Το Σιδερένιο Τακούνι είναι το σκληρό και αντιπροσωπευτικό όνομα που δίνει ο Τζακ Λόντον (1876-1916) στην Πλουτοκρατία, δηλαδή στην αστική τάξη. Το μυθιστόρημα του αυτό κυκλοφόρησε το 1907 και σύμφωνα με τον Ανατόλ Φρανς, περιγράφει τον πόλεμο που θα ξεσπάσει μια μέρα ανάμεσα στην αστική τάξη και το Λαό (εργάτες και μεσαία στρώματα).
Στο βιβλίο, η κεντρική πρωταγωνίστρια η Άβις Έβερχαρντ, περιγράφει τους αγώνες της εργατικής τάξης εναντίον της Ολιγαρχίας και το πόσο βίαια αυτοί καταπνίγονταν, όπως έγινε στην Κομμούνα του Σικάγο, που αποτελεί τον πυρήνα της αφήγησης. Περιγράφονται επίσης η αύξηση της καταστολής και των κρουσμάτων βίας-με τις Μαύρες Εκατονταρχίες, μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης του μελλοντικού φασισμού, που ελέγχουν το σοσιαλιστικό τύπο-η έκρηξη μιας βόμβας στη Βουλή και η καταδίωξη των επαναστατών από την κυβερνητική στρατιωτική μηχανή, το λεγόμενο Σιδερένιο Τακούνι.
Περιγράφονται ακόμα, οι τρόποι που επιβάλλεται σταθερά και με δυναμισμό η δικτατορία του κεφαλαίου, απομακρύνοντας δημοκράτες πανεπιστημιακούς από τη θέση τους ή εξοστρακίζοντας διανοούμενους ή αμαυρώνοντας το όνομα όσων συμπαρατάσσονταν με την εργατιά. Οι αστοί επιστρατεύουν τους παραστρατιωτικούς που αυξάνουν την επιρροή τους χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι εργάτες δεν οργανώνονται σε επαναστατικές ομάδες που σε διάστημα αιώνων, για το βιβλίο, θα νικήσουν και θα εγκαθιδρύσουν την αταξική κοινωνία ενώ υπάρχει μια υπερμεγέθης σε πληθυσμό απολίτικη “κοινότητα” , που εκτελεί χρέη σκλάβου και έχει φτάσει στο έσχατο σημείο της ταπείνωσης, του εξευτελισμού, του φόβου και της εξαθλίωσης.
Σήμερα, οι ριζικές αλλαγές στην παγκόσμια οικονομία φέρνουν στην καθημερινότητα μας εικόνες όπως αυτές που παραθέσαμε από το μυθιστόρημα του Τζακ Λόντον, οι οποίες για τουλάχιστον μια φορά έγιναν πραγματικότητα με καταστρεπτικά αποτελέσματα για την ανθρωπότητα. Στη χώρα μας, σ’ αυτή τη μοιραία κουκκίδα γης, αυτές οι εικόνες (ξανά) παίρνουν σάρκα και οστά.
Η δίωξη του καθηγητή του Πολυτεχνείου Κρήτης, Δημήτρη Πατέλη – η πρώτη δίωξη καθηγητή μετά το 1943, από την ιστορική δίκη εναντίον των υπερμάχων του δημοτικισμού – επειδή με τις απόψεις του εναντιώνεται στην αγοραία μετάλλαξη του δημόσιου πανεπιστημίου, οι αγωνιώδεις και απέλπιδες προσπάθειες της βίαιης ιδιωτικοποίησης του δημόσιου τομέα και του φυσικού μας πλούτου από την συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, οι ρατσιστικές επιχειρήσεις “σκούπα” εναντίον νόμιμων και “παράνομων” μεταναστών ή η μάχη των αστών να ξηλώσουν το δικαίωμα των παιδιών που έχουν γεννηθεί σ’ αυτή τη χώρα και δεν γνωρίζουν άλλη χώρα να έχουν πρόσβαση στην ιθαγένεια, να πολιτογραφηθούν Έλληνες ή να συμμετέχουν στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, παράλληλα με την καταστολή της ελεύθερης άποψης είναι τρανταχτά παραδείγματα.
