Του Αντώνη Σταματάκη *
Να μην συνηθίσουμε το θάνατο και την εκμετάλλευση
Το τελευταίο φρικτό έγκλημα στο ΒΟΑΚ το οποίο στοίχισε τη ζωή σε 3 νέους ανθρώπους και αφήνοντας 1 νέα κοπέλα να χαροπαλεύει, αποτελεί αναμφισβήτητα ένα τραγικό γεγονός για τον τόπο μας. Δυστυχώς δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο περιστατικό, ούτε το πρώτο και σίγουρα ούτε το τελευταίο. Φταίει άραγε το «κακό ριζικό» κάποιων «άτυχων» ανθρώπων, «η κακιά η ώρα» που αναμασιέται συνεχώς ή μήπως είμαστε μπροστά σε μια υπαρκτή και άκρως ζοφερή πραγματικότητα πλήρους απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, μέσα στην οποία ζούμε και εργαζόμαστε και η οποία καθορίζει όλο το πλέγμα της ζωής μας;
Το πρόσφατο έγκλημα στο ΒΟΑΚ ανέδειξε τις άγριες συνθήκες εργασιακού «μεσαίωνα» που βιώνουν οι εργαζόμενοι στις μέρες μας. Και στη βαριά βιομηχανία του τουρισμού, στον πολυδιαφημισμένο κλάδο που φέρνει εκατομμύρια στις τσέπες του κεφαλαίου, οι εργαζόμενοι καλούνται να εργαστούν σε συνθήκες γαλέρας. Ατελείωτες ώρες δουλειάς, εντατικοποίηση, εξουθένωση, χαμηλοί μισθοί, ανασφάλιστη και απλήρωτη εργασία, ακόμα και εργασία ανηλίκων. Συνθήκες που ευθύνονται φυσικά και για την εκτίναξη των εργοδοτικών εγκλημάτων, φτάνοντας να μετράμε 182 νεκρούς το 2023, 31 νεκρούς και πάνω από 7800 δηλωμένα «εργατικά ατυχήματα» μόνο το 1ο εξάμηνο του 2024.
Και μετά φυσικά από ώρες δουλειάς πρέπει να γυρίσεις και σπίτι… Η διαχρονική πολυλογία των κυβερνήσεων περί «ανάπτυξης» και «μεγάλων έργων υποδομής» μόνο σαν κακόγουστο αστείο ηχεί πια στα αφτιά του λαού. Είναι φανερό ότι η όποια επένδυση ευαγγελίζονται θα έρθει εφόσον ικανοποιεί τις απαιτήσεις του κεφαλαίου, εφόσον εξασφαλίζει τα απαιτούμενα κέρδη του. Καμία έγνοια για το αν το αίμα του λαού ρέει καθημερινά σε δρόμους και συγκοινωνίες του τρόμου. Για αυτό δρόμοι σαν τον ΒΟΑΚ αποτελούν πεδία θανάτου για το λαό και τη νεολαία μας.
Αυτή είναι πλέον η «κανονικότητα» που διαμόρφωσαν διαχρονικά οι κυβερνήσεις με σειρά αντεργατικούς και αντιλαϊκούς νόμους. Κατάργηση 5μερου – 8ωρου, μειώσεις μισθών και ακρίβεια να οδηγούν στην ανάγκη για 2 και 3 δουλειές, απελευθέρωση απολύσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ποινικοποίηση συνδικαλισμού, όλα για την εξασφάλιση των κερδών του κεφαλαίου σε κάθε κλάδο. Και παράλληλα τσάκισμα κάθε λαϊκού δικαιώματος για περίθαλψη, σπουδές, ασφαλείς μετακινήσεις, προστασία από πυρκαγιές-πλημμύρες αλλά και για ειρήνη στην περιοχή με την ενεργή εμπλοκή στους άδικους και αντιδραστικούς πολέμους των ιμπεριαλιστών. Η απαξίωση λοιπόν για τις ζωές μας είναι ατελείωτη…
Είναι σίγουρο ότι σε αυτή την πραγματικότητα δεν χωράνε οι ζωές, τα δικαιώματα και τα όνειρά μας. Τα κροκοδείλια δάκρυά των κυβερνώντων, οι υποσχέσεις τους, τα όποια μέτρα πάρουν εν τέλη θα είναι για τα μάτια του κόσμου, για να κατευνάσουν την οργή και την αγανάκτηση του λαού. Έως την επόμενη φορά… Κανείς μηχανισμός (δικαστήρια, ελεγκτικές υπηρεσίες κλπ.) ή εκπρόσωπος (κυβερνήσεις, περιφερειάρχες, δήμαρχοι κλπ.) δεν θα μας λυπηθεί ή θα μας δικαιώσει ή θα μας χαριστεί στο παραμικρό. Πώς θα ήταν άραγε διαφορετικά, αφού όλοι αυτοί στήθηκαν για να υπηρετούν το αχόρταγο καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα εφαρμόζοντας τις αντιλαϊκές πολιτικές και σχεδιασμούς του.
Το πιο σημαντικό και αισιόδοξο όμως, ακόμη και τώρα που αυτή η πραγματικότητα μπήγει ήδη τα «κοφτερά δόντια» της στις σάρκες του λαού μας, είναι ότι δεν είναι μονόδρομος, δεν είναι ακλόνητη και ανίκητη. Αυτό αποδεικνύουν οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες που ξεσπούν όλο και πιο συχνά, δείχνοντας το δρόμο της προοπτικής και δίνοντας κουράγιο στους υπόλοιπους. Για αυτό και από την άλλη το σύστημα τους τρέμει, φυλάγεται, εξοπλίζεται, καταστέλλει, διώκει και φυλακίζει όσους δεν αποδέχονται την «κανονικότητα» που διαμορφώνουν.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να πιάσουμε το νήμα των προηγούμενων εργατικών και λαϊκών αγώνων. Να μην συνηθίσουμε το θάνατο και την εκμετάλλευση αλλά να αντισταθούμε συλλογικά, οργανωμένα και αποφασιστικά, γνωρίζοντας ότι αυτό το σύστημα δεν φτιάχνει, δεν καλυτερεύει. Αξίζει και οφείλουμε να διεκδικήσουμε τις ζωές και τα δικαιώματά μας, για το παρόν και το μέλλον μας, μπορούμε και πρέπει να αγωνιστούμε για να φτιάξουμε μια άλλη κοινωνία!
* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης
μέλος του ΚΚΕ (μ-λ)