Γράφει ο αρχιμανδρίτης ΙΓΝΑΤΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης
Υπάρχουν στην ζωή περιπτώσεις ανθρώπων που ξεπερνούν τον εαυτό τους, και άλλων που ο εαυτός τους, «συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις» (Γαλ. 5,24), γίνηκε εμπόδιο να πετύχουν κάτι τέτοιο.
Ένα φαινόμενο πολύ καθημερινό και εξαπλωμένο ειδικά σήμερα. Έτσι μας έφτιαξε ο «πολιτισμός» μας. Έτσι επιτάσσει η μοντέρνα και υλόφρονη εποχή μας. Έτσι μας διατάζει η μοντέρνα «άσκησις» των σωματικών και νοησιαρχικών δυνάμεων, να τρέχομε ασταμάτητα όχι «αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησού» (Εβρ. 12,2), αλλά στις εγκόσμιες απολαύσεις.
Γράφοντας αυτά, ανάμεσα στα άλλα περιστατικά του Αγίου Ευαγγελίου μου έρχονται στο νου δύο αντίθετα σκηνικά : Το πρώτο (Λουκά 18, 18-27), όπου ο πλούσιος και προσκολλημένος στις ηλικίες απολαύσεις αρνείται την πρόσκληση του Χριστού: «πάντα όσα έχεις πώλησον και διάδος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ και δεύρο ακολούθει μοι» (Λουκ. 18, 22). Αυτή η πρόσκλησις, και όρος του Χριστού, προσέκρουσε στην υλόφρονη ψυχή του και φεύγει από τον Χριστόν και μάλιστα περίλυπος : «ο δε ακούσας ταύτα περίλυπος εγένετο ην γαρ πλούσιος σφόδρα» (Λουκ. 18, 23). Και να το σκεφθεί κανείς ότι μόνος του επήγε στον Χριστόν και τον ερώτησε τι να κάνει για να κληρονομήσει την Βασιλείαν των Ουρανών. Αξιέπαινα τα βήματά του να πάει στον Χριστόν, αξιολύπητα όταν έφευγε γιατί τον καλούσαν και τον τραβούσαν τα υλικά αγαθά. Ένας πειρασμός που ελάχιστοι του αντιστέκονται. Ο πλούσιος αυτός, και μάλιστα άρχοντας (Λουκ. 18, 18), δεν είχε την θέληση, και κατά συνέπειαν, την δύναμη να απελευθερωθεί από το επαχθές φορτίο των μεριμνών του πλούτου και να ακολουθήσει τον Χριστόν.
Γιατί είναι αλήθεια ότι όσο περισσότερο δεσμεύεται ο άνθρωπος με τον παρόντα αιώνα, δηλαδή την φθορά και την αλαζονεία, τόσο δυσκολότερα πλησιάζει τον Χριστόν, την σωτηρία του, τόσο πιο απρόθυμα, μέχρι και την άρνηση, δέχεται την παρουσία του Θεού. Μια κατάστασις που, όπως αναφέραμε στην αρχή, έχει κυριαρχήσει στην εποχή μας. Αυτό θα πρέπει να απασχολήσει περισσότερο τους λεγόμενους «Χριστιανούς» που έχομε κατασκανδαλίσει τους «απίστους». Λυπούμαστε που, εκ των πραγμάτων, δεν μπορούμε να εξαιρέσομε καμιά κατηγορία θέσεων και προσώπων…
Το δεύτερο σκηνικό – (Λουκά 18, 35-43) έχομε έναν απλό και φτωχό μα και πονεμένο άνθρωπο τυφλόν. Ένας παραπεταμένος από δικούς και ξένους, που καθόταν στην άκρη κάποιου δρόμου της Ιεριχούς και ζητιάνευε. Και ήταν αληθινά ζητιάνος και όχι «Επαγγελματίας»…
Ήταν τυφλός στα μάτια, μα έβλεπε με τα μάτια της ψυχής. Γι’ αυτό και κατορθώνει να δει τον Χριστόν όπως είναι, ως παντοδύναμο και ευεργέτη, ως λυτρωτή και πιστό στις υποσχέσεις του.
Ο Χριστός τον κάνει καλά. Ο θεραπευμένος πια τυφλός δεν περιορίζεται σε μια δοξολογία ή ευχαριστία. Ακολουθεί αυτοβούλως τον Χριστόν, δοξολογώντας τον Θεόν «και ηκολούθει αυτώ δοξάζων τον Θεόν» (Λουκ. 18, 43). Θα μπορούσε, όπως και τόσοι άλλοι, παλιά και σήμερα, αφού βολεύτηκαν. Αφού εκπληρώθηκαν τα αιτήματά τους, πριν ακόμα στεγνώσουν τα δάκρυά τους, γύρισαν την πλάτην τους στον Θεό» και στους ευεργέτες τους.
Μα ο τυφλός, και όσοι μοιάζουν στο μεγαλείο της ψυχής του, μένουν πιστοί στον Θεόν και ευγνώμονες στους ευεργέτες τους. Μάλιστα ο τυφλός στερημένος μια ολόκληρη ζωή το φως του και τις χαρές της ζωής θα μπορούσε αν είχε την δική μας «πίστη» (!) να έτρεχε να απολαύσει όσα έχασε στα αμέτρητα και δυσβάσταχτα χρόνια της τυφλώσεώς του. Όμως, πάνω από όλα βάζει τον Χριστόν. Δεν τον ανταλλάσσει με τίποτε και για τίποτε. Ποιος, τι πράγμα, τι επίγειος θησαυρός θα μπορούσε να τον απομακρύνει από τον Αληθινό και Αιώνιο Θησαυρό τον Χριστόν; Πού και από ποιόν θα βρει την αγάπη, την στοργή και την γλυκύτητα του Χριστού; Όπως ο απόστολος, έτσι και αυτός αναφωνεί με πίστη και παρρησία : «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; …» (Ρωμ. 8, 35).
Μια αναδρομή του εαυτού μας στα παραπάνω σκηνικά, ειδικά στο πρώτο, θα μας είναι πολύ χρήσιμη.