Γράφει ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής*
Πολλές φορές κάποιες εικόνες που ξετυλίγονται απρόοπτα μπροστά σου, αν μη τι άλλο, σε αποσπούν από τις όποιες σκέψεις σου, φέρνοντάς σου συγχρόνως άλλες θαυμασμό, άλλες απορίες, άλλες οίκτο κ.λπ. και θέλοντας και μη, τις παρακολουθείς δίχως να ξέρεις το γιατί. Αυτό ακριβώς συνέβη και σε μένα. Κάποιο πρωινό, πολύ πρόσφατα, μια ασυνήθιστη εικόνα που είδα απρόσμενα μπροστά μου ήταν η αφορμή να πάρω την αγαπημένη μου πένα και να γράψω το σημερινό μου άρθρο αγαπητοί μου φίλοι.
Δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω κείνο το ανοιξιάτικο πρωινό εκτός από το να προμηθευτώ την εφημερίδα μου από το περίπτερο και να πάω ν’ απολαύσω τον καφέ μου διαβάζοντας την συγχρόνως. Και αυτό έκανα. Όταν όμως δρασκέλισα την πόρτα του οικοδομήματος, και το λέω αυτό σκόπιμα γιατί δεν ήταν καφενείο, με μεγάλη μου έκπληξη, αντικρίζω ένα πανέμορφο σκύλο ξαπλωμένο φαρδύ – πλατύ πάνω σε μια πολυθρόνα που ήταν τοποθετημένη σε κείνο το μέρος για την εξυπηρέτηση των πελατών. Αμέριμνος ο τετράποδος φίλος μου δίχως να νοιάζεται για τίποτα άλλο, παρακολουθούσε τους ανθρώπους που μπαινόβγαιναν σχεδόν ασταμάτητα.
Το παράξενο ή τουλάχιστο για μένα παράξενο ήταν, ότι ενώ αρκετοί συνάνθρωποί μας έψαχναν με τη ματιά τους να βρουν κάποια πολυθρόνα να καθίσουν, τον ένοικο τετράποδο δεν τον ενοχλούσε κανείς, αντίθετα θα έλεγα ότι κατέβαλαν αρκετή προσπάθεια μειδιάζοντας ελαφρά να μην τον ενοχλήσουν. Το ίδιο ακριβώς έπραξα ή μάλλον κάτι παραπάνω έπραξα και εγώ. Εφόσον πρώτα τον πλησίασα χαμογελώντας, τον χάιδεψα στην κοιλιά του, λέγοντάς του διάφορα λόγια. Τώρα ο μικρός φίλος μου δέχτηκε με μεγάλη ευχαρίστηση τα όσα του έλεγα και τα χάδια που του χάρισα, αλλάζοντας ελαφρώς στάση, γυρίζοντας ανάσκελα. Στη συνέχεια κάθισα σε ένα τραπέζι σε κάποια γωνιά να απολαύσω τον πρωινό μου καφέ, ενώ διάφορες εικόνες της καθημερινής μας ζωής περνούσαν από τη σκέψη μου.
Τέλος, έπειτα από αρκετή ώρα ανάπαυσης ο μικρός τετράποδος φίλος μου σηκώθηκε από την απολαυστική του πολυθρόνα, τεντώθηκε λίγο, χασμουρήθηκε και μάλλον ευχαριστημένος, για την άψογη συμπεριφορά που του έδειξαν οι άνθρωποι, έριξε μια ερευνητική ματιά γύρω του κι αποχώρησε από την φιλόξενη κείνη αίθουσα. Όμως πριν στρίψει στην γωνία του δρόμου, που εκείνος επέλεξε ν’ ακολουθήσει, γύρισε το κεφάλι του πίσω, με κοίταξε με περισσή αγάπη θα έλεγα και έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση.
Εδώ οφείλω να πω ότι δεν γνωρίζω αν εκείνος ο συμπαθέστατος σκύλος ήταν μόνιμος κάτοικος της πολυσύχναστης κείνης αίθουσας ή ένας εγκαταλελειμμένος, όπως δυστυχώς εκατοντάδες άλλοι περιφέρονται στην πολιτεία μας κι όχι μόνο. Τέλος πάντων, ενδόμυχα του ευχήθηκα καλό δρόμο και να προσέχει τους κακούς κι αιμοβόρους ανθρώπους, που δυστυχώς αρκετοί κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Στη συνέχεια εφόσον απόλαυσα τον καφέ μου, θέλησα ν’ απολαύσω και τις ομορφιές της φύσης στις γύρω περιοχές της πολιτείας μας που άφθονες απ’ αυτές διαθέτει. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν λάθος η σκέψη μου αυτή. Αντίθετα, σε όλη μου την διαδρομή οδεύοντας προς την πεντάμορφη κι αγαπημένη γωνιά τους Άγιους Αποστόλους, απολάμβανα τις διάφορες ομορφιές της φύσης, ενώ η γαληνεμένη θάλασσα που απλωνότανε απέραντη μπροστά μου, γαλήνευε την ψυχή και την σκέψη μου. Η μόνη μελανή εικόνα ήταν αγαπητοί μου, η εικόνα που έδιναν τα πολλά αδέσποτα κι εγκαταλελειμμένα σκυλιά που δυστυχώς κατακλύζουν την όμορφη κείνη περιοχή.
Κι ερωτώ τα σκυλιά ευθύνονται για την απαράδεκτη εικόνα της παραπάνω περιοχής; Όχι βέβαια, τα τετράποδα που περιφέρονται εκεί χρόνια τώρα, δεν φταίνε σε τίποτα απολύτως. Εμείς ευθυνόμαστε. Κι έχουμε χρέος να επανορθώσουμε το κακό που προκαλούμε στις πανέμορφες περιοχές μας γύρω από την πολιτεία μας και όχι μόνο. Όλοι μπορούμε να προσφέρουμε λίγη αγάπη στα απανταχού αδέσποτα τετράποδα, φθάνει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε, ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να τα εγκαταλείψουμε γιατί δική μας επιλογή είναι που τα παίρνουμε στο σπίτι μας. Δεν ξέρω τι είδους ψυχή διαθέτουν εκείνοι οι συνάνθρωποι μου που δίχως οίκτο εγκαταλείπουν τα οικόσιτα ζώα τους στο έλεος του θεού. Τους προτείνω όμως όταν αποφασίσουν να εγκαταλείψουν το ζώο τους πριν προβούν στην πράξη τους αυτή, τη στιγμή εκείνη να το κοιτάξουν στα μάτια πρώτα. Στα μάτια όμως, κι όχι έτσι αόριστο κοίταγμα. Αν και τότε αποφασίσουν να το εγκαταλείψουν και το πράξουν, υπεύθυνα τους προτείνω να επισκεφθούν τον ψυχίατρο, γιατί σίγουρα είναι άρρωστοι και χρειάζονται την συμβουλή του.
Τέλος η άνοιξη έφθασε, μυριόχρωμη και μυριοστόλιστη, όπως μας λέει ο ποιητής. Ας απολαύσουμε λοιπόν τις μύριες ομορφιές του τόπου μας ο καθένας με όποιον τρόπο θέλει και μπορεί και ας μη ξεχνάμε ότι πάρα πολλά μικρά παιδιά κατακλύζουν τις παραλίες μας και τώρα αλλά και κάθε καλοκαίρι, και το καλοκαίρι είναι προ των πυλών. Δεν έχουμε δικαίωμα να δημιουργούμε αρνητικά ερωτήματα στα παιδιά μας και να τους λέμε ψέμματα. Όλοι το ξέρουμε ότι τα παιδιά από τη φύση τους ρωτάνε να μάθουν τον κόσμο και δεν τους ξεφεύγει η εικόνα των αδέσποτων σκύλων. Ο μικρός μπόμπιρας θα μας ρωτήσει, όταν αντικρίσει τα σκυλιά να περιφέρονται γαβγίζοντας γύρω του: «γιατί» θα μας πει, «είναι εδώ μπαμπά. Γιατί δεν είναι σπίτι τους;». Άντε τώρα εσύ, ο σωστός μπαμπάς να δώσεις ικανοποιητική απάντηση στον μικρό. Σίγουρα θα του πεις ψέματα, γιατί αν του πεις την αλήθεια θα βάλει τα κλάματα ή στην καλύτερη περίπτωση θα το δεις από γιομάτο χαρά που ήτανε πρώτα, να μελαγχολήσει αφάνταστα.
*συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών
και μέλος της Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων