Οι μαθητές του Μουσικού Σχολείου Χανίων χρησιμοποίησαν τη μουσική, την έκφραση, τον χορό για να στείλουν μήνυμα διαμαρτυρίας προς τις αρχές για την κατάσταση που επικρατεί στο σχολείο. Σε μία κινητοποίηση που περίπου έχει καθιερωθεί κάθε χρόνο, οι μαθητές συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Σπλάντζιας διεκδικώντας λύσεις για προβλήματα που χρονίζουν στο σχολείο τους, με πρώτο και κύριο το κτιριακό ζήτημα.
Οι μαθητές επισήμαναν ότι οι εγκαταστάσεις δεν επαρκούν, με αποτέλεσμα τα μαθήματα να διεξάγονται σε διαδρόμους και χώρους ακατάλληλους, γεγονός που επηρεάζει την ποιότητα της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Εκ μέρους των μαθητών, ο πρόεδρος του 15μελούς, Παναγιώτης Κοκκινάκης, δήλωσε:
“Το κυριότερο πρόβλημά μας είναι το κτιριακό. Το κτίριο μας δεν πληρεί τις προϋποθέσεις που θα έπρεπε να έχει ένα μουσικό σχολείο. Δηλαδή, δεν έχουμε αίθουσες να κάνουμε τα μαθήματα μουσικής. Κάνουμε μαθήματα κάτω από σκάλες, στην αυλή του σχολείου, το οποίο είναι απαράδεκτο, διότι δεν υπάρχει σωστή ακουστική για να γίνει το μάθημα. Καθώς τα παιδιά δεν μπορούν να συγκεντρωθούν κιόλας στο μάθημα.
Έχει βρεθεί μια λύση σε οικόπεδο του Πολυτεχνείου για το νέο μουσικό σχολείο. Έχει βρεθεί η λύση, αλλά, απ’ ό,τι ξέρουμε, δεν έχει ξεκινήσει ακόμα να χτίζεται. Ενώ θα έπρεπε.
Δεν υπάρχουν μόνιμοι καθηγητές και έρχονται τον Φεβρουάριο, το οποίο είναι θλιβερό, γιατί τα παιδιά χάνουν διδακτικές ώρες, χάνουνε τα μαθήματά τους που θα έπρεπε να γίνονται από την αρχή της χρονιάς, από τον Σεπτέμβριο. Δεν έχουμε μαθήματα, δεν έχουμε βιβλία στα μουσικά μαθήματα, στην αρμονία, στα χορωδία, σε όλα αυτά. Και αναγκαζόμαστε να παίρνουμε από έξω βιβλία, τα αγοράζουμε εμείς, οι γονείς των παιδιών, ή οι καθηγητές. Το οποίο είναι απαράδεκτο.”
Σε παρόμοιο μήκος κύματος κινήθηκε και η υποδιευθύντρια του σχολείου, Μαρία Κωνσταντινοπούλου:
«Η καθημερινότητα είναι δύσκολη, καθώς τα μαθήματα διεξάγονται σε ακατάλληλους χώρους, όπως διάδρομοι. Οι αίθουσες δεν επαρκούν, και συχνά χρησιμοποιούμε τον χώρο του εργαστηρίου για μαθήματα γενικής παιδείας.
Είναι δίκαιο το αίτημα των μαθητών και περιμένουμε τις ανάλογες αντιδράσεις από την Πολιτεία.
Πέρα από αυτό, έχουνε και θέμα με τα εγχειρίδια, και με τα δικαιώματα που θέλουν να αποκτήσουν, επειδή κάνουν πάρα πολλά χρόνια μουσική. Στις πανελλήνιες εξετάσεις, δηλαδή, να μοριοδοτούνται πιθανώς λόγω των περισσότερων μουσικών μαθημάτων που έχουν τώρα”.
Ο Μάνθος Νικολακάκης, μέλος του ΔΣ της Ένωσης Γονέων Χανίων, πρόσθεσε:
«Αυτή η συγκέντρωση είναι επετειακή, γίνεται κάθε χρόνο. Κάθε χρόνο τα ζητήματα παραμένουν ίδια, και συχνά χειροτερεύουν. Το πρόβλημα του κτιρίου υφίσταται εδώ και χρόνια, από τη στιγμή που το σχολείο μεταφέρθηκε σε ακατάλληλο χώρο. Όσο περνούν τα χρόνια, το πρόβλημα οξύνεται, καθώς αυξάνονται οι μαθητές που επιθυμούν να φοιτήσουν στο μουσικό σχολείο.
Παρόλο που τα τελευταία τρία χρόνια έχει δρομολογηθεί θεωρητικά μια λύση, αυτή δεν έχει υλοποιηθεί. Είναι απαράδεκτο να βλέπουμε μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα να κατασκευάζονται στην περιοχή, ενώ ένα σχολικό κτίριο, τόσο σημαντικό για την εκπαίδευση και τον πολιτισμό, δεν έχει καν ξεκινήσει.
Οι διαδικασίες πρέπει να αλλάξουν. Δεν γίνεται ένα κτίριο να χρειάζεται 10 ή 15 χρόνια για να ολοκληρωθεί. Τα παιδιά ταλαιπωρούνται. Η κόρη μου, που είναι στην τρίτη γυμνασίου, δεν πρόκειται να δει το νέο σχολείο, και ούτε η μικρότερη κόρη μου, που είναι πέντε ετών, θα το δει σε 15 χρόνια. Είναι αδιανόητο.
Δεν μπορεί οι μαθητές να κάνουν μαθήματα κάτω από σκάλες. Στο μουσικό σχολείο Χανίων δεν υπάρχουν αρκετές καρέκλες. Στο μάθημα πιάνου, το ένα παιδί κάθεται, ενώ το άλλο είναι όρθιο. Αν ένας καθηγητής φέρει τη δική του καρέκλα, ίσως καθίσει και το δεύτερο παιδί. Βρισκόμαστε στο 2023, και ακόμη λείπουν βασικά υλικά, όπως καρέκλες.
Τα σχολεία στην Ελλάδα είναι δημόσια και δωρεάν. Ωστόσο, οι μαθητές και οι γονείς αναγκάζονται να αγοράζουν βιβλία για τα μουσικά μαθήματα, αφού το κράτος δεν τα παρέχει. Δεν είναι λογικό ούτε δίκαιο.
Στα Χανιά, μια περιοχή με πλούσια μουσική παράδοση, απαιτούνται 8-9 καθηγητές λύρας, αλλά υπάρχει μόνο ένας, και πρόσφατα προστέθηκε ακόμη ένας, που όμως έχει περιορισμένες ώρες λόγω άλλων υποχρεώσεων. Αυτό δείχνει αδιαφορία για τον πολιτισμό που παράγουμε ως περιοχή.
Τέλος, η μοριοδότηση των μαθητών των μουσικών σχολείων είναι ακόμη ένα ζήτημα. Δεν είναι δίκαιο να μη μοριοδοτούνται για την επιπλέον δουλειά που κάνουν, ενώ σε άλλα εκπαιδευτικά πλαίσια η μοριοδότηση εφαρμόζεται.
Η ύπαρξη μουσικών και καλλιτεχνικών σχολείων δεν αφορά μόνο τους μαθητές που φοιτούν εκεί, αλλά ολόκληρη την κοινωνία. Ένας πολιτισμένος λαός επενδύει στην τέχνη και την παιδεία. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα, ως κοινωνία, δείχνουμε αδιαφορία. Αυτό πρέπει να αλλάξει».
