Του Νίκου Τζάρα
Με το τελευταίο διάγγελμα στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο του 2018 ο Πρωθυπουργός της χώρας επιμένει στην θέση ότι με την ψήφιση του τρίτου μνημονίου και την κατά γράμμα εφαρμογή των προαπαιτουμένων του ακόμα και εκείνων που δεν πρόλαβαν να εφαρμόζουν οι προηγούμενες Κυβερνήσεις η χώρα με την έτσι και αλλιώς τυπική λήξη του τελευταίου μνημονίου βγαίνει από την επιτήρηση οδηγείται στην κανονικότητα.
Αποφεύγει τον απολογισμό των συνεπειών της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών ,στο εισόδημα των μισθωτών και συνταξιούχων, στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, στην μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων νέων ανθρώπων, στην εκποίηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας κοινών και κοινόχρηστων αγαθών, στην επιχειρούμενη λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας.
Με την υπεράσπιση της άτεγκτης εφαρμογής των μνημονίων που αποτελούν έκφραση της πιο άγριας μορφής νεοφιλελευθερισμού δικαιώνει αναδρομικά τις επιλογές των προηγούμενων κυβερνήσεων που ακολούθησαν την ίδια ακριβώς πολιτική με καθυστερήσεις λόγω των λαϊκών αντιδράσεων στις οποίες αυτός και το κόμμα του συμμετείχε πριν ανακαλύψει την κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας και της κυβερνητικής εξουσίας.
Το γεγονός ότι και μετά την τυπική λήξη του τρίτου μνημονίου έχει δεσμευθεί για θηριώδη πλεονάσματα της τάξεως του 3,5 % μέχρι το 2022 και του 2 % μέχρι το 2060, νέες μειώσεις επιδομάτων και συντάξεων δεν τον εμποδίσει και δεν θα τον εμποδίσει να ξανασηκώσει το λάβαρο της Ελπίδας για βελτίωση των όρων ζωής των χειμαζόμενων λαϊκών στρωμάτων, να υποσχεθεί ξανά όσα δεν έκανε και δεν μπορεί να κάνει καθώς ναρκοθέτησε το πολιτικό τοπίο με τις επιλογές του.
Αυτή την φορά δεν μπορεί ούτε ο ίδιος να ελπίζει ότι θα υπάρξουν πολίτες που θα τον εμπιστευθούν και να δώσουν βάση στο καινούργια του ψέματα. Αυτή είναι η επιμελώς κρυμμένη αλήθεια που η μόνη που δεν την καταλαβαίνει είναι η σύντροφος του ,δικαιολογημένο θύμα της επιλογής της και του καλώς ή κακώς εννοουμένου καθήκοντος της να υπερασπίζεται το σπίτι της.
