Tου Ramzy Baroud | «Γεια σου μπαμπά… μην ανησυχείς πολύ για μένα, προς το παρόν αυτό που με απασχολεί είναι ότι δεν είμαστε αποτελεσματικοί. Ακόμη δεν νιώθω να κινδυνεύω ιδιαίτερα. Η Ράφα φαίνεται πιο ήσυχη τελευταία», έγραφε η Ρέιτσελ Κόρι στον πατέρα της, Κρεγκ, από τη Ράφα, μια πόλη στο νότιο άκρο της Λωρίδας της Γάζας.
«Το τελευταίο email της Ρέιτσελ» στη σελίδα του Ιδρύματος Ρέιτσελ Κόρι δεν είχε ημερομηνία. Πρέπει να γράφτηκε λίγο μετά το τελευταίο email της Ρέιτσελ στη μητέρα της, Σίντυ, στις 28 Φεβρουαρίου. Η ίδια βρήκε το θάνατο από Ισραηλινή μπουλντόζα στις 16 Μαρτίου 2003.
Αμέσως μετά τον οδυνηρό θάνατό της, κάτω από τις ερπύστριες μιας Ισραηλινής στρατιωτικής μπουλντόζας, η Ράφα αγκάλιασε τη μνήμη της ως ενός ακόμη «μάρτυρα» για την Παλαιστίνη. Ένας αρμόζων φόρος τιμής στη Ρέιτσελ, που γεννήθηκε σε προοδευτική οικογένεια στην πόλη Ολύμπια, έναν κόμβο αντιπολεμικού και κοινωνικού ακτιβισμού. Αλλά η Ολύμπια είναι επίσης η πρωτεύουσα της Πολιτείας Ουάσινγκτον. Οι πολιτικοί εκεί είναι το ίδιο αναίσθητοι, ηθικά ευλύγιστοι και φιλοισραηλινοί όσο και σε οποιαδήποτε άλλη κυβερνητική θέση στις ΗΠΑ, όπου καλοντυμένοι άντρες και γυναίκες παίζουν παιχνίδια εξουσίας και επιρροής. Δέκα χρόνια μετά το θάνατο της Ρέιτσελ, η Αμερικανική Κυβέρνηση δεν έχει φέρει ακόμη το Ισραήλ προ των ευθυνών του. Και η δικαιοσύνη δεν αναμένεται σύντομα.
Συνορεύοντας με τους Ισραηλινούς και Αιγυπτιακούς φράχτες, και κυκλωμένη από τους φτωχότερους προσφυγικούς καταυλισμούς, η Ράφα δεν σταμάτησε ποτέ να απασχολεί τις ειδήσεις μέσα στα χρόνια. Η γενναιότητα που επέδειξε η πόλη στη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα, το 1987, την έκανε θρύλο στις αντιστεκόμενες πόλεις, χωριά και προσφυγικούς καταυλισμούς στη Γάζα και την υπόλοιπη Παλαιστίνη. Ο Ισραηλινός στρατός χρησιμοποίησε τη Ράφα ως παράδειγμα για την υπόλοιπη Παλαιστίνη. Για αυτό το λόγο, ο κατάλογος των «μαρτύρων» της είναι από τους μακρύτερους και θα συνεχίσει να μακραίνει. Πολλοί από τον ανθό της Ράφα χάθηκαν σκάβοντας τούνελ προς την Αίγυπτο, σε μια προσπάθεια να σπάσουν τον Ισραηλινό οικονομικό αποκλεισμό που ακολούθησε τις Παλαιστινιακές Δημοκρατικές εκλογές το 2006. Θαμμένοι κάτω από τόνους λάσπης, πνιγμένοι από Αιγυπτιακά λύματα, ή κονιορτοποιημένοι από Ισραηλινούς πυραύλους, πολλοί άντρες της Ράφα δεν έχουν ακόμα εντοπιστεί για να τους δοθεί κανονική ταφή.
Η Ράφα βασανίστηκε για πολλά χρόνια και για το λόγο ότι ήταν σχεδόν περικυκλωμένη από παράνομους Ισραηλινούς εποικισμούς – τους Slav, Atzmona, Pe’at Sadeh, Gan Or και άλλους. Οι κάτοικοι της Ράφα στερήθηκαν την ασφάλειά τους, την ελευθερία τους, και ακόμη, για μεγάλες χρονικές περιόδους, την πρόσβαση στην παρακείμενη θάλασσα, για να μπορούν οι παράνομες αποικίες να απολαμβάνουν ασφάλεια, ελευθερία και ιδιωτικές παραλίες. Ακόμη και μετά τη διάλυση των εποικισμών, το 2005, η Ράφα ήταν παγιδευμένη από τα Ισραηλινά στρατιωτικά σύνορα, τις επιδρομές, τους Αιγυπτιακούς περιορισμούς και την αμείλικτη πολιορκία. Παρ’όλα αυτά, η Ράφα εξακολουθεί να αντιστέκεται.
Η Ρέιτσελ και οι φίλοι της από το Διεθνές Κίνημα Αλληλεγγύης (ISM) πρέπει να παρακινήθηκαν από την πρόκληση, και από τη βιαιότητα με την οποία ο Ισραηλινός στρατός διεξήγε τις επιχειρήσεις του. Σε ρεπορτάζ του από τη Ράφα για την British Independent, στις 23 Δεκεμβρίου 2003, ο Justin Huggler γράφει: «Ιστορίες για δολοφονίες πολιτών βγαίνουν από τη Ράφα και εμφανίζονται στα ειδησεογραφικά κανάλια της Ιερουσαλήμ σχεδόν κάθε εβδομάδα. Στην πιο πρόσφατη από αυτές, ένα εντεκάχρονο κορίτσι πυροβολήθηκε καθώς επέστρεφε στο σπίτι του από το σχολείο το Σάββατο.» Το άρθρο του είχε τον τίτλο: «Στη Ράφα, τα παιδιά έχουν συνηθίσει τόσο στους ήχους των πυροβολισμών που δεν μπορούν να κοιμηθούν χωρίς αυτούς». Και ο ίδιος αναφέρει πως «κοιμόταν υπό τους ήχους των όπλων».
[youtube id=”IatIDytPeQ0″ width=”620″ height=”360″]
Η Ράφα έχει συσχετιστεί και με άλλες απάνθρωπες πρακτικές, όπως αυτή του κατεδαφισμού σπιτιών. Στην αναφορά του με τίτλο Γκρεμίζοντας τη Ράφα, στις 18 Οκτωβρίου 2004, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δημοσιεύει τρομακτικούς αριθμούς. Από τα 2.500 σπίτια που κατεδάφισε το Ισραήλ στη Γάζα την περίοδο 2000-2004, «σχεδόν τα δύο τρίτα αυτών βρίσκονταν στη Ράφα… Δεκαέξι χιλιάδες άνθρωποι, πάνω από το 10% του πληθυσμού της Ράφα, έχουν χάσει τα σπίτια τους. Στην πλειοψηφία τους είναι πρόσφυγες, πολλοί από τους οποίους ξεριζώθηκαν για δεύτερη ή τρίτη φορά». Πολλές από τις κατεδαφίσεις πραγματοποιήθηκαν ούτως ώστε να διαπλατυνθούν τα σοκάκια της πόλης, για να διευκολύνονται οι Ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Το όπλο επιλογής του Ισραήλ ήταν η μπουλντόζα Caterpillar D9, το οποίο κατέφτανε πολλές φορές στη διάρκεια της νύχτας.
Η Ρέιτσελ Κόρι συνθλίφτηκε από τον ίδιο τύπο μπουλντόζας, Αμερικάνικης κατασκευής και προήθειας, που τρομοκρατούσε τη Ράφα για χρόνια. Δεν είναι τυχαίο που φωτογραφίες και γκράφιτι της Ρέιτσελ κοσμούν τους τοίχους των δρόμων της Ράφα. Στη μνήμη της δέκατης επετείου του θανάτου της Ρέιτσελ, ακτιβιστές συγκεντρώθηκαν στη Ράφα στις 16 Μαρτίου. Μίλησαν με πάθος για την Αμερικανίδα που προκάλεσε μια Ισραηλινή μπουλντόζα, για να παραμείνει όρθιο ένα σπίτι στη Ράφα. Ένα δωδεκάχρονο κορίτσι ευχαρίστησε τη Ρέιτσελ για το κουράγιο της και ζήτησε από την Αμερικανική κυβέρνηση να σταματήσει να προμηθεύει το Ισραήλ με όπλα που χρησιμοποιούνται εναντίον αμάχων. Σήμερα πλέον τα χρόνια από τη δολοφονία της είναι 11.
Αν και η Ράφα υφίσταται την μεγαλύτερη σφοδρότητα της κατοχής και την εκδικητικότητα του Ισραηλινού στρατού, η ιστορία της, όπως και αυτή της Ρέιτσελ Κόρι, απλά συμβολίζουν τη μεγαλύτερη τραγωδία που εκτυλίσσεται στην Παλαιστίνη εδώ και πολλά χρόνια. Ακολουθεί μια σύντομη σύνοψη των πρακτικών κατεδαφισμού σπιτιών τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με την Ισραηλινή Επιτροπή Ενάντια στον Κατεδαφισμό Σπιτιών, που δημοσιεύτηκε και στο Αλ-Τζαζίρα τον Αύγουστο του 2012: Η Ισραηλινή κυβέρνηση κατεδάφισε 22 σπίτια στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και 222 σπίτια στη Δυτική Όχθη το 2011, καθιστώντας σχεδόν 1.200 ανθρώπους άστεγους. Στη διάρκεια του πολέμου στη Γάζα (Δεκ. 2008 – Ιαν. 2009) το Ισραήλ κατέστρεψε 4.455 σπίτια ξεριζώνοντας 20.000 Παλαιστίνιους, απαγορεύοντάς τους ταυτόχρονα να ξαναχτίσουν, σύμφωνα με τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν μέσω της πολιορκίας. (Άλλες αναφορές δίνουν πολύ μεγαλύτερες εκτιμήσεις). Από το 1967, η Ισραηλινή κυβέρνηση έχει καταστρέψει 25.000 σπίτια στις κατεχόμενες περιοχές, καθιστώντας άστεγους 160.000 Παλαιστίνιους. Οι αριθμοί αυτοί γίνονται ακόμη πιο φρικτοί, αν αναλογιστεί κανείς αυτούς που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν στις συγκρούσεις που συνδέονται με τις καταστροφές αυτών των σπιτιών.
