“Στις ιστορικές μέρες που ζούμε έκανα και είναι όλα αποδεδειγμένα με χαρτιά, με δημόσιες παρεμβάσεις μου, τα παρακάτω:
Πρόταση για νέο δημοψήφισμα με ερώτημα μνημόνιο ή δραχμή. Δεν εισακούστηκα.
Πρόταση για προαπαιτούμενα εθνική συνοχή, κοινωνική συνοχή, κομματική συνοχή. Δεν εισακούστηκα.
Πρόταση για μη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας από τον πρωθυπουργό 17 ώρες συζήτηση με τους διαφωνούντες, όσο κράτησε και η σύνοδος κορφής. Δεν εισακούστηκα.
Πρόταση να ψηφήσουν κατά συνείδηση οι βουλευτές, ώστε να φανεί η γύμνια και το φτηνό των μνημονιακών κομμάτων.
Πρόταση, ίδια με πάγια θέση μου, ότι έδρα παραδίδεις μόνο όταν διαφωνείς με αυτά που προεκλογικά έλεγες. Δεν εισακούστηκα, π.χ. σύντροφος Κοδέλας.
Μίλησα από την πρώτη στιγμή καθαρά για μνημόνιο.
Μίλησα από την πρώτη στιγμή καθαρά για Γολγοθά του λαού.
Μίλησα από την πρώτη στιγμή για τις ευθύνες που έχουμε να μην έχουμε ετοιμαστούμε για δραχμή.
Μίλησα καθαρά για τις 23 επιπτώσεις που θα έχει η επιλογή του εθνικού νομίσματος.
Δεν γινόταν να μην δώσω ευκαιρία για διαπραγμάτευση γι’ αυτό ψήφησα “ναι” στην διαπραγμάτευση.
Όμως κανείς δυστυχώς δεν έδωσε σημασία στο σταυρό που κουβαλούσα τόσες μέρες, με το ζητούμενο ευθύνη, καθαρή συνείδηση και όχι αποτυχία της αριστεράς, η οποία είναι μονόδρομος ελπίδας.
Διαλέγω, λοιπόν, στο δίλλημα μεταξύ άρτου εξάρτησης και ψωμί του ιδρώτα, το ψωμί του ιδρώτα και συνεχίζω μάχιμος τους λαϊκούς αγώνες εντός κοινοβουλίου, βάσει των εντολών που προεκλογικά η κοινωνία μου έδωσε”.
