Ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίου του Ευτύχη Ι. Λαμπουσάκη «Επαρχία Σελίνου» που αναφέρεται στα δεινά των Σελινιωτών κατά την κυριαρχία των Οθωμανών στην Κρήτη. Που τα ίδια δεινά ήταν σ’ όλη την Ελλάδα, Νησιωτική και Στερεά!
…………………………..
Οριστικά καταστράφηκε το φρούριο του Σελίνου το 1653, όταν οι Τούρκοι, κατά τη διάρκεια του μακροχρόνου Κρητικού Πολέμου, ξεκαθάριζαν την ύπαιθρο της Κρήτης από τη βενετική κυριαρχία και εγκαθιστούσαν παλαίμαχους στρατιώτες τους παραχωρώντας τους περιουσίες και προνόμια.
Είναι γνωστό ότι στην περιοχή του Σελίνου εγκαταστάθηκαν οι αγριότεροι μουσουλμάνοι, που ασκούσαν αφόρητες πιέσεις στον εντόπιο χριστιανικό πληθυσμό. Γράφει ο ιστορικός Ιω. Μουρέλλος: «Οι Χριστιανοί του Σελίνου ζούσαν την πιο φρικτή ζωή απ’ όλους τους Χριστιανούς της Κήτης, και τους άφηναν ως τώρα στη ζωή, ήταν για να τους αναγκάζουν κάθε τόσο να εξαγοράζουν την πικρή αυτή ζωή μ’ ό,τι είχαν και δεν είχαν και για να δουλεύουν αγγαρεμένοι τα κτήματα των αγάδων. Τα γύρω από το Κακοδίκι χωριά του Σελίνου και όι Χριστιανοί κάτοικοί των, όση κι αν ήταν η πίεσις των Τούρκων, πάντα κατόρθωναν να ‘χουν κάτι παραπάνω από τους άλλους με τη σκληρή εργατικότητά τους.
Αυτούς τους μακρυσμένους και τέλεια ξεμοναχιασμένους ραγιάδες γύρευαν οι Τούρκοι του Σελίνου να πετσοκόψουν για ν’ αρπάξουν»
………………………
Κατά την περίοδο των μεγάλων επαναστάσεων της Κρήτης ο ηρωικός λαός της επαρχίας Σελίνου έδωσε κατ’ αξίαν το μέτρο της πατριωτικής συνείδησης του. Το 1821-1830 οι Σελινιώτες με αρχηγό τον Γεώργιο Δασκαλάκη, τον περιώνυμο Τσελεπή, πολέμησαν με ενθουσιασμό και γεναιότητα.
Ο θάνατος του αρχηγού τους ενθάρρυνε τον Τουρκικό στρατό, ο οποίος εισέβαλε στην επαρχία και κατέκοψε τον άμαχο πληθιυσμό κατακαίοντας τα χωριά του Ανατολικού Σελίνου. Την εκδίκηση έλαβαν οι Σελινιώτες το 1823 με την πολιορκοία της Καντάνου, που ήταν το κέντρο και το ορμητήριο των γενιτσάρων και των Τουρκοκρητικών της περιοχής. Οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Κάντανο και να ζητήσουν καταφύγιο στα Χανιά. Αλλά στον Σέμπρωνα χτυπήθηκαν από Σελινιώτες και Σφακιανούς και αποδεκατίστηκαν. Αυτό εξόργισε τον Τούρκο αρχιστράτηγο Χουσεΐν μπέη, ο οποίος εισέβαλε για δεύτερη φορά στο Σελινο και επιδόθηκε σε φρικαλεώδεις σφαγές και λεηλασίες. Στην Επανάσταση του 1866-69 οι Σελινιώτες, με αρχηγό τον Κωνσταντή Κριάρη, βρέθηκαν πάλι στην πρωτοπορία του αγώνα………………………………………..
Το βιβλίο το ‘χομε ξαναπαρουσιάσει, αξίζει να διαβαστεί για να μάθουν οι νέοι μας πως η λευτεριά και η αξιοπρέπεια κερδίζονται με αίμα. Γι’ αυτό ας μην απεμπολούμε ό,τι με αγώνες κερδίσαμε.
Γιώργος Λιμογιάννης