«Ο κίνδυνος της εποχής μας είναι να δικαιώνεται ο νόμος της ζούγκλας»
(Αντρέ Μωρουά)
Γράφει ο αρχιμανδρίτης ΙΓΝΑΤΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης – Ακαδημαϊκός
Η ζωή μας, η ιστορία δηλαδή, που γράφει ο καθένας μας, και στο σύνολο η κοινωνία, η κάθε κοινωνία, είναι μια ομολογία και καταγραφή της στάθμης του πραγματικού πολιτισμού. Ο δείκτης της ανθρωπιάς ή της κτηνωδίας.
Με πολλή πικρία και ανησυχία διαπιστώνομε σήμερα ότι ένας νόμος άγραφος, αλλά πολύ ισχυρός, ο νόμος της ζούγκλας, επικρατεί στην εποχή μας δικαιώνοντας τα παραπάνω λόγια του Α. Μωρουά.
Κι είναι αυτός η αιτία της κρίσεως που μαστίζει σε παγκόσμια κλίμακα την ανθρωπότητα. Όσο οι δικοί μας και οι ξένοι κρατούντες και να μας «βεβαιώνουν» (!) ότι κτυπήθηκε η τρομοκρατία, το έγκλημα, οι κλοπές και η αναρχία, η σκληρή πραγματικότητα τους διαψεύδει οικτρά και τους γελοιοποιεί. Ασφάλεια δεν έχομε. Τιμωρία υποδειγματική δεν έχομε. Θανατική ποινή δεν έχομε. Ισόβια, με την πραγματική και ουσιαστική έννοια και σημασία, δεν έχομε, αφού σε 16 το πολύ χρόνια θα είναι πάλι ελεύθερος ο «ισοβίτης» (βλέπε εφημερίδα ΑΥΡΙΑΝΗ 25/4/06). Οι ίδιοι οι άρχοντες μας δίνουν το δικαίωμα να γίνομε εγκληματίες, πέρα φυσικά από τις ανισότητες, τις αδικίες και τα «στραβά μάτια» για τους ημετέρους!
Η Επικράτησις του νόμου της ζούγκλας εξαχρείωσε μικρούς και μεγάλους. Εγέννησε αντιπαλότητα. Ανύψωσε το λαϊκό δόγμα «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό» ως προς την ζούγκλα της θάλασσας και το μεγάλο ζώο, τετράποδο, ερπετό και φτερωτό, της επίγειας ζούγκλας, τρώει το μικρό.
Πώς μπορούμε να εξασφαλίσομε την γαλήνη και την ευτυχία του ανθρώπου όταν ο όποιος συνάνθρωπός σου, ίσως και συγκάτοικός σου, σου συμπεριφέρεται με τον νόμο της ζούγκλας; Όταν του παρέχει, και το ίδιο το λεγόμενο Κράτος, τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες να αδικεί, να εγκληματεί, να ληστεύει, να νοθεύει, να εξαπατεί και να ξεγελά τον πλησίον του; Να υβρίζονται όσια και ιερά και αυτή η Πατρίδα και αυτή η Σημαία μας; Να ρημάζουν σπίτια, αυτοκίνητα, μαγαζιά, να κατακαίουν τα πάντα, ακόμα και κάδους απορριμμάτων; Αν έλειπε ο νόμος της ζούγκλας, που έχει καθιερωθεί σιωπηλώς, θα είχαμε τέτοια φαινόμενα; Και ποιος, μέχρι τώρα, σε όποιο κόμμα κι αν ανήκει και γίνεται «εξουσία» επάταξε αυτόν τον νόμο, αυτό το εγκληματικό φαινόμενο;
Πολλές φορές έχομε γράψει, και πει, ότι η ζωή είναι όμορφη. Πως για τη χαρά και «το συμφιλείν» (Σοφοκλής) είμαστε πλασμένοι. Πως όλοι είμαστε ίσοι στα μάτια του Θεού (Γαλάτ. 3,28). Πως όλοι και στον ηθικό και στον πολιτικό νόμο είμαστε ίσοι. Όμως ως προς τον δεύτερο, δυστυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο. Προηγείται πάντα η κομματική ταυτότητα, «τα παιδιά μας’, οι «ημέτεροι», οι χειροκροτητές και οι αφισοκολλητές.
Απ’ εκεί και πέρα «γαία πυρί μειχθήτω» (!)
Ποιος, αλήθεια, θα υπερασπισθεί στην πράξη την ισότητα, την ιερότητα του προσώπου, τα ίδια δικαιώματα, την από πάση επιβουλή, προστασία του ανθρώπου; Ποιος, όχι με λόγια και ψεύτικες δηλώσεις, θα πατάξει τον νόμο της ζούγκλας; Ένα νόμο που δημιουργεί αναρχία, ανασφάλεια και κοινώς ειπείν αναμπουμπούλα, οπότε εκπληρώνεται η σοφή λαϊκή ρήσις «Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται»; Κι ο κάθε «λύκος» όχι μονάχα χαίρεται, αλλά επιχαίρεται, γιατί ο ίδιος εκτρέφει και τσοντάρει την αναμπουμπούλα, με άλλα λόγια την διάλυση.
Κι ο λύκος, δεν είναι κατοικίδιο ζώο, αλλά της ζούγκλας και όπου και να πάει το ίδιο συμπεριφέρεται. Μόνο στις κοινωνίες που ζούμε ο λύκος, που κυκλοφορεί ανάμεσά μας, έχει το προσωπείο (μάσκα) του ανθρώπου, κι εδώ βρίσκεται ο κίνδυνος και το απρόοπτο.
Ενώ νομίζεις και αναπαύεσαι με τις ψεύτικες «διαβεβαιώσεις» των εκάστοτε κρατούντων ότι πρέπει «να κοιμάσαι ήσυχος» (!) συλλαμβάνεσαι, όχι μόνο κοιμώμενος και ξύπνιος, από το σπίτι σου μέχρι και στον δρόμο, από τα αδίστακτα, εγκληματικά και φονικά χέρια, και όπλα, των ληστών. Των διαχειριστών του επάρατου νόμου της ζούγκλας.