του Ευτύχη Μπιτσάκη
Τα αινίγματα
Αυτά τα μαύρα ανοιξιάτικα λουλούδια
που μου φυτέψαν μέσα στο κεφάλι
δεν είναι μνήματα
είναι μηνύματα
που όταν ήρθαν
δε μπόρεσα να συλλάβω
το χρησμό τους
κι έτσι ρίχνουνε τώρα μες στο σώμα μου
τα οριστικά τους τα μελάνια
με σχεδιάζουν με τις αρτηρίες μου
σαν κάτι πολύχρωμες διαφημίσεις
ξένων φαρμακευτικών εταιριών
της PFIZER ή της GEIGY
της ABBOTT ή της BAYER
Μίλτος Σαχτούρης
Καιροί της καταφρόνιας! Η κυβέρνηση μοχθεί να επιτύχει την πραγματοποίηση επενδύσεων (προφανώς ξένων). Η ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι με την τακτική της γίνεται εμπόδιο στην προσέλκυση ξένων επενδυτών.
Τι σημαίνει επενδυτής; Πρόκειται για κάποια πολυεθνική ή για κάποιον «φιλέλληνα». Αλλά γιατί η ξένη πολυεθνική ή ο ξένος «φιλέλλην» θα «επενδύσουν» τους καρπούς του μόχθου τους στη χώρα των απογόνων των αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι «έδωσαν τα φώτα της φιλοσοφίας, της επιστήμης και της τέχνης» στους ημιβάρβαρους της Ευρώπης; Πρόκειται για πράξη αναγνώρισης και εξόφληση χρέους;
Ο επενδυτής, ως γνωστόν, διαθέτει κεφάλαιο. Αλλά το κεφάλαιο, αν δεν επενδυθεί, δεν παράγει κέρδος, «όπως η αχλαδιά παράγει αχλάδια» (Μαρξ). Τι ωθεί συνεπώς τον επιχειρηματία ή την πολυεθνική να επενδύσει; Η απάντηση: το κέρδος! Δηλαδή η επενδυτής θα αξιοποιήσει δυνατότητες, ιδιομορφίες κλπ μιας χώρας για να αυξήσει τα κεφάλαιά του. Αυτά από την πλευρά του επενδυτή. Και η κυβέρνηση της χώρας η οποία έχει επιλεγεί; Κατά τους κυβερνώντες, θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και κέρδη, όπως προβλέπει η σύμβαση.
Ας δούμε τώρα τι γίνεται με τρεις περιπτώσεις επενδύσεων στη χώρα μας.
Αλουμίνιο
Ο Παρνασσός, το θαυμάσιο βουνό, ήταν αφιερωμένο στον Απόλλωνα και στις Μούσσες. Οι θεοί ευλόγησαν το βουνό και τη γύρω περιοχή, εμπλουτίζοντας τα σπλάχνα τους με τεράστιες ποσότητες ενώσεων του αλουμινίου. Πέρασαν εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια από τη γέννηση του βουνού και το αλουμίνιο κοιμόταν ανέπαφο. Οι θεοί δεν είχαν προβλέψει το μέλλον.
Και μετά ήρθε ο αιώνας των πολυεθνικών. Η αγαθή πολυεθνική της Γαλλίας , η γνωστή Πεσινέ, είχε ανάγκη από πρώτη ύλη: από βωξίτη. Οι γεωολόγοι και οι χημικοί της βρήκαν τη λύση: η τότε κυβέρνηση της χώρας μας υπέγραψε μια σύμβαση η οποία χαρακτηρίστηκε αποικιακή, χτίστηκε το εργοστάσιο δίπλα στη θάλασσα και κατά την Πεσινέ «η πρώτη ράβδος αλουμινίου παράχθηκε στην πατρίδα μας».