Η όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης που χτυπάει τις οικονομικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης αλλά και τα δημοκρατικά δικαιώματα, είναι το κατάλληλο εργαλείο για να εξηγήσουμε αυτά τα φαινόμενα. Συνοπτικά, η ελληνική και διεθνής αστική τάξη, μέσα στην κρίση της αξιοποιεί τη δύναμη των θεσμών, τα σώματα ασφαλείας, τη δικαστική εξουσία και την Εκκλησία για να καταστείλουν το εξεργεσιακό πνεύμα των εργατών που ενισχύεται με τους μαζικούς αγώνες, που επανέρχονται στο προσκήνιο μετά από μια λογική περίοδο κάμψης, κι ύστερα από την επιτυχημένη απεργία της 18ης Οκτωβρίου.
Έτσι κι αλλιώς, τα οικονομικά όπλα της ΕΕ και του ΔΝΤ μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα αποδείχθηκαν ανεπαρκή. Η πολιτική κρίση στη συνέχεια έδωσε τη χαριστική βολή στις ελπίδες των αστών για ανάκαμψη. Και πως θα μπορούσε να γίνει, όταν οι επίδοξοι σωτήρες μας συνεχίζουν να αναπαράγουν τακτικές που δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα, είτε με τα εκατομμύρια από τα χαράτσια που χάρισε η κυβέρνηση σε μεγάλες επιχειρήσεις, είτε με το σκάνδαλο συγκάλυψης της φοροδιαφυγής.
Το λιθαράκι της στην πολιτική κρίση, αλλά υπέρ των ταξικών συμφερόντων της, βάζει η εργατική αντίσταση. Μια νοητή γραμμή ενώνει τη νέα αγωνιστική χρονιά, από το πρωτοφανές σε όγκο αντιρατσιστικό συλλαλητήριο στις 24 Αυγούστου, στη μεγαλύτερη διαδήλωση εδώ και πολλά χρόνια στη ΔΕΘ, την πανεργατική απεργία στις 26 Σεπτέμβρη που συγκρίνεται με την αντίστοιχη απεργία όταν ήρθε το ΔΝΤ, την εισβολή των εργατών του Σκαραμαγκά στο Πεντάγωνο εως την μεγαλειώδη απεργία και πορεία στις 18 Οκτώβρη.
Αδύναμη, αλλά όχι ανίκανη, η αστική τάξη επιστρατεύει τις ναζιστικές ορδές της Χρυσής Αυγής να κάνουν τη βρώμικη δουλειά σε πλήρη αρμονική και οργανική συνεργασία. Καθημερινά παρατηρούμε, ότι οι Μαύρες Εκατονταρχίες του Μιχαλολιάκου επιχειρούν πάνω στο έδαφος της λιτότητας, του ρατσισμού, της καταστολής, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων της ΕΕ, στις οποίες συμμετέχουν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Έτσι οι καπιταλιστές προσπαθούν να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στους αδύναμους ενώ οι τραπεζίτες απολαμβάνουν τα δισεκατομμύρια των πακέτων διάσωσης.
Οι κυβερνήσεις παίζουν το χαρτί του ρατσισμού για να εκτροχιάσουν την έκφραση της οργής με τις εργατικές αντιστάσεις και να την κάνουν φόβο και μίσος για τους μετανάστες ενώ οι νεοναζί, που βρίσκονται στα δεξιά του Καρατζαφέρη, του Βίλντερς και της Λεπέν, προσπαθούν να οικοδομήσουν ένα μαζικό κίνημα αντίδρασης από τα κάτω για να τσακίσουν τις δομές και τις βάσεις της εργατικής αντίστασης, την αυτο-οργάνωση του απλού κόσμου σε γειτονιές και κοινωνικά στέκια.
Σε αυτό το κρίσιμο σημείο είναι που η Αριστερά, ρεφορμιστική και επαναστατική, πρέπει να αναλάβει το ιστορικό καθήκον της να μπει μπροστά ώστε να δώσει ελπίδα στο λαό μας και κυρίως, να προτείνει λύσεις στα φλέγοντα ζητήματα της καθημερινότητας αλλά και να μιλήσει, επιτέλους, για την προοπτική μιας άλλης κοινωνίας, αταξικής, πλήρως δημοκρατικής κι ανοιχτής σε όλους. Αλλά γι’ αυτό χρειάζεται να οργανώσουμε τους επόμενους μεγάλους σταθμούς του αγώνα μας.
Πρώτο βήμα, να μετατρέψουμε τις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου σε αντιφασιστικές και αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις, χτίζοντας ένα Ενιαίο Μέτωπο ενάντια στη βιαιότητα του Σιδερένιου Τακουνιού των καπιταλιστών. Ο ιστορικός χρόνος έχει συμπιεστεί, αλίμονο, κατά πολύ και δεν έχουμε την πολυτέλεια να ολιγωρούμε. Η Βαϊμάρη προειδοποιεί.