Ανακοίνωση ΕΑΚ Χανίων σχετικά με τις κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό:
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ με την επίθεση στο ασφαλιστικό κόβει κάθε δεσμό της με τις προεκλογικές της υποσχέσεις αλλά και με την όποια ελπίδα ότι το τέλος των μνημονίων μπορεί να έρθει μέσα από τους χειρισμούς της πρώτης ή της δεύτερης αριστερής κυβέρνησης. Αποτελεί επίθεση σε ένα από τα στοιχειώδη δικαιώματα της εργατικής τάξης και των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων. Δεν είναι επίθεση απλά στους συνταξιούχους ή σε αυτούς που επρόκειτο να πάρουν σύνταξη στα επόμενα χρόνια. Είναι επίθεση στις νεότερες γενιές. Είναι επίθεση στους άνεργους και στους χαμηλόμισθους αφού για να τα βγάλουν πέρα στις δύσκολες συνθήκες στηρίζονταν στη σύνταξη των γονιών. Μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορούν να ηχούν τώρα οι διαβεβαιώσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η ευαισθησία κυβερνητικών στελεχών θα αποτελεί εγγύηση προστασίας από τις συνέπειες των μνημονίων ή πολύ περισσότερο ότι υπάρχει παράλληλο πρόγραμμα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης. Το μόνο που υπάρχει είναι η συνέχιση της λιτότητας δίχως τέλος.
Η αντιασφαλιστική «μεταρρύθμιση» της κυβέρνησης κινείται στο ίδιο νεοφιλελεύθερο μοτίβο που κινήθηκαν όλες οι προηγούμενες επιθέσεις στα ταμεία από το σύνολο των κυβερνήσεων τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια. Αύξηση ορίων ηλικίας, χτύπημα των ταμείων, μείωση των συντάξεων, αύξηση των εισφορών των εργαζομένων. Προχωράει όμως και ένα ακόμη βήμα παρακάτω ολοκληρώνοντας το έργο του Λοβέρδου . Επιτίθεται στο ίδιο το δικαίωμα στη σύνταξη ως κοινωνικό αγαθό, αποσύροντας το ρόλο του κράτους και θεσπίζοντας την κατώτερη εθνική σύνταξη, ως τη μόνη κρατικά εγγυημένη σύνταξη, δίνοντας στο υπόλοιπο χαρακτήρα ανταποδοτικότητας.
Η κυβέρνηση όμως δεν χρησιμοποιεί μόνο τις ίδιες πολιτικές . Πλέον χρησιμοποιεί και τους ίδιους εκβιασμούς και την ίδια ρητορεία με τους εκβιαστές της άρχουσας τάξης, ντόπιους και ευρωπαίους. Μας λένε ότι τα μέτρα είναι αναγκαία γιατί αλλιώς δεν θα μπορούν να δώσουν συντάξεις. Έφτασαν να ακούγονται συγγνώμες από χείλη κυβερνητικών βουλευτών προς το Γιαννίτση γιατί δεν αφήσαμε να υλοποιηθεί ο νόμος του το 2001. Ενώ άλλα κυβερνητικά στελέχη χαρακτηρίζουν τις αντιδράσεις για μια ακόμη φορά «υποκινούμενες». Νομίζουν ότι έχουμε τόσο κοντή μνήμη; Όλες οι κυβερνήσεις που οργάνωσαν επιθέσεις με αντίστοιχους νόμους στα ταμεία, διαλύοντας τα σιγά, σιγά, χρησιμοποίησαν τον ίδιο ακριβώς εκβιασμό. Το αποτέλεσμα ήταν κάθε φορά χειρότερο.