«Χαράς ευαγγέλια» (για την Πεσινέ). Αλλά: η εξόρυξη του μεταλλεύματος καταστρέφει τη μορφή του βουνού και της γύρω περιοχής. Διώχνει τα πουλιά, την άγρια πανίδα και τα κοπάδια των βοσκών, μαζί με τους βοσκούς. Και παρ’ όλα τα σύγχρονα μέσα που διαθέτει η εταιρεία, τα απόβλητα χύνονται στη θάλασσα μολύνοντας το νερό και τα ψάρια. Και το κέρδος της Ελλάδας; Οι θέσεις εργασίας! Αλλά ο βωξίτης κάποτε θα εξαντληθεί, οι θέσεις εργασίας θα χαθούν και ο Παρνασσός και η γύρω περιοχή της Βοιωτίας θα παραμείνουν κενές από μετάλλευμα και με τις πληγές τους, μάρτυρες μιας βάρβαρης εποχής. Ο βωξίτης «δώρο» του Απόλλωνα και των θεών, δεν θα αναγεννηθεί. Ο Απόλλωνας και οι Μούσες μπροστά στη βουή των μηχανημάτων και την καταστροφή του βουνού, να αναζητήσουν αλλού καταφύγιο (1).
Ο χρυσός
Δεύτερη «ευλογία» της διαδικασίας της ορυκτογένεσης, είναι η ύπαρξη χρυσοφόρων μεταλλευμάτων στη περιοχή της Χαλκιδικής και ειδικά στις Σκουριές. Η εξίσου φιλέλλην με την Πεσινέ, πολυεθνική του Καναδά, μυρίστηκε τον χρυσό. Πρόθυμα η κυβέρνηση υπέγραψε μια νεοαποικιακή σύμβαση και η εταιρεία κουβάλησε μηχανήματα, μηχανικούς, γεωλόγους και χημικούς, και άρχισε το θεάρεστο (γι’ αυτήν) έργο, το οποίο κατά την κυβέρνηση θα ωφελούσε και την οικονομία μας.
Ποια θα είναι η ωφέλεια; Οι θέσεις εργασίας (κανείς δεν ξέρει σήμερα πόσες είναι). Αλλά για να βγει στον ήλιο το πολύτιμο μέταλλο, θα γίνει κρανίου τόπος μια ολόκληρη ωραία και εύφορη περιοχή. (Ένα τέτοιο θέαμα είδα στην Τζαμάικα: μια νεκρή περιοχή, από εξόρυξη βωξίτη). Ένα πανάρχαιο δάσος καταστρέφεται ήδη. Δάσος, καλλιέργειες, χλωρίδα και πανίδα, καταστρέφονται για τον χρυσό. Το υπέδαφος και η θάλασσα μολύνονται. Ο τουρισμός, πηγή εσόδων, θα μειωθεί. Οι μόνιμες πηγές πλούτου: γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, θα υποβαθμιστούν. Τέλος, η εταιρεία ισχυρίζεται ότι για την ανάκτηση του χρυσού δεν χρησιμοποιεί κυανιούχα. Να την πιστέψουμε;
Οι κάτοικοι των Σκουριών, και όχι μόνο αυτοί, αγωνίζονται να σώσουν τον τόπο τους και τις οικογένειές τους. Από τις δυνάμεις καταστολής δέρνονται, σύρονται στα δικαστήρια, φυλακίζονται. Οι αγώνας και το θάρρος τους είναι πηγή έμπνευσης για άλλους «κολασμένους της γης».
Και οι εργάτες και οι επιστήμονες που εργάζονται για την πολυεθνική; Πού είσαι γενειοφόρε Μαρξ να δεις τους προλετάριους να υπερασπίζονται τον ξένο καπιταλισμό ενάντια στους κατοίκους που αγωνίζονται! Φυσικά κατανοείται ο φόβος του προλετάριου να χάσει τη δουλειά του. Αλλά δεν θα ήταν δυνατόν να ευρεθεί κάποια άλλη λύση από την καταστροφή του τόπου και το παράδοξο, οι προλετάριοι να υπερασπίζονται την εταιρεία αδιαφορώντας για την καταστροφή του τόπου; Κάποτε θα εξαντληθεί και ο χρυσός. Η όμορφη και γόνιμη περιοχή θα έχει καταστραφεί και οι «θέσεις εργασίας» θα μεταλλαχθούν σε θέσεις ανεργίας και πείνας. Λοιπόν;
Η «αξιοποίηση» του Ελληνικού
Με τη δημιουργία του «νέου αεροδρομίου» τέθηκε το θέμα της «αξιοποίησης» των στρεμμάτων του «παλαιού αεροδρομίου». Στη γλώσσα του νέου καθεστώτος της υποτέλειας, «αξιοποίηση» σημαίνει κέρδη για τον επενδυτή, καταστροφή για τη χώρα. Λοιπόν: έξω οι ξένοι! Τώρα ο επενδυτής είναι Έλλην.
