Τον λόγο μετά τον Αλέξη Τσίπρα ζήτησε και έλαβε ο πρώην Υπ. Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Ολομέλκειας της Βουλής για την υπερψήφιση της συμφωνίας. Ο κ. Βαρουφάκης θπεραμύνθηκε της πολιτικής που άσκησε και κάλεσε τον πρωθυπουργό, με ένα νεύμα του να του ζητήσει την βουλευτική του έδρα, εάν αυτό επιθυμεί.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του πρώην υπουργού Οικονομικών όπως το παραθέτει το thepressproject.gr:
ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ: Ενότητα εν τη διαφωνία
Για μήνες τώρα, στην ιερή Αίθουσα του Κοινοβουλίου, δέχομαι ακραίες λεκτικές επιθέσεις. Άκουσα απαιτήσεις να συρθώ σε εξεταστική επιτροπή επειδή, λέει, υπέγραψα… Μνημόνιο την 20η Φεβρουαρίου. Πιο πρόσφατα κάποιοι μου «απήγγειλαν»την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας επειδή, ουσιαστικά, έκανα την δουλειά μου ως Υπ.Οικ. και επιχείρησα την ανάκτηση εθνικής κυριαρχίας επί υπηρεσιών του υπουργείου μου.
Δεν χρησιμοποίησα το δικαίωμά μου να απαντήσω, ούτε στην Βουλή ούτε αλλού, επειδή ήξερα ότι το ζήτημα δεν ήταν προσωπικό.
Φαντάζομαι ότι, βαθειά μέσα στους συναδέλφους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι μου επιτίθενται τόσο ακραία και τόσο άτσαλα, κάτι μικρό έχει μείνει από την 3η Σεπτέμβρη του Ανδρέα Παπανδρέου ή από την εθνική υπερηφάνεια του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ένα τόσο δα κατάλοιπο ικανό να τους δημιουργήσει έντονο συνειδησιακό πρόβλημα όταν συνέκριναν την δική τους ολοκληρωτική ταπείνωση με τον τρόπο που εμείς «στεναχωρούσαμε» τους διάφορους κυρίους Ντάιζελμπλουμ.
Από τότε ήθελαν να μας τιμωρήσουν. Από την Άνοιξη της Αθήνας, που επέστρεψε την αξιοπρέπεια ακόμα και στους δικούς τους ψηφοφόρους. Ακόμα και να μας ποινικοποιήσουν ένιωσαν την ανάγκη επειδή τολμήσαμε να διεθνοποιήσουμε επιτυχώς την μη βιωσιμότητα του χρέους, όταν εκείνοι υποχρεώνονταν να προσποιούνται πως ήταν βιώσιμο.
Όσο ο αγώνας μας διαρκούσε, εκείνοι «έσκαγαν», περίμεναν, ήλπιζαν σ’ έναν θρίαμβο της τρόικας επί της χώρας μας.
Όταν ηττηθήκαμε από την τρόικα, τότε ήταν που τους δόθηκε η ευκαιρία να πάρουν «εκδίκηση». Είναι μεγάλη μου τιμή που αποφάσισαν πως ο καλύτερος τρόπος να ακυρώσουν την μνήμη της Άνοιξης της Αθήνας ήταν η… ποινικοποίησή μου. Φαίνεται δεν κατάλαβαν ότι χρησιμοποιώντας Σοβιετικού τύπου προπαγάνδα εναντίον μου, με όλα τα συστημικά μέσα αρωγούς, η τρόικα εσωτερικού μου έδινε μεγάλη ικανοποίηση και ακόμα μεγαλύτερη δύναμη.
Βέβαια, η ήττα φέρνει διαφωνίες. Εμείς που παλέψαμε εναντίον της τρόικας, διαφωνήσαμε. Διαφωνήσαμε για τα αίτια της ήττας, για το αν υπήρχαν ή όχι εναλλακτικές, για πολλά.
Έτσι είναι όμως: Όσοι μάχονται τον αγώνα τον καλό εναντίον του σιδηρόφρακτου ολοκληρωτισμού των δανειστών, και να ηττηθούν μπορεί και να διαφωνήσουν. Μόνο εκείνοι που σκύβουν το κεφάλι σε όλα συμφωνούν σε όλα.
Εμείς στην Αριστερά διαφωνούμε επειδή πορευόμαστε με κοινό, καλό στόχο.
Εκείνοι συμφωνούν επειδή έχουν άλλους στόχους.
Η ηθική της Αριστεράς μας επιβάλει να κάνουμε κάτι που η Αριστερά, δυστυχώς, δεν έχει πετύχει: Να πορευόμαστε ενωμένοι εν τη διαφωνία μας.
Βέβαια, αυτός ο συνδυασμός ενότητας και διαφωνίας, όσο απαραίτητος και να είναι, ενίοτε δημιουργεί θεσμικό πρόβλημα το οποίο το έχει θέσει, σωστά, ο Πρωθυπουργός. Από την προσωπική μου σκοπιά παίρνει την εξής μορφή:
Ο Πρωθυπουργός έχει ανάγκη να μπορεί να επιδεικνύει την «δεδηλωμένη» της κυβέρνησής του. Στηρίζω τον Πρωθυπουργό, κάτι που ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά. Παράλληλα, δεν δύναμαι να ψηφίσω συμφωνίες που εκείνος κρίνει απαραίτητες αλλά που, κατ΄ εμέ, εξαϋλώνονται με την πρώτη έκθεση στο φως της κριτικής.
Αυτό τον συνδυασμό Στήριξης και Διαφωνίας προσφέρω στον Αλέξη Τσίπρα και στο κόμμα μας με την εξής δήλωση: Αν ο Πρωθυπουργός κρίνει πως θα διευκολυνθεί το έργο του, θα ενισχυθεί ο ίδιος και η Κοινοβουλευτική μας Ομάδα, δεν έχει παρά να μου ζητήσει την έδρα μου.
Έως τότε θα είμαι στην Βουλή κάνοντας αυτό που ποθώ πιο πολύ απ’ οτιδήποτε: Να ασκώ τα βουλευτικά μου καθήκοντα εκπροσωπώντας τους 140 χιλιάδες πολίτες της Β’ Αθήνας που μου έκαναν την υπέρτατη τιμή να με εμπιστευτούν. Από αυτό το μετερίζι, και από άλλα αρκετά, θα υπονομεύω την τρόικα τόσο εξωτερικού και εσωτερικού υπερασπιζόμενος την λογική και το πνεύμα της Άνοιξης της Αθήνας που τόσο πολύ πασχίζουν να αμαυρώσουν.