Του Δημήτρη Κ. Τυραϊδή *
Στην ηλικία που είμαι σήμερα δεν προσδοκώ τίποτα περισσότερο από το να περάσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου, όσα ακόμα θα μου χαρίσει ο Μεγαλοδύναμος, με αξιοπρέπεια, ώσπου να αποδημήσω στα ουράνια σκηνώματα. Τώρα γιατί το γράφω αυτό θα σας το αναλύσω στις επόμενες αράδες του σημερινού άρθρου μου.
Άκουσα πριν από λίγες μέρες από την τηλεπαρουσιάστρια κάποιου τηλεοπτικού σταθμού ότι το Ληξούρι, η όμορφη πόλη της Κεφαλονιάς, έχει απομείνει χωρίς γιατρό από το 2018 και για να τον αποκτήσουν αναγκάστηκαν, μάλλον οι κάτοικοί του, να λύσουν το πρόβλημα τους δίνοντας μπόνους 1.000 ευρώ και δωρεάν οικία σε όποιο γιατρό αποφασίσει να εγκατασταθεί εκεί, στην πόλη τους, για να τους προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του. Δεν είμαι όμως σίγουρος αν είναι οι κάτοικοι που προσφέραν τις παραπάνω ευκολίες και λέω οι κάτοικοι γιατί δεν πιστεύω να προέβη το κράτος σε μια τέτοια χειρονομία. Δεν μπορεί να προβαίνει σε τέτοιες μεμονωμένες ενέργειες το κράτος. Αν όμως κάνω λάθος διορθώστε με… όπως όμως και να έχει το πράμα, είναι μια πράξη απελπισίας.
Πιστεύω ότι οι άνθρωποι εξάντλησαν όλες τις προσπάθειες ώστε να μπορέσουν να αποκτήσουν γιατρό, αλλά δεν απέδωσαν καρπούς και αναγκάστηκαν οι άνθρωποι να πληρώσουν από την τσέπη τους για να μην ζούνε με την ανασφάλεια και την αγωνία για την υγεία τους. Αυτοί κύριοι οι συνάνθρωποί μας που δεν νιώθουν την ασφάλεια που δικαιούται να νιώθουν, δηλαδή την ασφάλεια για την υγεία τους, μοιάζουν σαν τον ναυαγό στο πέλαος, έρμαιος στις ορέξεις των ανελέητων κυμάτων, χωρίς βοήθεια, καρτερώντας ή ένα θαύμα ότι θα τους σώσει κάποιος ή τον πνιγμό τους. Ειδικότερα στα απομακρυσμένα χωριά της υπαίθρου, γιατρός έχει να πατήσει το πόδι τους πριν από αμνημονεύτων χρόνων. Και είναι χωριά κύριοι που δεν ζούνε μόνο ηλικιωμένοι συνάνθρωποί μας, ζούνε και μικρά παιδιά.
Πως θα αντιμετωπίσουν αυτοί οι άνθρωποι την όποια αρρώστια δίχως την διάγνωση και την καθοδήγηση του γιατρού; Να την αντιμετωπίσουν όπως την αντιμετώπιζαν οι δικές μας μανάδες μετά την απελευθέρωση της πολύπαθης χώρας μας από τους βάρβαρους κατακτητές τους Γερμανούς και μετά το τέλος του εμφυλίου σπαραγμού, που ζέσταιναν κεραμίδες ή έβαζαν βεντούζες για να αντιμετωπίσουν το κρυολόγημα; Τότε δεν υπήρχαν γιατροί, και πως να υπάρξουν σε μια διαμελισμένη Ελλάδα που προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια της; Σήμερα όμως γιατί να ζούνε συνάνθρωποί μας κάτω από τις παραπάνω αντίξοες συνθήκες; Και γιατί να καταφεύγουν στην έσχατη περίπτωση για να νιώθουν ασφάλεια για την υγεία τους, πληρώνοντας τον γιατρό από το υστέρημά τους; Και καλά, ορισμένοι ίσως μπορούν να πληρώσουν… ο συνταξιούχος που ζει στο μικρό του χωριό που να βρει τα χρήματα; Μήπως με την πενιχρή σύνταξη που του δίνει το κράτος, τα 400 ή 500 ευρώ; Τι να πρωτοπληρώσει; Τον γιατρό, τα φάρμακα, τα καθημερινά του έξοδα διαβίωσης… κι όχι μόνο.
Είναι άνθρωποι που δεν ανάβουν ακόμα και την λάμπα του ρεύματος για να κάνουν οικονομία. Γέροι άνθρωποι, ξεχασμένοι όχι μόνο από τους ανθρώπους, ξεχασμένοι κι από το Θεό θα λέγαμε. Με αυτούς τους τρόπους θα αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της υγείας; Όπως οι κάτοικοι στο Ληξούρι;
Τελικά τι θα ‘’απολαμβάνομε’’ δωρεάν όσον αφορά την υγεία; Την επίσκεψη μας στον γιατρό την πληρώνομε πολύ τσουχτερά. Τα φάρμακα… και ορισμένα τα πληρώνομε εξολοκλήρου. Άσε που σε τακτικά διαστήματα δεν τα βρίσκουμε και γυρίζουμε από φαρμακείο σε φαρμακείο να τα προμηθευτούμε. Και καλά εμείς που ζούμε σε πόλη και που υπάρχουν αρκετά, η γιαγιά που ζει στο χωριό και που πήρε ταξί να κατέβει στη χώρα, γιατί άλλη συγκοινωνία δεν υπάρχει, αν τα φάρμακά της δεν τα βρει τι πρέπει να κάνει αυτή η γερόντισσα; Να πεθάνει; Όχι βέβαια. Αλλά με τι πόδια θα τρέξει από φαρμακείο σε φαρμακείο! Αλλά και η γερόντισσα που ζει στην πόλη, γιατί να υποστεί αυτή την ταλαιπωρία; Για βάλτε κύριοι κυβερνώντες στη θέση της γερόντισσας τη μητέρα σας και κλείστε τα μάτια σας, αλλά δείτε την με τα μάτια της ψυχής σας και θα δείτε πόσο άσχημα θα νιώσετε θωρώντας την αλήθεια κατάματα.
Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα και οι μεγάλες πολιτείες της. Και στην ύπαιθρο υπάρχουν Έλληνες που ακόμα φυλάνε Θερμοπύλες.
Τέλος και κλείνω με τα πιο κάτω το σημερινό άρθρο μου. Μέχρι τώρα ακούγαμε για αυτόχειρες από ερωτικές απογοητεύσεις, πολλούς γιατί τους έπνιγαν τα χρέη, ειδικότερα στα χρόνια των μνημονίων κ.ο.κ. Τώρα χειροτέρεψαν τα πράγματα. Πριν από λίγες μέρες διάβασα σε σελίδα έγκριτης εφημερίδας ότι ένας συνάνθρωπος μας που έπασχε από την ανίατη ασθένεια έβαλε τέλος στη ζωή του γιατί αγανάκτησε ο άνθρωπος περιμένοντας δύο μήνες να προμηθευτεί ένα φάρμακο. Έτσι θα προχωρήσουμε μπροστά, καταφεύγοντας στην έσχατη λύση της απελπισίας;
* συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων