Του Άρη Δαβαράκη
Είναι καιρός που ήθελα να συναντήσω τον Αλέξη Τσίπρα και να του πάρω μια, συνέντευξη – όχι τόσο για να μάθω κάτι συγκεκριμένο όσο για να μπορέσω να τον κοιτάξω στα μάτια και να προσπαθήσω να καταλάβω τι είδους, τι ήθους και τι ποιότητας είναι ο αγώνας που δίνει. 
Είναι βέβαια τόσο κακοδιαφημισμένος από τους περισσότερους δημοσιογράφους και άλλους υπαλλήλους των πασοκονουδού αλλά και της αριστεράς, ώστε έπρεπε πρώτα να ξεπεράσω την διστακτικότητα που μου είχαν ήδη προκαλέσει όλοι αυτοί, δημιουργώντας και προβάλλοντας στην συνέχεια επίμονα την εικόνα του «εμπρηστή, ανεύθυνου οπορτουνιστή». Ο Τσίπρας που ενθαρρύνει τα σπασίματα, ο Τσίπρας που μαζεύει ψήφους από την καταστροφή της περιουσίας του μαγαζάτορα και της αγοράς, ο ανεύθυνος Τσίπρας που την βγάζει στα Εξάρχεια και (αυτό δεν το λέμε, το υπονοούμε) φτιάχνει μολότωφ παρέα με τους «αλήτες» για να κάψει την Βουλή, την νομιμότητα, την κοινωνία ολόκληρη.
Όμως όλοι ξέραμε, μέχρι και το δελτίο του MEGA το είπε ξεκάθαρα («ξέφυγε» και δια στόματος Τρέμη, Τσίμα ή Πρετεντέρη, στον «αέρα», πριν λίγες μέρες) ότι τα άγρια επεισόδια, τις φωτιές, τις άγριες καταστροφές, δεκαετίες τώρα τις κάνουν «αστυνομικοί», ή υπάλληλοι της αστυνομίας, του κράτους και του παρακράτους –όταν αυτό «επιβάλλεται» από τις εκάστοτε εξουσίες. Είναι κάτι πασίγνωστο. Έχουμε πια και φωτογραφίες και βίντεο και ταυτοπροσωπίες «γνωστών αγνώστων» (που δεν συλλαμβάνονται βέβαια αφού εκτελούν υπηρεσία οι άνθρωποι, διατεταγμένη υπηρεσία) . Παρ’ όλ’ αυτά όμως, ιδίως από τον καιρό που ο Αλέξης Τσίπρας άρχισε να ξεχωρίζει από τους συναδέλφους του στα διάφορα κόμματα, αυτή η μυθολογία «ο Τσίπρας παρακινεί τις φασαρίες και μαζεύει ψήφους», εντάθηκε τόσο που γύρισε καπάκι σε αυτούς που την ενορχηστρώνανε. Πολλοί από μας τον κοιτάξαμε πιο ερευνητικά, τον ακούσαμε πιο προσεκτικά,διαβάσαμε ενδιαφέροντα άρθρα σαν αυτό για την προσωπικότητά του – και τις πλευρές της που δεν ξέραμε.
Μετά λοιπόν από αρκετές προσπάθειες κατάφερα και έκλεισα ένα ραντεβού με τον Αλέξη Τσίπρα (για μια συνέντευξη) και, μόλις την Πέμπτη το απομεσήμερο, πήγα στο γραφείο του. Μιλήσαμε για κάνα δίωρο και η συζήτηση ξέφυγε από το πλαίσιο μιας «συνέντευξης». Τολμώ να πω ότι «συστηθήκαμε», ότι αλληλογνωριστήκαμε απλά. Τον πρωτογνώρισα.
Μιλάει ελεύθερα, χωρίς να κάνει παύσεις για να οργανώσει τι θα πει. Σε κοιτάει στα μάτια. Γελάει, σοβαρεύει, δείχνει να νοιάζεται πολύ γι ’αυτό που κάνει – αλλά δεν έχει συναίσθηση ακόμη για το γεγονός ότι υπάρχουν κάποιοι Έλληνες, (ανάμεσά τους και εγώ), που ελπίζουν σ’ αυτόν για το μέλλον. Όχι για αύριο. Όχι για αυτές τις εκλογές, ίσως όχι και για τις επόμενες. Αλλά για το μέλλον σε έναν ορίζοντα πέντε-δέκα χρόνων είμαστε πια πολλοί (θα φανεί και στην κάλπη βέβαια αν έχω δίκιο) που ελπίζουμε ότι από τις δικές του πρωτοβουλίες θα μπορούσε να ξεκινήσει στην Ελλάδα μία άλλης νοοτροπίας αναδιοργάνωση. Είμαστε ήδη αρκετοί, μάλλον διψήφιος (%) αριθμός, που πιστεύουμε πως ο Τσίπρας είναι το μόνο πρόσωπο που έχει το τσαγανό να απευθυνθεί στους νέους Έλληνες, αυτούς που τώρα μεγαλώνουνε μικρά παιδιά ή στήνουν τη ζωή τους ή σπουδάζουν και κάνουν τα πρώτα τους βήματα –χωρίς να φάει σφαλιάρες.
Η εικόνα που αποκόμισα από την δίωρη «παρέα» με τον Αλέξη Τσίπρα είναι πολύ παραπάνω από θετική. Από πριν είχα ήδη αποφασίσει πως θα του έδινα την ψήφο μου. Μετά την συνάντησή μας είμαι 100% βέβαιος πως ο νέος αυτός πολιτικός που παλεύει και ισορροπεί κατ’ αρχήν μέσα στον ίδιο τον αριστερό χώρο, που δεν βιάζεται, που δεν θεωρεί τίποτα δεδομένο ούτε πιστεύει ότι έχει ανακαλύψει την πυρίτιδα, που είναι ενημερωμένος για όλα και κουβεντιάζει όχι σαν να κατέχει «την αλήθεια και την γνώση», δεν θα αργήσει να λειτουργήσει καταλυτικά μέσα στην πολιτική σαπίλα. Ο νέας κοπής αυτός άνθρωπος που μιλάει καλά, σκέπτεται σωστά, νοιάζεται για το κοινό καλό και δεν ξεχωρίζει «πλούσιους» και «φτωχούς» με τσιτάτα και φανατισμούς δεν αποτελεί κομμάτι εκείνων που μας οδήγησαν στη πτώχευση, την αποτυχία και την διεθνή διαπόμπευση. Έχει όραμα και προτάσεις συγκεκριμένες για το τι θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα και τι θέση θα μπορούσε να κατέχει στον γεωπολιτικό χάρτη όπως αναδιαμορφώνεται. Είναι καθαρός και έντιμος – και αυτό λάμπει στο βλέμμα του και την ησυχία που, με τον τρόπο του, επιβάλλει σ’ έναν διάλογο – ακόμα και διαφωνώντας.
Χάρηκα πολύ που τον γνώρισα και του έσφιξα το χέρι, όχι μόνο γιατί επιβεβαιώθηκε το προαίσθημά μου, αλλά γιατί τώρα έχω τη σιγουριά πως υπάρχει κάπου εκεί γύρω στα λημέρια της πολιτικής ένας νέος άνθρωπος ικανός να εμφυσήσει, μεσοπρόθεσμα, στους πολλούς Έλληνες τους ανά την γεωγραφική Ελλάδα διάσπαρτους, ένα νέο, κοινό όραμα που θα της ξαναδώσει την αξιοπρέπειά της ενεργοποιώντας κίνητρα σε όλους μας να εργαστούμε, να ανοικοδομήσουμε, να ξαναχτίσουμε τα γκρεμισμένα.
Βέβαια ένα πρόσωπο δεν αρκεί για να γίνει σωστά η δουλειά όταν θάρθει η ώρα. Είναι όμως η πρώτη απαραίτητη προϋπόθεση να υπάρχει αυτό το πρόσωπο που θα μπορέσει να εμπνεύσει μια μεγάλη πλειοψηφία και να της ξαναδώσει φτερά. Και ευτυχώς υπάρχει.
Τουλάχιστον αυτό έχω να καταθέσω εγώ εδώ στο protagon.gr, όπου, όπως ξέρετε όσοι μας παρακολουθείτε, «σκεφτόμαστε διαφορετικά» και ο καθένας γράφει και υπογράφει τις απόψεις του αναλαμβάνοντας και τις ευθύνες του –χωρίς να δεσμεύουν αυτές οι απόψεις κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό του.
Εγώ λοιπόν δεσμεύομαι : Μέσα σε όλη αυτή τη αφόρητη πολιτική σαπίλα, θα πάρω φώς από την ελπίδα για μια καινούργια, δυνατή και χαρούμενη Ελλάδα, που αστράφτει στο βλέμμα του Τσίπρα όσο μιλάει γι’ αυτήν.
Και, Την Τρίτη κιόλας, θα πάω να διαγραφώ από την Νέα Δημοκρατία στην οποία «γράφτηκα» για να ψηφίσω τον Αντώνη πριν δυό χρόνια. Ούτε να τους ακούω δεν θέλω πια τους πασοκονουδού – έχω πάθει overdose, τι να κάνω, δεν τους θέλω καθόλου.
Αλλά δεν θα γραφτώ βέβαια στον ΣΥΡΙΖΑ –να εξηγούμεθα. Μέχρι να περάσει λίγος χρόνος, να γίνουν οι εκλογές, να μιλήσει η κάλπη, το «πρόσωπο» Αλέξης Τσίπρας είναι που μου δίνει ελπίδα και με εμπνέει ξανά, λίγο πριν εξηνταρισω. Τα κόμματα τα απεχθάνομαι έτσι κι αλλιώς -όλα. Και η ελπίδα μου είναι πως ο Τσίπρας, αναβαθμίζοντας σιγά-σιγά τον ΣΥΡΙΖΑ, θα δημιουργήσει ένα πολιτικό σχηματισμό ευρύτερο (ίσως και ευρύτατο αν όλα πάνε καλά), που θα ξαναστήσει την Ελλάδα στα πόδια της.