Μια ομιλία με πολλές αναφορές στο σήμερα έκανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος σήμερα στην Κάντανο. 75 χρόνια από το Ολοκαύτωμά της, ο κ. Παυλόπουλος αναφέρθηκε τόσο στα γεγονότα με τον Γερμανικό ιστορικό Χάινς Ρίχτερ αλλά και στο ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων.
Διαβάστε την ομιλία:
Κύριε Δήμαρχε,
Συνεχίζοντας, όπως έχω στοιχειώδες χρέος ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, το οδοιπορικό αλλά και προσκύνημά μου στους μαρτυρικούς τόπους, τις Μαρτυρικές Πόλεις της ναζιστική θηριωδίας στην Ελλάδα, μετά το Δίστομο και τα Καλάβρυτα – η σειρά είναι καθαρώς θέμα χρονικής συγκυρίας – βρίσκομαι, με ιερή συγκίνηση, στα ματωβαμμένα κι αγιασμένα χώματα της Καντάνου. Καθώς έπραξα και στους δύο προηγούμενους σταθμούς του οδοιπορικού και προσκυνήματός μου, έτσι κι εδώ οφείλω ν’ αναδείξω εξ αρχής τα εξής: Οι μνήμες που αναβλύζουν από το Ιερό Θυσιαστήριο της Καντάνου μου διευκρινίζουν, υπό την ιδιότητά μου ως Προέδρου της Δημοκρατίας, το πραγματικό νόημα της τόσο τιμητικής ανακήρυξής μου σ’ Επίτικμ Δημότη του μαρτυρικού Δήμου Καντάνου – Σελίνου. Συγκεκριμένα δε μου υπενθυμίζουν το, αυτονόητα βεβαίως κατά την Ιστορία μας και τον Πολιτισμό μας, εθνικό χρέος να μην υποστείλω την σημαία της δικαίωσης και των σεπτών θυμάτων του Ολοκαυτώματος της Καντάνου, ιδίως στέλνοντας και υπηρετώντας, όπου δει, το διπλό μήνυμα: Δεν ξεχνάμε. Ποτέ ξανά.
Ι. Αποτελεί πλέον ιστορική αλήθεια, την οποία θεμελιώνουν αμάχητα τεκμήρια – που και η ίδια η Γερμανία συνομολογεί πλέον και αυτό συνιστά εύγλωττο δείγμα συγγνώμης αλλά και ηχηρή απάντηση σε, ευτυχώς ελάχιστους κι απομονωμένους, ανιστόρητους «ιστορικούς» της, στους οποίους θα επανέλθω – ότι στην Κάντανο συντελέσθηκε, στις 3 Ιουνίου 1941, ένα από τα’ απεχθέστερα εγκλήματα πολέμου στην Ελλάδα κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με θύτη τον γερμανικό στρατό κατοχής, κινούμενο από θηριώδη ναζιστικά ένστικτα. Διότι μόνο τέτοια ένστικτα μπορούν να οδηγήσουν στην σφαγή αθώων, που απλώς υπερασπίσθηκαν τον τόπο τους από τον κυνικό εισβολέα και κατακτητή.
Α. Υπό τα δεδομένα αυτά το δεύτερο μήνυμα, που συμπυκνώνεται στο «Ποτέ ξανά», σημαίνει πως από τον μαρτυρικό τούτο Τόπο εμείς, οι Έλληνες, στέλνουμε urbi et orbi την προειδοποίηση ότι οφείλουμε όλοι να διδασκόμαστε και από το Ολοκαύτωμα της Καντάνου. Και τούτο διότι οι ταραγμένοι καιροί μας, με απτό το ματωμένο στίγμα της εγκληματικής δράσης των τζιχαντιστών τρομοκρατών, επιβάλλουν να διατηρούμε την συνείδησή μας σ’ εγρήγορση. Δυστυχώς για την Ανθρωπότητα, και κυρίως για τον Πολιτισμό της Δύσης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχουν τις ρίζες τους στον Πολιτισμό της Αρχαίας Ελλάδας, ο κίνδυνος τέλεσης εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας, δεν έχει περάσει. Κάθε άλλο. Από την Κάντανο, λοιπόν, υπενθυμίζουμε το παγκόσμιο χρέος ν’ αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, για να υπεραπισθούμε τον Άνθρωπο και την Δημοκρατία απέναντι στους κάθε είδους αδίστακτους εχθρούς μας.
