Γράφει ο Αρχιμανδρίτης
Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγος, τ. Λυκειάρχης
Αξιωθήκαμε και φέτος να φθάσομε να πορευόμαστε την νέα σχολική χρονιά με τα «απαραίτητα» προβλήματα, που κάθε χρόνο και χειρότερα. Εμείς οι «γέρω-δάσκαλοι», για να θυμηθώ τον αγαπητό κ. Βαγγέλη Κακατσάκη, ανιστορούμαστε «ημερών αρχαίων» που δεν συγκρίνονται με τις σημερινές δύσκολες και απαίδευτες συγκυρίες.
Μεγάλη η τιμή μας στους δασκάλους μας και η συμπάθειά μας στα σημερινά ειδικά δεινοπαθήματά τους. Με πολλή αγάπη παίρνω κομμάτια από τον ποιητικό ανθόκηπο που χαρίζονται σ’ αυτούς:
Του ποιητή Βασίλη Σώμπολου
Δάσκαλε που με δίδαξες άξιος νάσαι πάντα
καλά να σ’ έχει ο θεός δίπλα σε μία πάντα,
Να ευφραίνεται η καρδούλα σου με μουσική αγγέλων
Χρόνια να σού ‘χει ο Θεός στο προσεχές το μέλλον
Στα χρόνια εκιά τα δύσκολα χάραξες τη γραμμή σου
για μας τα χωριατόπουλα έδωσες την ψυχή σου
κουράστηκες, εμόχθησες ψηλά με τον παλμό σου
όμως τα κατάφερες εδόξασες το χωριό σου
Τιμή και δόξα δάσκαλε ψηλά το όνομά σου
Τα χρόνια κι αν επέρασαν το λέει η καρδιά σου
Στην Εκκλησιά σαν δεξιός μαζί με τους αγγέλους
αγάλλεται η ψυχούλα μας ωσάν του Θείου Βρέφους
Της Ιωάννας Βιτσικουνάκη
Φωτισμένε δάσκαλε – δασκάλα
Μια ζωή δοσμένη στο παιδί
μια ζωή δοσμένη στην ελπίδα
Η Κλωθώ η μοίρα σου η καλή
να σου δίνει ένα στεφάνι είδα
Έσπειρες της γνώσης τον καρπό
φωτισμένε δάσκαλε – δασκάλα
κι ανέβηκες μαζί με τα παιδιά
της αγάπης του Θεού τη σκάλα
Γεύτηκες και πίκρες και χαρές
Έδωσες το νου και την ψυχή σου
και σ’ αυτή τη στράτα της ζωής
άκουσα να λες την προσευχή σου
Ποια ‘ναι η δική σου απαντοχή
πόσα σκούπισες ματάκια δακρυσμένα
π’ αμίλητα ρωτούσανε:
Γιατί των αγγέλων τα φτερά
είναι κομμένα!
Της Ελένης Απ. Μανιωράκη
Στο δάσκαλο
Δάσκαλε εμπρός μη σταματάς
μη σε πτοούν οι συμπληγάδες κι οι χειμώνες
δεν είναι ό,τι κι ό,τι αυτό που ποίησες
χρόνια και χρόνια τώρα ψυχές φωταγωγούσες.
Τάϊσες τις ψυχές ψωμί από αγάπη
πότισες τις καρδιές παιδιών μ’ αξίες
φύτεψες στο μυαλό ιδανικά αιώνια,
γέμισες φως τα μάτια τους,
τον κόσμο ν’ αντικρύζουν φωτεινό
Στράγγισες απ’ τις καρδιές τους τις κακίες
τους δίδαξες τα μίση να μισήσουν
Να υψώνουν λάβαρό τους την αγάπη
Χρώμα τους χάρισες να ζωγραφίσουν
αληθινά τα όνειρα της κάθε ουτοπίας.
Τους έμαθες να υψώνουν Παρθενώνες
το ηθικό κι ωραίο να γνωρίζουν
κι ότι «απάντων τιμιότερον
και αγιότερον εστί η πατρίς»
για να μπορέσουν κάποτε ν’ αναφωνήσουν
στο δάσκαλό μου οφείλω το «ευ ζην»
Της Φιλίτσας Λέρτα – Αθανασέλλου
Στο δάσκαλό μου
Σαν ποταμός εκύλησαν τα παιδικά μου χρόνια
μα γω σου το ορκίζομαι, θα σε θυμάμαι αιώνια
Ήσουν για μένα ο πρώτος – πρώτος δάσκαλός μου
ήσουν για μένα ο δεύτερος πνευματικός Θεός μου
Η διδαχή σου πάντοτε, ατέλειωτη αρμονία
Εφάνταζε στο είναι μου, ουράνια αρμονία
Μιας θαλπωρής ανασασμό ένιωθα κοντά σου,
όλους μας επροστάτευες, σαν να ‘μαστε παιδιά σου
Στου αφρού το κύμα τ’ όνομά σου έχω γράψει
και στην ψυχή αθέλητα μια θλίψη έχει στάξει
γιατί ποτέ μου δεν είχα μια δική σου ζωγραφιά
να μου θυμίζει τη γλυκειά σου, μοναδική θωριά.
Για μένα θα ‘σαι σύμβολο μιας θείας εργασίας
μια στοργικής και πατρικής ωραίας παρουσίας
που στα παιδιά εχάραζε το δρόμο πάντα ίσο
να ήξερα που βρίσκεσαι, να ‘ρθω να προσκυνήσω
Του Νίκου Μαραγκουδάκη
Νέο ξεκίνημα
Καινούργια σχολική χρονιά προβάλλει
κι οι δάσκαλοι καινούργια ανοίγουν πύλη
στ’ ανάκτορο της μάθησης και πάλι
κι είν’ έτοιμα τα ακούραστά τους χείλη
Νιώθουν την ύπαρξή τους σαν λαμπάδα
που καίει και λειώνει σε ιερό βωμό
χαρίζοντας στα πνεύματα λαμπράδα
κι ελπίδα για ένα μέλλον φωτεινό
Είναι στ’ αλήθεια οι πλαστουργοί γεμάτοι φως
π’ ανθρώπινο στον κόσμο δίνουν σχήμα
και χτίζουν ένα μώλο συνεχώς
κόντρα στης βαρμαρότητας το κύμα