Καθ’ ότι διασχίζουμε την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, μου ήρθαν στη μνήμη μου τα γεγονότα των Παθών του Ιησού Χριστού, όπως τα περιγράφουν οι Ευαγγελιστές. Βλέπω Τον Ιησού Μόνο Του στα Πάθη Του. Μόνος Του προσεύχεται, ενώ εμείς κοιμόμαστε. Μόνος Του υπέφερε τα Πάθη Του, ενώ εμείς τον απαρνηθήκαμε. Μόνος Του ανέβηκε τον Γολγοθά και στον Σταυρό, ενώ εμείς Τον βλέπαμε από μακριά. Αναστήθηκε και εμείς είχαμε διασκορπιστεί. Μας επισκέφθηκε στο σπίτι μας, ενώ εμείς είχαμε κλειστές τις πόρτες από τον φόβο μας.
Σήμερα φωνάζουμε γιατί φοβόμαστε μην χάσουμε την ευδαιμονία.
Παρόλον που ο Χριστός έφτασε στην εσχάτη ταπείνωση μόνος Του, εμείς Τον παρακαλάμε με προσευχές να μας σώσει…. ελέησον και σώσον ημάς. Τι υποκρισία! Όχι φίλοι μου. Σίγουρα όχι. Όπως ο Χριστός ήταν Μόνος Του έτσι και εμείς μόνοι μας θα σωθούμε, με αγώνες, πολλούς αγώνες. Ο Ιησούς έδειξε το δρόμο. Στα Πάθη Του ήταν μόνος. Και από τους συσταυρεθέντες άλλους δύο, ο Ιησούς επέλεξε να πάρει μαζί του τον Δημά. Επέλεξε αυτό που μετάνιωσε για ό,τι κακό έκανε. Ο έτερος, Γκέστας, δεν έδειξε μεταμέλια και τον αγνόησε ο Χριστός. Δύο κόσμοι δίπλα σε έναν Θεό, το καλό και το κακό. Νίκησε το καλό.
Μιχαήλ Γ. Κελαϊδής