Έτσι λοιπόν, όταν η Ρέιτσελ Κόρι στάθηκε με μια ντουντούκα και ένα πορτοκαλί φωσφοριζέ γιλέκο, προσπαθώντας να αποτρέψει την Ισραηλινή μπουλντόζα από το να γκρεμίσει άλλο ένα Παλαιστινιακό σπίτι, τα διακυβεύματα ήταν ήδη υψηλά. Και παρά την απάνθρωπη γελοιοποίηση της πράξης της από φιλοϊσραηλινά Αμερικανικά και άλλα Δυτικά media, και την αναμενόμενη απόφαση του Ισραηλινού Δικαστηρίου , η γενναία πράξη της Ρέιτσελ και η επακόλουθη δολοφονία της βρίσκονται στην καρδιά της Ισραηλινο-Παλαιστινιακής διαμάχης. Υπογράμμισε τη στυγερότητα του Ισραηλινού στρατού, εξευτέλισε το δικαστικό σύστημα του Τελ-Αβίβ, έφερε τη διεθνή κοινότητα αντιμέτωπη με την παταγώδη αποτυχία της να παρέχει προστασία στους Παλαιστίνιους πολίτες και έθεσε τον πήχυ της διεθνούς αλληλεγγύης ακόμη υψηλότερα.
Η απόφαση του Ισραηλινού δικαστηρίου ήταν εξαιρετικά απογοητευτική, και θα έπρεπε να βάλει τέλος στους ευσεβείς πόθους πως το δικαστικό σύστημα του Ισραήλ, κομμένο και ραμμένο όπως είναι στα δικά του μέτρα, θα μπορούσε να αποδώσει δικαιοσύνη είτε για έναν Παλαιστίνιο είτε για έναν Αμερικανό. «Κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν υπήρξε καμία αμέλεια από την πλευρά του οδηγού της μπουλντόζας», είπε ο δικαστής Oded Gershon, διαβάζοντας την ετυμηγορία του στο Περιφερειακό Δικαστήριο της Χάιφα στο Βόρειο Ισραήλ. Οι γονείς της Ρέιτσελ είχαν υποβάλλει μήνυση, ζητώντας το συμβολικό ποσό του ενός δολαρίου ως αποζημίωση για ζημίες και δικαστικά έξοδα. Ο Gershon απέρριψε τη μήνυση, υπογραμμίζοντας πως η Ρέιτσελ δεν ήταν «λογικός άνθρωπος», κατηγορώντας για άλλη μια φορά το θύμα, όπως έχει συμβεί με χιλιάδες Παλαιστίνιους όλα αυτά τα χρόνια. «Ο θάνατός της ήταν το αποτέλεσμα ενός ατυχήματος που η ίδια προκάλεσε», είπε. Ακουγόταν λες και η κατεδάφιση σπιτιών, ως μορφή συλλογικής τιμωρίας, είναι μια λογική, δικαιολογημένη πράξη, που χρήζει νομικής προστασίας. Και πράγματι, σύμφωνα με τους κανονισμούς της Ισραηλινής κατοχής, έτσι είναι.
Η κληρονομιά της Ρέιτσελ θα επιβιώσει και μετά από τη δικαστική παρωδία του Gershon, και από πολλά ακόμη. Η θυσία της έχει καταγραφεί στο ευρύ πεδίο του Παλαιστινιακού ηρωισμού και πόνου.
«Θεωρώ πως η ελευθερία για την Παλαιστίνη θα ήταν μια απίστευτη πηγή ελπίδας για τους αγωνιζόμενους λαούς όλου του κόσμου», έγραφε η Ρέιτσελ στη μητέρα της, δύο εβδομάδες πριν το θάνατό της. «Θεωρώ επίσης πως θα μπορούσε να αποτελέσει μεγάλη έμπνευση για τους Αραβικούς λαούς της Μέσης Ανατολής, που αγωνίζονται ενάντια στα αντιδημοκρατικά καθεστώτα που υποστηρίζουν οι ΗΠΑ».
Πηγή: arabnews.com