Το ελληνικό δημόσιο χρέος και οι παράμετροι που το χαρακτηρίζουν, όπως το μέγεθός του, η βιωσιμότητά του και ο καταλυτικός του ρόλος στην πορεία της χώρας κινητοποίησε, εκτός των ελληνικών και τις ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις στο σύνολό τους. 
Το τελευταίο διάστημα οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, στο πλαίσιο της συνεργασίας με τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας, προκειμένου να ξεπεραστούν τα ακανθώδη προβλήματα και να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, επέβαλαν σκληρά οικονομικά μέτρα όπως τα Μνημόνια 1 και 2 ή κατέθεταν σχέδια υλοποίησής τους. Την ίδια στιγμή ασκούσαν πιέσεις προς τη Νέα Δημοκρατία, και το ΛΑΟΣ να συνυπογράψουν τα μέτρα αυτά και στη συνέχεια να εγγυηθούν την αξιοπιστία και τη φερεγγυότητα της χώρας, με αλλεπάλληλες επιστολές προς τα αρμόδια ευρωπαϊκά όργανα. Από την άλλη πλευρά η πολιτική πίεση προς την ευρύτερη Αριστερά ήταν ανύπαρκτη. Αυτό φαντάζει το λιγότερο, ως οξύμωρο, καθώς οι παραπάνω πολιτικές δυνάμεις αποτελούν τους πυλώνες της σταθερότητας και της φερεγγυότητας της χώρας και απέχουν ιδεολογικά και πολιτικά από πρακτικές αποσταθεροποίησης και συνεχούς αβεβαιότητας.
Εύλογα διερωτόμαστε, στο σημείο αυτό, ποιά είναι η σκοπιμότητα των επιστολών που εισηγούνταν οι εταίροι μας ότι πρέπει να στείλουμε, όταν έμπρακτα, ως κόμμα και ιστορική πολιτική δύναμη της χώρας έχουμε καταθέσει τα «διαπιστευτήριά» μας για τη συνέπεια και την υπευθυνότητά μας. Αντιθέτως, μήπως θα έπρεπε να αποκομίσουν τις αναγκαίες διαβεβαιώσεις για αξιοπιστία και ομαλοποίηση της εσωτερικής, πολιτικής και οικονομικής κατάστασης της χώρας, από τις δυνάμεις της Αριστεράς, εκπρόσωποι της οποίας με τις δημόσιες τοποθετήσεις τους δυναμιτίζουν τις εξελίξεις;.
Η πολιτική υπευθυνότητα κατακτάται με τη στιβαρότητα και την αποτελεσματικότητα των πράξεων, όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Η Αριστερά αποποιήθηκε κάθε ευθύνης και αρνήθηκε τη συμβολή της την περίοδο που η χώρα δοκιμαζόταν από τις περικοπές μισθών και συντάξεων και από άλλα φοροεισπρακτικά μέτρα. Θα έπρεπε να αντιπολιτευθεί τους εταίρους μας και να καταστήσει σαφές, από την πλευρά της, το μέγιστο βαθμό δυσκολίας επιβολής των μέτρων καθώς ο λαός ανθίσταται και όχι τα ελληνικά κόμματα, που σχοινοβατούσαν σε αμφίβολες ισορροπίες. Με τους μηχανισμούς που διαθέτει και τη συστράτευση των διανοουμένων που κινούνται στους κόλπους της, έπρεπε να απαντήσει με ηχηρό μήνυμα στην Ευρώπη όταν, από μερίδα του ξένου Τύπου επλήγη η ελληνική ποιότητα και καταρρακώθηκε η εθνική μας αξιοπιστία
Το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου αποτέλεσε ψήφο διαμαρτυρίας του κόσμου χωρίς ωστόσο να αποσαφηνίζει την πολιτική πορεία της Ελλάδας. Σύμφωνα με το Exit Poll, από τους Έλληνες πολίτες οι οποίοι ψήφισαν ΣΥ.ΡΙΖ.Α, μόνο ένας στους πέντε είχαν ψηφίσει το ίδιο κόμμα και στο παρελθόν. Δεν πρόσκεινται δηλαδή ιδεολογικά στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α και την Αριστερά, ούτε σηματοδότησαν την αριστερή διακυβέρνηση της χώρας. Με την εκλογική όμως διαδικασία ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α εξέλεξε δικά του στελέχη τα οποία υποστηρίζουν τα αριστερά τους ιδεώδη, τις πολιτικές πρακτικές της Αριστεράς και προσανατολίζονται προς την αριστερή διακυβέρνηση της χώρας. Η πραγματικότητα αυτή αποκλίνει από την πολιτική φιλοσοφία και κοσμοαντίληψη των περισσοτέρων από τους ψηφοφόρους του. Αναπόφευκτα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α ξεκινά λαθεμένα την πορεία του προς τις εκλογές, γιατί εφαλτήριο της διαδρομής του αποτελεί η εκλογική του βάση, την οποία όμως, δεν αντιπροσωπεύει ουσιαστικά. Κατά προέκταση, ελλοχεύει ο κίνδυνος η χώρα να βυθιστεί στη δυστυχία, στο βαθμό που υπάρχει αναντιστοιχία ανάμεσα σε αυτά που επιζητούν οι πολίτες και στο μοντέλο διακυβέρνησης που ακολουθείται.
Γεώργιος Ματαλλιωτάκης
Δρ.Μηχανικός Παραγωγής & Διοίκησης
Διδάσκων Πολυτεχνείου Κρήτης
Υπ. Βουλευτής Ν. Ηρακλείου