Του Αρχιμανδρίτη Ιγνάτιου Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγου, τ. Λυκειάρχη
Μια πρόσφατη έκκληση για επείγουσα προσφορά αίματος έφερε στη σκέψη μου όσες φορές, προσωπικά και συνάνθρωποί μας, ήλθαμε στην ανάγκη να ζητήσομε το πολύτιμο και ζείδωρο αυτό αγαθό…
Με έκανε επίσης να συλλογισθώ και αναλογισθώ αυτήν την πιο μεγάλη επιχείρηση, στην υπηρεσία του ανθρώπου. Εκτεταμένες και πολύπλοκες οι εγκαταστάσεις της. Μια μεγαλειώδης αντλία –η καρδιά– αντλεί και διοχετεύει σε όλα τα επί μέρους όργανα το πολύτιμο κόκκινο προιόν: Το αίμα.
Σε μεγάλες λεωφόρους – αρτηρίες – και σε μικρότερους δρόμους – φλέβες – κυκλοφορούν ασταμάτητα μεγάλα και μικρά οχήματα, που μεταφέρουν εκατομμύρια εργάτες. Όλοι αυτοί μοιάζουν απόλυτα μεταξύ τους, γιατί είναι ντυμένοι ομοιόμορφα με ωραίες κόκκινες φόρμες – τα αιμοσφαίρια. Εκτός όμως από τις ίδιες στολές έχουν και κοινό έργο. Και έργο τους είναι η συντήρισις και γενικά η εξυπηρέτησις της ζωής.
Σκέπτομαι το αίμα μου. Το αίμα όλων των ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη και συλλογιέμαι πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε αδελφοί. Ότι η αδελφότης των ανθρώπων ευρίσκεται στο κοινό αίμα που τρέχει στις φλέβες όλων μας.
Βέβαια, ανάμεσα στους ανθρώπους παρατηρούνται πολλές ανισότητες και μεγάλες διαφορές: Διαφορά φύλου, ηλικίας, φυλής και χρώματος. Διαφορά οικονομικής και κοινωνικής καταστάσεως κ.λπ. Αλλά όλες αυτές οι διαφορές αναφέρονται σε εξωτερικά χαρακτηριστικά του σώματος του ανθρώπου. Στην ουσία όμως όλοι οι άνθρωποι έχομε την ίδια προσωπική αξία, τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις. Κάτι βεβαίως που στις περισσότερες και κραυγαλέες περιπτώσεις, δεν αναγνωρίζεται, παρά τα αλλεπάλληλα ψηφίσματα των Διεθνών Οργανισμών και τα βροντώδη «Μηνύματα» των αρχόντων, μηδέ των ημετέρων εξαιρουμένων…
Η μεγάλη αυτή αλήθεια, δηλαδή της ισότητος, δεν πρέπει να το ξεχνάμε, όσο κι αν μην αρέσει σε ορισμένους…, αποτελεί διακήρυξη χριστιανική, η οποία διατυπώθηκε από τον θεόπνευστο εκφραστή του Χριστιανισμού απόστολο Παύλο με τις εξής δύο προτάσεις: Πρώτη πρότασις: «Εποίησεν (ο Θεός) εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων κατοικείν επί παν το πρόσωπον της γης» (Πράξ. 17,26). Δευτέρα πρότασις: «Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρρεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις εστές εν Χριστώ Ιησού» (Γαλατ. 3,28). Και μην ξεχνάμε ότι η Διακήρυξις του επάρατου ΟΗΕ για τα δικαιώματα (!) του ανθρώπου, ουδέποτε εφαρμοσθείσα στην πράξη, δεν είναι παρά αντιγραφή της παραπάνω χριστιανικής θέσεως, και μάλιστα πολύ καθυστερημένη!
