Διαβάστε την είδηση για το κυνήγι που κάνει το Γαλλικό δημόσιο, με έπαθλο τα απόρρητα κιτάπια ελβετικής τράπεζας, γιατί αξίζει τον κόπο.
Πρόκειται για το κυνήγι που έχει διατάξει ο Ολάντ και που έχει εξαπολυθεί σε κάποιους Γάλλους φοροφυγάδες.
Πρόκειται για το πώς στριμώχτηκε η UBS (είναι η περιβόητη τράπεζα απ’ όπου έχει αποσπαστεί η notorius λίστα LaGarde).
Ποιος? Ο Ολάντ, που έχει επίσης γελοιοποιηθεί κι αυτός ο καημένος και που το “Ολανδρέου” του πάει γάντι, εδώ που τα λέμε, μεταξύ μας [διαβάστε ένα εξαιρετικό άρθρο, σχετικά ].
Έχει γελοιοποιηθεί κι ο Γάλλος Πρόεδρος, λοιπόν, σαν τον δικό μας τον σφουγγοκωλάριο, αλλά εκείνος τουλάχιστον, ο Φραντσέζος, κάτι κάνει για να πιάσει κάποιους χοντρούς εχθρούς της Γαλλικής κοινωνίας.
Το δυστύχημα με τον δικό μας τον Σα(χλα)μαρα, είναι ότι οι χοντροί εχθροί της δικής μας κοινωνίας, είναι πολιτικοί του φίλοι! Εξ ου και ο Γκίκας το Στουρνάρι, κάνει άλλοτε τον Κινέζο και άλλοτε το Παγόνι!
(Το ακόμα αστειότερο, βέβαια μ’ εμάς, είναι ότι τα κιτάπια των Ελληνικών τραπεζών θα μπορούσε να τα ελέγξει ο μεγαλύτερος de facto μέτοχος, το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά τρέμουν οι λήσταρχοι τους “λίσταρχους” και τούμπαλιν!)
Υ.Γ. Όταν όμως ακούς στην τηλεόραση του SKAI.gr τον βαρύτερο και πολυτιμότερο κονδυλοφόρο του συστήματος, τον κ. Αλέξη Παπαχελά, να αρνείται, αλλά χωρίς καμία προθυμία, ούτε με αρκετή πειστικότητα, ότι ο “πρωθυπουργός” μας είναι, τελικά, ένα φιάσκο, ένα fruitcake, καταλαβαίνεις ότι το σύστημα ψάχνει τον αντικαταστάτη του γελοίου και ψυχικά άρρωστου ανθρωπάκου που δίπλα στην Φράου Καγκελάριο, σήμερα έμοιαζε με αξιολύπητη ευνουχισμένη νυφίτσα -κι ας ελπίσομε ότι ο Αλέξης δεν θα πέσει στην παγίδα του συστήματος που ασφαλώς είναι έτοιμο να διαπραγματευτεί μαζί του.
Ελπίζω ακόμα, οι φίλοι εκεί στην Κουμουνδούρου, να αξιολογήσουν το δημοσίευμα που έχει ανεβάσει ο Λόγιος Ερμής με την ομολογία Δούκα και να μου πουν, μαζί και ο αγαπητός κ. Γιώργος Σταθάκης, και οι άλλοι φίλοι του Σύ.Ριζ.Α, αν ακούν καθόλου κι αυτοί, εκείνην την ενοχλητική φωνή που ακούω εγώ, μέσα στο κεφάλι μου…
Από το Μουτσουνοτέφτερο του Raskolnick