Γράφει ο Αρχιμανδρίτης
Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης
Πλασμένοι είμαστε, ως εικόνα του Θεού, για κάτι ανώτερο. Η γη, μας φιλοξενεί. Ο ουρανός, μας περιμένει. Εκεί είναι το πολίτευμά μας. (Φιλιπ. 3,20). «Άνω σχώμεν τας καρδίας». Ικανοί είμαστε να κατακτήσομε το τέλειο. Την αιωνιότητα. Διαρκώς εξελισσόμεθα προς τα άνω φερόμεθα, «του Κυρίου συνεργούντος» (Μαρκ. 16,20).
Στην βαθύτερή μας ουσία, σε σχέση με την γη, ξένοι είμαστε και οδοιπόροι. Δεν μας ικανοποιεί εκείνο που έχομε. Αυτοί που είμαστε. Η ολιγάρκεια και η αυτάρκεια λείπουν από τους περισσοτέρους μας. Τρέχομε, και δεν ξέρομε γιατί τρέχομε. Θέλομε να πλουτίζομε, και μάλιστα με όποιο τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο, και ξεχνάμε την παροδικότητα του πλούτου και των εγκοσμίων ή τις αρρώστιες και τον θάνατον, που καραδοκούν τον καθένα μας.
Η όποια αλαζονεία είναι ο κυρίαρχός μας και θάνατός μας, και όμως επιμένομε. Τα άλλα δημιουργήματα τα περιμένει η γη. Ο Θεός, από την πρώτη στιγμή φρόντισε για την κατοικία τους, την περιβολή τους και την διατροφή τους. Η φύσις τους εμπιστεύτηκε τα ένστικτά τους. Τα μυστικά της. Ο άνθρωπος όμως πρέπει μερικά απ’ αυτά, ένα – ένα, και με ρυθμό βραδύ. Σαν να μην το περίμενε αυτόν η φύσις. Σαν να τον δέχεται ως δαμαστή, κατακτητή, που ο δρόμος του είναι μακρύτερος. Που έχει δίψες και σχέδια ανώτερα. Νοσταλγίες βαθιές, πέρα από την φύση και την ύλη.
Εισχωρεί σε μια χώρα του καλού και του κακού. Της δικαιοσύνης και της αλήθειας. Της αγάπης και της ελευθερίας, πράγματα που δεν του τα διδάσκει η φύσις. Το αντίθετο, μάλιστα, αυτή φυτεύει σ’ αυτόν τον νόμον της αυτοσυντηρησίας, κι εκείνος θυσιάζει την ζωή του και την προσφέρει για κάτι το ανώτερο. Είναι ο οδοιπόρος του Ιδεώδους. Η πορεία του είναι ιερή. Η πατρίδα του, όπως προείπαμε είναι ο ουρανός.
Όλη η ζωή του Χριστού και το έργο Του, ήταν να μας αποσπάσει από την αιχμαλωσία της γης (ύλης) και να μας βγάλει από τα ερείπιά μας, στα οποία καταντήσαμε με την αμαρτία. Να μας αποδώσει στην αληθινή ζωή και να μας ενώσει με τον Ουράνιο Πατέρα Του (Ιωάνν. 12,32). Αυτή είναι η αληθινή. Η πραγματική σωτηρία. Και, η μοναδική λύτρωσις μοναχά στον Χριστόν υπάρχει, σε κανέναν άλλο, όπως σε πολλά σημεία μας το λέγει η Αγία Γραφή. Μάταια, και καταστρεπτικά, τα άθεα και καπιταλιστικά συστήματα και οι υλιστικές θεωρίες υπόσχονται στον άνθρωπο «σωτηρία», εφ’ όσον την ζωή την περιορίζουν στον κόσμον αυτόν. Αφού δεν γνωρίζουν την αγάπη και την θυσία για την οποίαν ο Χριστός είπε: «Δεν υπάρχει πιο μεγάλη αγάπη από το να δώσεις την ζωή σου για κείνους που αγαπάς» (Ιωάνν. 15,13).
Δεν έχει κανένα νόημα η σωτηρία χωρίς την αθανασία, χωρίς την πνευματική ζωή, χωρίς τον Θεόν. Ένας και μόνος άνθρωπος αξίζει περισσότερο από όλους τους θησαυρούς της γης.
Ο άνθρωπος δεν θα ζήσει μονάχα με ψωμί (Ματθ. 4,4 και Λουκ. 4,4). Ο Χριστός ζει, και θα ζήσουν όσοι θα σωθούν δι’ Αυτού. Η ζωή μας είναι κρυμμένη στον Θεόν με τον Χριστόν.
