Εκδήλωση διοργανώνει η Νέα Αριστερά Ρεθύμνου την Παρασκευή 2 Μαΐου, στις 7μμ στην αίθουσα του ΕΒΕ της πόλης, με θέμα: «Quo vadis Deutschland? Quo vadis Europe?Που πας Γερμανία; Που πας Ευρώπη; Πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση στη Γερμανία και την Ευρώπη»
Στην εκδήλωση θα συμμετέχουν 14 Γερμανοί και Γερμανίδες συνδικαλιστές, οι οποίοι πραγματοποιούν Εκπαιδευτική εκδρομή στην Κρήτη με θέμα: «Μορφές και δομές αλληλέγγυας ζωής και οικονομίας στην Κρήτη».
Τρεις από τους συμμετέχοντες στην εκδρομή και ένας πρώην βουλευτής του κόμματος Die Linke, οι:
Hülya Kiraylar (συνδικαλίστρια)
Sabine Pitz (συνδικαλίστρια)
Martin Hünemann (υπεύθυνος του Κέντρου Εκπαίδευσης και Πολιτισμού των Συνδικάτων Φρανκφούρτης)
Harald Weinberg (πρώην Βουλευτής του κόμματος Die Linke)
θα εισηγηθούν διάφορες πτυχές του θέματος και θα ακολουθήσει συζήτηση.
Τη συζήτηση θα συντονίζει και θα μεταφράζει ο Σκεύος Παπαϊωάννου (επίτιμος καθηγητής κοινωνιολογίας πανεπιστημίου Κρήτης)
Όπως αναφέρουν οι διοργανωτές:
«Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια ανησυχητική τάση σε όλη την Ευρώπη προς την άκρα δεξιά. Από αυτό δεν εξαιρείται καμιά χώρα, ούτε η Γερμανία.
Στόχος της εκδήλωσης είναι, με τη συμβολή Γερμανών συντρόφων, να προσπαθήσουμε να διαφωτίσουμε εξελίξεις της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης στη Γερμανία και την Ευρώπη. Το θέμα παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, δεδομένου ότι η Γερμανία παίζει έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι μόνο. Η ραγδαία άνοδος του ακροδεξιού κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία (Alternative für Deutschland) καθώς και η άνοδος της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη είναι εξέλιξη ανησυχητική και επικίνδυνη. Η κρίση που αντιμετωπίζουμε δεν αλλάζει τον ρόλο της Αριστεράς, του αριστερού κόμματος, του πολιτικού, του αριστερού και κάθε προοδευτικού πολίτη ως προς την υποχρέωσή του να αντισταθεί – αντίθετα, είναι πιο επείγων και επιτακτικός από ποτέ αυτή τη στιγμή. Φαίνεται να επαληθεύεται αυτό που διαπίστωσε ο Αντόνιο Γκράμσι στα Τετράδια της φυλακής στα 1932: «Υπάρχουν πάντα μεγάλες κρίσεις στις οποίες η καπιταλιστική οικονομία, η κουλτούρα και η ιδεολογία και το κομματικό σύστημα χάνουν την εμπιστοσύνη και τη συναίνεση. Μια κρίση σημαίνει ότι ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος δεν μπορεί ακόμη να γεννηθεί. Είναι η εποχή των τεράτων» (Antonio Gramsci, Τετράδια Φυλακής, τ. 7, τχ. 13 § 17. Argument-Verlag, Αμβούργο 1996)