Το αίμα μας υπηρετεί το μεγάλο μυστήριο της ζωής. Ο Θεός έβαλε στις φλέβες μας το αίμα για να συντηρούμαστε στη ζωή. Για να υπάρχομε. Το δε να ανοίξω τις φλέβες μου και να αφήσω το αίμα μου να χυθεί, θεωρείται το μεγαλύτερο έγκλημα. Γιατί είναι φόνος της ζωής μας, αυτοκτονία δηλαδή.’
Όμως, η ζωή δεν δόθηκε από τον Θεόν για να την καταφρονεί και να την εξολοθρεύει, αλλά για να την προστατεύει, να την συντηρεί και να την μετεδίδει. Ο άνθρωπος πλάσθηκε από τον Δημιουργό του για να είναι κηπουρός του Παραδείσου και φύλακας της ζωής. Διαβάζομε σχετικά στο πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής: «Και έλαβε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον, ον έπλασε και έθετο αυτόν εν τω παραδείσω της τρυφής εργάζεσθαι αυτόν και φυλάσσειν» (Γενες. 2,15)
Ο σκοπός και ο προορισμός του ανθρώπου είναι η εξυπηρέτησις και η διαφύλαξις της ζωής. Δεν έχομε κανένα δικαίωμα να την σπαταλάμε στα ξενύχτια και στις ασωτείες, «μη κώμοις και μέθαις, μη κοίταις και ασελγείαις, μη έριδι και ζήλω» (Ρωμ. 13,13) Δεν έχομε κανένα δικαίωμα να αφήνομε το αίμα μας (την ζωή μας) πάνω στην άσφαλτο ή να αφαιρούμε, με οποιονδήποτε τρόπο, την ζωή των άλλων. Δεν μπορούμε να κλαίμε και να οδυρόμαστε όταν σκοτώνονται οι δικοί μας και να χαιρόμαστε ή να αδιαφορούμε για τον χαμό των άλλων και μάλιστα όταν εμείς προκαλέσαμε τον θάνατό τους. Αναφέρομε ως πρόσφατο και κτηνώδες παράδειγμα τους Αμερικανούς: Για τους δικούς τους που σκοτώθηκα οδυρμός, οργή, αντίποινα. Και τρέξαμε κι εμείς οι υποτελείς τους, μαζί με τους ομοίους μας, να τους συλλυπηθούμε (!)Όμως για τις εκατοντάδες των χιλιάδων που σκοτώνουν στο Αφγανιστάν δεν τρέχει τίποτε! Έπειτα μιλάνε για ανθρώπινα δικαιώματα (!), για «ατνριατσισμό» (!). Αυτά τα θύματα δεν έχουν το ίδιο αίμα με εμάς; Δεν είναι παιδιά του ίδιου Θεού;
Αγαπητοί μου αναγνώστες: Ό,τι έχομε και ό,τι διαθέτομε μας δόθηκε για να υπηρετούμε την ζωή: η δύναμις του μυαλού μας, η δεξιοτεχνεία των χεριών μας, η επιστήμη μας, η κοινωνική μας θέσις, όλα μας δόθηκαν για να υπηρετούμε τους συνανθρώπους μας. Ο διπλανός μας, ο άλλος, κοντινός ή μακρινός, αδελφός μας είναι. Ένα αιμοσφαίριο του κοινού οργανισμού της ανθρωπότητας είναι. Ο Άλλος, ο όπου και όποιος άλλος, και εμείς, αδελφοί είμαστε. Συνεργάτες είμαστε στο μεγάλο εγχείρημα της ζωής, στην υπηρεσία του μεγάλου Δημιουργού και Συντηρητού της ζωής, του ανθρώπου και του κόσμου. Ο απόστολος Παύλος θα γράψει: «Θεού γαρ εσμέν συνεργοί» (Α’ Κορινθ. 3,9), ο δε άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος θα πει: «Οι αδελφοί οφείλουσιν εν αγάπη, πολλή συνείναι αλλήλοις» (P.G. 34,468 C). Μια μεγάλη αλήθεια, την οποία πρέπει να πιστεύομε, να ομολογούμε και να την ζούμε.