Αξιοποίηση του Ελληνικού: Μελέτη του Πολυτεχνείου, άλλες μελέτες και ιδέες, υποστήριξαν ότι η από κάθε άποψη προνομιούχα αυτή έκταση, θα έπρεπε να μετατραπεί σε μητροπολιτικό πάρκο για την ψυχαγωγία των Αθηναίων και την ανακούφιση της αφιλόξενης Αθήνας των πολυκατοικιών και του τσιμέντου.
Και όμως, παρά την αντίδραση των κατοίκων των γύρω περιοχών, εναντίον των προτάσεων των ειδικών, εναντίον της κοινής γνώμης, η «αξιοποίηση» θα προχωρήσει. Θα χτιστούν ουρανοξύστες, καζίνο, καταστήματα για τους νέους κατοίκους που θα ζουν σε οικισμούς όπου θα απαγορεύεται η είσοδος ξένων, κατά τα αμερικανικά πρότυπα.
Κάποτε η Αθήνα δροσιζόταν από τη θαλάσσια αύρα. Οι πολυκατοικίες ύψωσαν ένα πρώτο τείχος που ακύρωσε αυτή την ανάσα. Τώρα θα υψωθεί και δεύτερο τείχος υψηλότερο και πιο αποτελεσματικό.
Η εκποίηση και οι συνέπειες είναι δεδομένες. Αλλά η περιοχή, κατά τους αρμόδιους, κρύβει μεγάλο αρχαιολογικό πλούτο. Οι αρχαιολόγοι διαμαρτύρονται και προτείνουν λύσεις. Η ΝΔ έφτασε να ζητεί των απόλυση της αρμόδιας αρχαιολόγου. Αλλά μια ανάδειξη αυτού του πλούτου, θα ήταν και πηγή κρατικών εσόδων από τον τουρισμό.
Συμπεράσματα
Ξένοι ή Έλληνες, η καταστροφή τόπων και αρχαιοτήτων είναι δεδομένη. Να μη γίνονται λοιπόν «επενδύσεις». Τα μεταλλεύματα, ο χρυσός, το πετρέλαιο κ.λπ., να μείνουν θαμμένα εκεί που τα τοποθέτησαν οι διάφορες γεωλογικές εποχές;
Μια επιστημονικά συγκροτημένη αναπτυξιακή πολιτική, θα μπορούσε να αξιοποιήσει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο τον υπόγειο πλούτο της χώρας. Οι καταστροφικές συνέπειες θα μειώνονταν. Δεν θα μηδενίζονταν. Και τα φυσικά αποθέματα θα μειώνονταν και κάποτε θα εκμηδενίζονταν. Πιο βαθειά λοιπόν στο υπέδαφος, νέες χημικές μεθόδους για ανάκτηση χρήσιμων υλικών από τις σκουριές. Αλλά και πάλι το πεπερασμένο δεν γίνεται άπειρο.
Ο Ερατοσθένης, και αργότερα ο Απολλώνιος, με μια απλή και μεγαλοφυή μέθοδο, προσδιόρισαν τον όγκο του πλανήτη μας και προσεγγιστικά το πεπερασμένο βάρος της Γης.
Προοπτική: Ανατροπή του καθεστώτος της επιτροπείας χρέους. Σοσιαλισμός, Κομμουνισμός του πεπερασμένου. Ας αγωνιστούμε για το πρώτο από τα αιτήματα του σήμερα. Στη συνέχεια για τον σοσιαλισμό και μετά; Ας μην κάνουμε προφητείες.
(1) Στη χώρα μας, στο εργοστάσιο της Πεσινέ, παράγεται μια ενδιάμεση μορφή: η αλουμίνα. Το προϊόν αυτό εξάγεται στη Γαλλία, όπου παράγεται το αλουμίνιο. Εμείς εισάγουμε αλουμίνιο, μέταλλο το οποίο παράγεται από ελληνικό βωξίτη.