Το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου δεν θα αποτελέσει εξαίρεση. Θα είναι ταφόπλακα της σύνταξής μας και του δικαιώματος σε αυτή. Κανείς από εμάς δεν μπορεί φανταστεί τον εαυτό του στην τάξη στα εξήντα επτά του. Και όμως η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς αριστερά» αναλαμβάνει να κάνει πράξη το αδιανόητο. Οι ισχυρισμοί ότι με αυτό το ασφαλιστικό θα αποκατασταθούν παλιότερες αδικίες αξίζουν τόσο όσο και οι ισχυρισμοί ότι με την ψήφιση του τρίτου μνημονίου και την απαρέγκλιτη εφαρμογή των μέτρων θα βγούμε από την κρίση. Οι εργαζόμενοι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από την επανάληψη του success story των Σαμαροβενιζέλων έστω και με αριστερό προσωπείο. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και με το νέο μισθολόγιο που θα παγώσει τους μισθούς μας για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Θα περίμενε κανείς από μια αριστερή κυβέρνηση να κάνει για το ασφαλιστικό αυτό που αρνήθηκαν επίμονα να κάνουν όλες οι προηγούμενες για τα ταμεία: Να επεκτείνει τις δυνατότητες των ταμείων. Να επιβάλει την άμεση εξόφληση των χρεών της εργοδοσίας και του κράτους προς αυτά, να χτυπήσει την ανεργία αυξάνοντας τις θέσεις εργασίας και μειώνοντας τα ωράρια σε κάθε τομέα εργασίας , να αυξήσει μισθούς και συντάξεις, να κατεβάσει τα όρια ηλικίας, να πατάξει την ανασφάλιστη εργασία και να νομιμοποιήσει τους μετανάστες, φέρνοντας έτσι ένα τεράστιο όφελος για τα ταμεία. Από τη στιγμή όμως που προτίμησε να γυρίσει την πλάτη στο μεγαλειώδες ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, από τη στιγμή που αποδέχτηκε τους εκβιασμούς των δανειστών η κατάληξη ήταν δεδομένη.
Στο ίδιο έργο θεατές….
Το υπουργείο Παιδείας χρησιμοποιεί το ίδιο επικοινωνιακό κόλπο που χρησιμοποίησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις όταν ήθελαν να περάσουν αντιεκπαιδευτικά μέτρα. Στήνουν ένα διάλογο με προκαθορισμένη την ατζέντα από τους ίδιους. Διόλου τυχαίο ότι επικεφαλής του διαλόγου τοποθετήθηκε ένας από τους 1000 της Γιαννάκου και γνωστός υποστηριχτής νεοφιλελεύθερων μέτρων στην εκπαίδευση.
Η ατζέντα του διαλόγου δεν διαφέρει σε τίποτε από ό,τι είχαμε ακούσει μέχρι τώρα. Οι διεκδικήσεις του κόσμου της εκπαίδευσης αγνοούνται και αναπαράγονται όλα όσα έθεσαν και οι προηγούμενοι υπουργοί Παιδείας. Γίνεται πολύ λόγος για μείωση εξόδων, πράσινα σχολεία, ΜΚΟ, αποκέντρωση και δια βίου εκπαίδευση, σύνδεση σχολικών μονάδων με την παραγωγή και την αγορά εργασίας και πάνω από όλα αξιολόγηση εκπαιδευτικών, εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Δεν ακούγεται όμως τίποτε για τις πραγματικές ανάγκες της εκπαίδευσης, για την υποχρηματοδότηση και τους χιλιάδες διορισμούς που έχουν ανάγκη τα σχολεία, για μείωση του αριθμού παιδιών ανά τμήμα, για τα σχολικά κτήρια – παγωμένα ερείπια που εργαζόμαστε, για τις ανύπαρκτες υποδομές, για τα παιδιά που υποσιτίζονται, για τα απαράδεκτα σχολικά βιβλία, τα αναλυτικά προγράμματα, για την ανυπαρξία υποστηριχτικών δομών κλπ. Στην ουσία αποτελεί μια προσπάθεια αποδοχής και εμπέδωσης από τον κόσμο της εκπαίδευσης των κατευθύνσεων της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Στο επίκεντρο του «διαλόγου» αλλά και συνολικότερα των κατευθύνσεων της κυβέρνησης αποτελεί η επαναφορά της αξιολόγησης και μάλιστα βάσει του νόμου Αρβανιτόπουλου. Για να χρυσώσουν το χάπι λένε ότι η νέα αξιολόγηση δεν θα είναι τιμωρητική. Ακόμη και σε αυτό όμως ποιος μπορεί να εμπιστευτεί κάποιον που δεν έχει τηρήσει ούτε στο ελάχιστο τις υποσχέσεις του;
Σε αυτές τις συνθήκες ανθούν και μπουμπούκια όπως οι δηλώσεις του κυβερνητικού βουλευτή Τριανταφυλλίδη (σε ρόλο λαγού) για δίδακτρα με τη μορφή έξτρα πληρωμής εκπαιδευτικών από τους γονείς. Διόλου τυχαίο πως ο πρώτος που έσπευσε να δηλώσει τη συμφωνία του με αυτές τις δηλώσεις ήταν ο Φορτσάκης της ΝΔ.
Και τώρα;
Απέναντι σε μια κυβέρνηση που πρόδωσε την ελπίδα του κόσμου της εργασίας που υποφέρει και που αγωνίστηκε τόσο σκληρά για να απαλλαγεί από τα μνημόνια, από τη λιτότητα, την ανεργία, έχουμε μία και μόνο μία επιλογή. Να συνεχίσουμε με ακόμη μεγαλύτερη ένταση αυτό που κάναμε έως τώρα. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να μας μπερδέψει το γεγονός ότι απέναντί μας έχουμε μια κυβέρνηση που έχει ως αφετηρία και χρησιμοποιεί τη φρασεολογία, τις παραδόσεις και τα όργανα του κινήματος και των αγώνων. Τώρα έχουμε διπλό καθήκον. Να υπερασπίσουμε για μια ακόμη φορά τις ζωές μας, τις κατακτήσεις μας, τους μισθούς και τις συντάξεις μας, αλλά ταυτόχρονα να υπερασπίσουμε τους αγώνες μας απέναντι σε κάθε απόπειρα σφετερισμού τους. Είμαστε η πλειοψηφία. Είμαστε το 62% του ΟΧΙ. Ας μην το ξεχνάμε. Μην κοιτάς, συνάδελφε, την τσέπη σου την ώρα που σε καλούν να απεργήσεις. Κοίταξέ τη κάθε μέρα. Δεν θα έχεις περισσότερα χρήματα. Σκέψου τι θα είχε απομείνει αν δεν δίνονταν όλοι οι αγώνες το προηγούμενο διάστημα. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις και σωτήρες. Εμείς οι εργαζόμενοι με τη δράση μας θα επιβάλλουμε τον τερματισμό της λιτότητας. Για έναν κόσμο χωρίς μνημόνια και χρέος. Χωρίς ανεργία και πείνα. Εμείς θα επιβάλλουμε τη ρήξη με τους αδίστακτους δανειστές της χώρας.
Τώρα χρειάζεται να συνταχθούμε με όλους αυτούς που έχουν ήδη ξεκινήσει. Τους αγρότες, τους μισθωτούς δικηγόρους και μηχανικούς, τους ναυτεργάτες. Να συντονιστούμε από τα κάτω. Η απεργία στις 4/2 πρέπει να είναι μόνο η αρχή για έναν τέτοιο αγώνα. Χρειάζεται να γενικεύσουμε. Ζητάμε να κηρυχθεί αμέσως μετά την απεργία στις 4/2 νέα 48ωρη απεργία με προοπτική κλιμάκωσης. Το αντι-ασφαλιστικό τερατούργημα δεν πρέπει να περάσει. Μπορούμε να μην αφήσουμε την κυβέρνηση ούτε καν να το καταθέσει.
· ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΑΜΕΙΑΙ
· ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ ΗΛΙΚΙΑΣ
· ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΕ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ
· ΜΑΖΙΚΕΣ ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
· ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
· ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΜΕ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ
· ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ ΤΙΣ ΤΡΟΙΚΕΣ, ΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΑