Του Δημήτρη Μηλάκα
Τι (και γιατί) γίνεται στη Συρία; Στις ακτές της Συρίας βρίσκεται διαπιστωμένο κοίτασμα υδρογονανθράκων το οποίο υπολογίζεται ότι είναι δεκαπλάσιο από το αντίστοιχο (χαρακτηρισμένο γιγαντιαίο) κοίτασμα που βρίσκεται στην Ισραηλινή ΑΟΖ και έχουν αρχίσει οι διαδικασίες εκμετάλλευσής του. Ταυτόχρονα η Συρία βρίσκεται σε μια γεωγραφική περιοχή η οποία είναι κρίσιμη για τους δρόμους που μπορούν να τραβήξουν οι αγωγοί μεταφοράς Φυσικού Αερίου άλλων ενεργειακών δεξαμενών (είτε του Κατάρ είτε του Ιράν). Επιπρόσθετα, η Συρία έχει στενούς συμμαχικούς και σε στρατιωτικό επίπεδο δεσμούς με τη Ρωσία η οποία διατηρεί στο έδαφος της χώρας ναύσταθμο και άλλα στρατιωτικά προγεφυρώματα.
Με πιο απλά λόγια: ο έλεγχος της περιοχής είναι κρίσιμης σημασίας για τη διατήρηση και διαιώνιση της δυτικής ηγεμονίας σ ότι αφορά τη διαχείριση (εκμετάλλευση και διανομή) των τεράστιων ενεργειακών πόρων ολόκληρης της περιοχής.
Αυτός ήταν ο σκοπός (ο έλεγχος της περιοχής) της επιχείρησης ανατροπής του καθεστώτος Ασαντ η οποία ξεκίνησε από το 2003 τουλάχιστον (κυρώσεις) και κορυφώθηκε από το 2011 όταν οι δυτικοί υποκίνησαν τον εμφύλιο χρηματοδοτώντας, εξοπλίζοντας και εκπαιδεύοντας κάθε ομάδα (συμπεριλαμβανομένων και του isis) που θα μπορούσε να στραφεί κατά της Συριακής κυβέρνησης.
Με αυτόν τον τρόπο ξεκίνησε ένας «παγκόσμιος πόλεμος» δια αντιπροσώπων: από τη μια μεριά ο ISIS και λοιπές «συριακές δημοκρατικές δυνάμεις» και από την άλλη το «αιμοσταγές καθεστώς Ασαντ». Πίσω από τους άμεσα εμπλεκόμενους ωστόσο ήταν η Δύση (ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία) από την μια και Ρωσία, Ιράν από την άλλη. Εδώ και καιρό Ιρανοί φρουροί της επανάστασης και Ρώσοι στρατιωτικοί βρίσκονται στο έδαφος της Συρίας βοηθώντας την κυβέρνηση της χώρας να αντιμετωπίσει τις οργανωμένες από τη Δύση επιθέσεις.
Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι η Συρία έχει τοποθετηθεί στον «άξονα του κακού» μαζί με τη Λιβύη το Ιράκ το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα από τον Μπους τον νεότερο. Είναι γνωστό τι συνέβη στη Λιβύη και το Ιράκ. Στην Συρία, ωστόσο, η άμεση εμπλοκή της Ρωσίας (και του Ιράν) υποχρέωσε τους Δυτικούς να εγκαταλείψουν τα προσχήματα και να εμφανιστούν χτες με τα βομβαρδιστικά τους στο πεδίο της μάχης. Οι δικαιολογίες που χρησιμοποίησαν οι «ευαίσθητοι» Δυτικοί (χημικές επιθέσεις του καθεστώτος Ασαντ) δύσκολα πια πείθουν ακόμη και τους πιο αφελείς καθώς το έργο έχει ξαναπαιχτεί στο πρόσφατο παρελθόν όταν με ένα τέτοιο πρόσχημα ξεκίνησε ο πόλεμος για την κατάληψη του Ιράκ.
Μέχρι που μπορεί να τραβήξει αυτή η ιστορία; Ο πόλεμος στη Συρία θα συνεχιστεί με διάφορους τρόπους μέχρι τη στιγμή που θα αποτιμηθούν οι στρατιωτικές επιλογές και δυνατότητες της κάθε πλευράς, ώστε με βάση την ισχύ να πραγματοποιηθεί η διανομή των πόρων, να χαραχτούν στον χάρτη οι διαδρομές των αγωγών και να κλειστούν τα συμβόλαια για την ανοικοδόμηση της χώρας που έχει καταστραφεί ήδη ολοσχερώς.
Δυστυχώς, υπάρχει πολύς και μακρύς δρόμος μέχρι να φτάσουμε σ αυτό το σημείο…
