Απ’ το βιβλίο «Εύθυμες Σελινιώτικες Ιστορίες»
(Ι. Αλφιέρης – Ευτύχης Κορκίδης)
Ο Μανώλης ήταν φημισμένος για το πελώριο ανάστημά του και για τη γιγάντια πατούσα του. Δωρικός τύπος που λέμε. Ακόμη όμως απότομος και μονοκόματος. Ότι σκεφτότανε το ‘λεγε και το ‘κανε!
Μια μέρα θάφτανε μια χωρική του και σα δυναμάρης, βοηθούσε, να κατεβάσουν την νεκρή, στο τάφο. Λιγάκι μεγαλόσωμη και βαριά, η μακαρίτισσα, κάπου μπέρδεψε η κάσα της στο κατέβασμα στο τάφο. Προσπαθούν να κατέβει πρώτα το κάτω μέρος της κάσας, μα τίποτε…
Τότε επεμβαίνει δυναμικά ο Μανώλης, τους παραμερίζει ούλους, με τσι χερούκλες του και σηκώνει τη… ποδάρα του και εκνευρισμένος παίζει μια παθιά στα πόδια της μακαρίτισσας, φωνάζοντας:
– Μπέε εκιέ, στο διάολο!
Μα, ινάτι είχες ζωντανή, ινάτι έχεις κι αποθαμένη!
