Του Δημήτρη Κ. Τυραΐδη *
Τα συμβόλαια θανάτου, το ξεκαθάρισμα λογαριασμών – κατά το κοινώς λεγόμενο – μεταξύ των συμμοριών της νύχτας, του υποκόσμου, έχουν πάρει πλέον πολύ ανησυχητικές διαστάσεις.
Οι εικόνες που σχεδόν βλέπουμε καθημερινά στα κανάλια των τηλεοράσεων, φέρνουν στην οθόνη της σκέψης μας εικόνες μιας άλλης εποχής. Εικόνες σε ταινίες γουέστερν της άγριας δύσης, του Μεσαίωνα, που ξετυλίγονταν στις χώρες πέραν του Ατλαντικού Ωκεανού. Κι όπως εξελίσσονται τα γεγονότα θα μας κάνουν να κυκλοφορούμε στους δρόμους φορώντας αλεξίσφαιρα γιλέκα, έχοντας παραμάσχαλα κρυμμένο σαν τους αστυνομικούς κάποιο σιδερικό. Τώρα σε ορισμένες περιοχές της Αθήνας όπως στην Ομόνοια, στην Πλατεία Βάθης, στα Εξάρχεια κ.τ.λ. τις νυχτερινές ώρες, νοήμον φιλήσυχος άνθρωπος θα το σκεφθεί πάρα πολύ να περάσει από τα σοκάκια τους. Τις έχουν κάνει κατάληψη οι ονομαζόμενοι νονοί της νύχτας, οι νταήδες, οι σωματέμποροι, οι ναρκομανείς κι ένα σωρό άλλα αποβράσματα της κοινωνίας και το χειρότερο δρουν σχεδόν ανενόχλητοι.
Η χώρα μας σήμερα, και πιστεύω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου, μοιάζει με χώρα της λατινικής Αμερικής. Το εμπόριο της κοκαΐνης και κάθε είδους ναρκωτικής ουσίας όπως και το εμπόριο όπλων και της λευκής σάρκας δεν υστερεί σε τίποτα από τις παραπάνω που αναφέρω χώρες. Η αστυνομία βέβαια κάνει τη δουλειά της όσο πιο καλά μπορεί, αλλά τους κακοποιούς που συλλαμβάνει οδηγώντας τους στα έδρανα των δικαστηρίων να δικαστούν για το όποιο έγκλημα διέπραξαν, ναι μεν δικάζονται αλλά με την πάροδο λίγων εβδομάδων με κάποιον τρόπο βγαίνουν από τα κελιά των φυλακών και τους βλέπουμε να κυκλοφορούν πάλι ελεύθεροι ανάμεσα μας. Το οξύμωρο δε είναι ότι συνεχίζουν και μετά την αποφυλάκισή τους τα ίδια εγκληματικά έργα τους.
Αυτό το μαρτυρούν οι ομολογίες των αστυνομικών αρχών. ‘’Συνελήφθη – λέει το αστυνομικό δελτίο – ο τάδε κακοποιός, ήταν γνώριμος στην αστυνομία και καταδικασμένος για τα πρώην εγκλήματα που διέπραξε, αρκετά τον αριθμό χρόνια. Τώρα πως και γιατί αφέθηκε ελεύθερος… κανένας δεν γνωρίζει. Τι άλλο να περιμένει κανείς από αυτούς τους εγκληματίες. Τη δουλειά που ξέρουν να κάνουν πολύ καλά θα συνεχίσουν να την κάνουν, εκτός από ελάχιστους, και στην υπόλοιπη ζωή τους. Κι ερωτώ, που θα βγει αυτή η ζοφερή κατάσταση που βιώνουμε; Για τίποτα δεν αισθανόμαστε ασφαλής. Φεύγουμε από το σπίτι μας να πάμε στην δουλειά μας και τρέμουμε μη και στο γυρισμό μας το βρούμε λεηλατημένο. Σε όλη την διαδρομή αυτό σκεφτόμαστε και τίποτε άλλο. Στέλνουν σε γονείς τα παιδιά τους στο σχολείο και σε όλη τη διάρκεια της απουσίας τους δεν σκέφτονται τίποτε άλλο παρά μόνο μην τυχόν και γυρίσουν τραυματισμένα από τους νταήδες συμμαθητές του κι όχι μόνο.