Τα (ακρο)δεξιά ρατσιστικά λαϊκιστικά και αυταρχικά κινήματα μπορούν γρήγορα να αποκτήσουν μεγάλη δημοτικότητα, αν συνδεθούν με εμπειρίες κρίσης και επιβάλουν την ιδεολογία τους ως κυρίαρχη ιδεολογία. Αλλά οι κρίσεις είναι ταυτόχρονα το έδαφος στο οποίο αναδύονται οι χειραφετητικές δημοκρατικές δυνάμεις που υπερασπίζονται μια κοινωνία πραγματικής δημοκρατίας, δηλαδή την ελευθερία, την αλληλεγγύη, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την άρση εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, τη συμμετοχή και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Οι αλληλοδιαπλεκόμενες και αλληλοενισχυόμενες διαδικασίες κρίσης σε όλα τα επίπεδα κλιμακώνονται και πολλά δείχνουν ότι σήμερα έχουμε να κάνουμε με μια δομική κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Όλα δείχνουν ότι εισερχόμαστε σε μια παρατεταμένη φάση κοινωνικής και πολιτικής αστάθειας στην οποία διάφορες δυνάμεις αγωνίζονται να ξεπεράσουν την κρίση και στην οποία είναι ανοιχτό ποιες δυνάμεις και τάσεις θα επικρατήσουν. Η Ευρώπη ειδικότερα βρίσκεται σε σημείο καμπής. Ωστόσο, όσοι είχαν πιστέψει ότι η κρίση θα ήταν η ώρα των προοδευτικών δυνάμεων απογοητεύονται οικτρά. Για άλλη μια φορά επαληθεύεται η δήλωση του Αντόνιο Γκράμσι: «Μπορεί να αποκλειστεί ότι οι άμεσες οικονομικές κρίσεις μπορούν από μόνες τους να επιφέρουν θεμελιώδη γεγονότα – μπορούν μόνο να προετοιμάσουν ένα ευνοϊκότερο έδαφος για την εξάπλωση ορισμένων τρόπων σκέψης, θέτοντας και επιλύοντας ερωτήματα κρίσιμα για την όλη ανάπτυξη της κοινωνικής ζωής».
Φαίνεται ότι εισερχόμαστε σε μια παρατεταμένη περίοδο κοινωνικής και πολιτικής αστάθειας, η οποία εντάσσεται σε μια διαδικασία κατά την οποία η παγκόσμια οικονομική και πολιτική σημασία της Ευρώπης μειώνεται. Υποθετικά, σε μια τέτοια “οργανική κρίση” (Γκράμσι), υπάρχουν ανανεωμένες δυνατότητες για τη διάδοση μιας θεωρίας ριζοσπαστικής προοδευτικής κοινωνικής αλλαγής. Ωστόσο, δεδομένου ότι η κρίση της «της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής ηγεμονίας» δεν αντιμετωπίζεται επί του παρόντος από μια συναινετική αντι-ηγεμονία, υπάρχουν επίσης σημαντικοί κίνδυνοι. Λαμβάνοντας υπόψη την αυξανόμενη πολιτική και κοινωνική επιρροή των ρατσιστικών ιδεολογιών και των δεξιών λαϊκιστικών και ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη, οι προειδοποιήσεις του Γκράμσι διαβάζονται εκπληκτικά επίκαιρες: «Όταν συμβαίνουν αυτές οι κρίσεις, η άμεση κατάσταση γίνεται ιδιαίτερα κρίσιμη, γιατί το πεδίο είναι ανοιχτό σε βίαιες λύσεις, στη δράση σκοτεινών δυνάμεων που εκπροσωπούνται από ανθρώπους με χάρισμα ή τέτοιους που επικαλούνται το θέλημα θεού».
Οι κρίσεις αυτές συνοδεύονται συνήθως από οικονομικές κρίσεις, αλλά δεν περιορίζονται σε αυτές- συνδέονται με πολιτικές κρίσεις, με αυξανόμενες αντιφάσεις και μπλοκαρίσματα στο εσωτερικό του κυρίαρχου μπλοκ και δρομολογούν μετασχηματισμούς του καπιταλιστικού συστήματος.
Το να διδαχθούμε από τον Γκράμσι σημαίνει επίσης να αναγνωρίσουμε το πολιτικό καθήκον μας σήμερα: Την υπεράσπιση της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της ειρήνης σε περιόδους».
