Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος I.J.F.
Όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει. Έλεγε κάποιος ποιητής. Το ίδιο σκέπτομαι και εγώ. Μόνο λίγο διαφορετικά. Όπου και αν κοιτάξω αυτό το τοπίο με πληγώνει. Η Ελλάδα είναι μια χώρα με “καλούς νοικοκυραίους” που έχουν γυναίκα και παιδιά, αιτία που τους εμποδίζει να γίνουν πρωτοπόροι και να βγουν μπροστά. Λες και οι άλλοι που συνεχώς διακινδυνεύουν, λοιδορούνται, εκτοπίζονται και ταπεινώνονται, δεν έχουν οικογένεια. Εμείς θα συνεχίσουμε και χωρίς αυτούς.
Οι πρωτοπόροι; Είναι αδέλφια μας από ιστορικής αλλά και ψυχολογικής άποψης. Για αυτό το λόγο μην ταράζετε τον ύπνο των νοικοκυραίων. Ότι και να πω η γλώσσα με πληγώνει, ότι έπρεπε από καιρό να ξεμπερδεύουμε με το παλιό. Να σβήσουμε τα παλιά. Να έρθουν τα νέα… Τα παράθυρα είναι ερμητικά κλειστά. Έχουν φροντίσει οι νοικοκυραίοι να κλειστούν μέσα. Μια χαρά είναι το παλιό. Φοβούνται το νέο. Το παλιό. Ασπίδα προστασίας. Άσυλο. Να ξεμπερδεύουμε με το παλιό. Πολλές φορές κρίνουμε ένα άνθρωπο, παρατηρώντας τον σε μια περίοδο της ζωής του. Και αυτό αποτελεί πάντα ένα πολύ μεγάλο λάθος. Πως να σβήσεις τα παλιά όταν ο φόβος (κακώς) βαραίνει την ψυχή σου και τρώει τα σωθικά σου.
Καθώς, η κυβέρνηση “διαπραγματεύεται” τόσο τα νέα μέτρα που ζητά ο “θίασος” Τροϊκα, όσο και τα αντίστοιχα ανταλλάγματα που ζητάει η ίδια για την παραμονή της στην εξουσία, η οικονομία τους ισοπεδώνεται. Κάθε μέτρο των δανειστών και όποια συμφωνία με τους δανειστές μεταφράζεται σε αντίστοιχες μέρες παραμονής στην εξουσία. Εξάλλου τους Ευρωπαίους “ετέρους” όπως τους αποκαλούν, τους ενδιαφέρει να υπακούς και να υλοποιείς τα συμφέροντά τους παρά τις ιδεολογικές προσεγγίσεις του κάθε κόμματος.
Η οικονομική κατάσταση ολοένα και χειροτερεύει. Σύμφωνα με επίσημα πλέον στοιχεία το 22% του πληθυσμού βρίσκεται σε κατάσταση ενδείας. Πως να σβήσεις τα παλιά, πως να ξεχάσεις όλα αυτά τα 6 χρόνια ταπείνωσης, εξαθλίωσης και απαξίωσης κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας; Όσες διαπραγματεύσεις κι αν γίνουν, το μόνο σίγουρο είναι πως θα επακολουθήσουν τα απαραίτητα μνημόνια προς όφελος της οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Είναι δεδομένο ότι ο δρόμος προς την ανθρώπινη εκμετάλλευση είναι προκαθορισμένος και συνεχής. Πάνω στα ερείπια της σημερινής εξαθλίωσής μας, μπορεί να χτιστεί με σωστό τρόπο η χαμένη ενότητα των ανθρώπων για ένα ίσως καλύτερο μέλλον.