Τώρα, αν είχα απεριόριστο χώρο στις σελίδες της εφημερίδας θα μπορούσα να γράφω πληθώρα προβλημάτων που ταλανίζουν την καθημερινότητα της ζωής μας, αλλά δεν θέλω να εκμεταλλευτώ την ένθερμη φιλοξενία της. Θα αναφέρω όμως αρκετά μείζονος σημασίας προβλήματα που οπωσδήποτε πρέπει η κυβέρνηση να δώσει τη λύση τους. Κύριοι της κυβέρνησης, δεν έχετε αντιληφθεί ότι ο μισός πληθυσμός της χώρας μας βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας; Δεν έχετε αντιληφθεί ότι οι οικογενειάρχες, οι σωστοί βέβαια οικογενειάρχες, της κατώτερης τάξης και της μεσαίας αγκομαχούν να τα βγάλουν πέρα με τα χρήματα που κερδίζουν; Στην κυριολεξία πεινάνε αυτοί οι συνάνθρωποί μας. Δεν τους ακούτε στις συνεντεύξεις που δίνουν στους δημοσιογράφους ότι για να τα φέρουν βόλτα, που έτσι λέμε στο χωριό μου, ψωνίζουν τα τελείως απαραίτητα; Τι κάνετε γι’ αυτούς τους ανθρώπους ώστε να ανασάνουν κάπως από το βάρος της ανέχειας; Με τα επιδόματα 50-60 ευρώ που τους δίνετε για κάθε παιδί κι αυτό κουτσουρεμένο έχετε την εντύπωση ότι τους βοηθάτε; Ή μήπως εμάς τους συνταξιούχους, τους απόμαχους πλέον από την αρένα της ζωής, με 500-600-700 ευρώ ζούμε με αξιοπρέπεια τη ζωή μας; Θα δώσετε είπατε κάποιο επίδομα 250 ευρώ σε ορισμένους, όχι σε όλους τους συνταξιούχους, αλλά πότε; Τον ερχόμενο Σεπτέμβριος; Δηλαδή ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι.
Δεν μπορώ να γράψω περισσότερα όπως προαναφέρω, δεν μου το επιτρέπει ο χώρος που έχω στην διάθεσή μου. Σοβαρευτείτε κύριοι και σκύψτε πάνω από τα προβλήματα του λαού. Ειδικότερα αυτά που ταλανίζουν τους αγρότες μας, τους μεροκαματιάρηδες, τους συνταξιούχους και δώστε λύσεις επιτέλους στα προβλήματα που μας κάνουν να παραμιλάμε. Επιτρέπετε κύριοι της κυβέρνησης, εγώ ως συνταξιούχους και μαζί με μένα και χιλιάδες άλλοι, να πληρώνουμε τα φάρμακα που πρέπει να πάρουμε για να σταθούμε στα πόδια μας, κρατώντας βέβαια και την μαγκούρα μας για να μη σωριαστούμε προσπαθώντας να ανεβούμε στο λεωφορείο κι όχι μόνο;
Τέλος, μην προσπαθείτε, βγαίνοντας στα κανάλια των τηλεοράσεων, να κάνετε το μαύρο άσπρο. Δεν είναι έτσι τα πράγματα, έτσι όπως τα παρουσιάζετε εσείς. Απέχουν έτη φωτός από την πραγματικότητα. Αλήθεια κι υπουργέ των οικονομικών πότε θα μου επιστρέψετε τα αναδρομικά που μου οφείλετε;
* συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