Β. Και το πρώτο μήνυμα, «Δεν ξεχνάμε», δεν εμπεριέχει, κατ’ ουδένα τρόπο, αισθήματα εκδίκησης για το έγκλημα πολέμου που αιματοκύλησε την Κάντανο αφού, πέραν του ότι καμιά τέτοια θυσία δεν αποτιμάται σε χρήμα, η εκδίκηση είναι αίσθημα άγνωστο στην Ιστορία και τον Πολιτισμό του Έθνους των Ελλήνων. Όλως αντιθέτως, αποτελεί αυτονόητη υποχρέωσή μας, στη μνήμη των θυμάτων, να επιδιώκουμε:
1. Από την μια πλευρά, την υπεράσπιση της ιερής αλήθειας. Πολλώ μάλλον όταν υπάρχουν ακόμη και σήμερα «ιστορικοί’ –και δη γερμανοί, ευτυχώς ελάχιστοι κι απομονωμένοι όπως είπα- που δεν αισχύνονται ν’ αρνούνται ιδίως την σφαγή της Καντάνου και της Βιάννου από τον γερμανικό στρατό κατοχής. Πρόκειται για πραγματικούς διαστροφείς της ιστορίας, οι οποίοι θα παίρνουν πάντα την απάντηση που τους αξίζει. Τα δε Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της Χώρας μας, πρωτίστως για λόγους επιστημονικής δεοντολογίας, οφείλουν να είναι ιδιαιτέρως προσεκτικά ως προς τις διακρίσεις που απονέμουν.
2. Και, από την άλλη πλευρά, την απαρέγκλιτη εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου, ως στοιχειώδες δείγμα γραφή για την τελική, γενικευμένη, επικράτηση του Δικαίου και της Νομιμότητας. Διότι δίχως τη ν πικράτησή τους, υπάρχει ο κίνδυνος Ολοκαυτώματα όπως αυτό της Καντάνου, έστω και υπό άλλη μορφή, να διαπραχθούν μελλοντικώς.
ΙΙ. Έχω τονίσει εδώ και καιρό –κι εμμένω πάντα στην διαπίστωσή ου αυτή- ότι οι απαιτήσεις της Ελλάδας για το κατοχικό δάνειο και τις κάθε είδους αποζημιώσεις των θυμάτων του γερμανικού στρατού κατοχής είναι νομικώς ενεργές και δικαστικώς επιδιώξιμες
Α. Ειδικώς ως προς τις ως άνω αποζημιώσεις, οι σχετικές απαιτήσεις αφενός δεν έχουν παραγραφεί. Και, αφετέρου, βρίσκουν στέρεο έρεισμα σε συγκεκριμένες διατάξεις του διεθνούς δικαίου, ιδίως δε σε διατάξεις της Δ’ Σύμβασης της Χάγης του 1907.
Β. Άρα το να μην ξεχνάμε και να υπερασπιζόμαστε, υπό τις ως άνω προϋποθέσεις, τα δικαιώματα των θυμάτων του γερμανικού στρατού κατοχής είναι αποστολή, η οποία υπηρετεί όχι μόνον τα εθνικά δίκαια των Ελλήνων αλλά και την Έννομη Τάξη και τον Πολιτισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνεπώς, και της ίδιας της Γερμανίας.
Κύριε Δήμαρχε,
Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους η Κάντανος μου δείχνει, ως Προέδρου της Δημοκρατίας, τον δρόμο της αποστολής και του χρέους. Να είσθε βέβαιος ότι θα τον ακολουθήσω, δίχως παρεκκλίσεις κι εκπτώσεις, ως το τέλος της θητείας μου αλλά και πέραν αυτής. Το οφείλω στον Τόπο μας, το οφείλω όμως και στις αρχές και τις αξίες που πρέπει, εμείς οι Έλληνες, να υπηρετούμε – ως ηθική –και όχι μόνον – συμβολή μας στην πορεία της Ευρώπης αλλά και της Ανθρωπότητας, έναντι των πολλαπλών, υπαρξιακών, προκλήσεων που ενδέχεται – μακάρι να διαψευσθώ – ν’ αντιμετωπίσει στο μέλλον.