Κύριε διευθυντά,
Η μητέρα φύση, εκατομμύρια ανθρώπους – για τους δικούς της λόγους που δεν θα τους μάθουμε ποτέ – τους σμιλεύει μέσα στην κοιλιά της μάνας τους με διάφορες σωματικές ή πνευματικές ατέλειες κι όταν βλέπουν το φως του ήλιου τότε γίνονται αντιληπτές από τους άλλους.
Πολύς κόσμος, δυστυχώς, πάρα πολλούς από αυτούς τους δύστυχους συνανθρώπους μας με τις ιδιαίτερες ικανότητες, τους έχει κατατάξει σε δεύτερης και τρίτης διαλογής πλάσματα. Οι δικοί τους όμως άνθρωποι, μη μπορώντας να κάνουν τίποτα, αποδέχονται την ιδιαιτερότητά του και εκτός από το να σηκώνουν το σταυρό τους προσπαθούν συγχρόνως να τους βελτιώσουν το όποιο πρόβλημά τους, πηγαίνοντας τους σε γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων, ευελπιστώντας ότι θα βελτιώσουν την ατέλεια τους ή ακόμα και την πλήρη ίαση του προβλήματος τους. Ποιος γονιός, καλός όμως γονιός, δεν θα προσπαθήσει για την όποια βελτίωση της υγείας του παιδιού του! Ποια μάνα, καλή όμως μάνα, θα κλείσει το παιδί της μέσα στους τέσσερεις τοίχους κάποιου ιδρύματος για να απαλλαγή από την φροντίδα του! Εγώ λέω καμιά. Και το γράφω αυτό γιατί γνωρίζω μια μάνα που το παιδί της έπασχε από μια ανίατη ασθένεια και το κράταγε στο σπίτι, το φρόντιζε, το πήγαινε στους γιατρούς, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσαν τα φάρμακα που του παρείχαν οι θεράποντες γιατροί να του βελτιώσουν έστω και λίγο την υγεία του. Είκοσι χρόνια πάλευε με την ιδιαιτερότητα του παιδιού της η δύστυχη μάνα, που ο Μεγαλοδύναμος του έδωσε, αλλά ποιος μπορεί να τα βάλει με το Θεό…
Τώρα όταν κατάλαβε ότι θα έφευγε από τη ζωή η άτυχη κείνη μητέρα λέει στα άλλα δύο υγιή παιδιά της:
‘’Άμα κλείσω τα μάτια μου παιδιά μου, τον αδελφό σας να μην τον πάτε σε κανένα ίδρυμα, αλλά να τον παίρνετε στα σπίτια σας με τη σειρά, πότε ο ένας και πότε ο άλλος. Δεν θέλω να σας ορκίσω ως μάνα σας ότι δεν θα μου χαλάσετε το χατίρι, αλλά πιστεύω ότι θα κάνετε ότι σας λέει η φωνή της συνειδήσεως σας’’.
Τέλος, η μάνα κάποιο πρωινό αποδήμησε στα ουράνια σκηνώματα, ελπίζοντας ότι θα ανταμώσει την μακαρίτη τον άντρα της, αυτό πίστευε όταν ήταν στην ζωή ‘’κι έμεινε το παιδί ορφανό με πόνο στην ψυχή του, σαν στάχυ μες στην καλαμιά, σαν ορφανό πουλάκι’’, όπως μας λέει ο ποιητής.
Τα αδέλφια του άκουσαν την εντολή, ή μάλλον την επιθυμία της και διαδοχικά συντηρούσαν τον άρρωστο αδελφό τους. Ο Θεός στέλνει το ζωντανό βάσανο όπου εκείνος θέλει. Ζωντανό βάσανο λέμε στο χωριό μου ένα συνεχόμενο πρόβλημα σε μια οικογένεια. Δεν διαλέγει όμως φτωχούς ή πλούσιους. Παιδιά Του είναι και οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Στην προκειμένη περίπτωση η οικογένεια του ήρωά μας ήταν αρκετά πλούσια και η μάνα είχε φροντίσει πριν φύγει από τη ζωή να μην στερηθεί το άρρωστο παιδί της τίποτα. Έπαιρνε και τη σύνταξη από το κράτος κι έτσι δεν υπήρχε οικονομικό πρόβλημα.
Ο άρρωστος αδελφός όμως, από τη μέρα που πέθανε η μητέρα του, άρχισε να φέρεται κάπως διαφορετικά και μέρα με τη μέρα το πρόβλημά του διευρυνόταν. Τέλος τον έναν αδελφό τον ευνόησε η τύχη και σπούδασε και απέκτησε μια καλή θέση στην κοινωνία και μέσω του επαγγέλματός τους πρόκοψε και είχε περισσότερα χρήματα από τον άλλο και πρότεινε στον αδελφό του να του δίνει κάποιο, όχι ευκαταφρόνητο ποσό, ώστε να κρατήσει τον άρρωστο στο σπίτι του μόνιμα.
Εκείνος που είπε ότι, ανάλογα την περίπτωση, πότε ο άνθρωπος είναι γλυκύς σαν μέλι και πότε βαρύς σαν το αλάτι, είχε δίκιο.
‘’Άπελθέτωαπ΄ εμού το ποτήριον τούτο’’, μάλλον αυτό σκέφτηκε και για να μην πιεί το πικρό ποτήρι θέλησε να το κεράσει στον αδελφό του ανακατεμένο με χρυσόσκονη.
Ο άλλος δεν δέχτηκε την καλή προσφορά του αδελφού του και άρχισαν τα τούμπανα της γκρίνιας και για να μην έρθουν σε αδιέξοδο συμφώνησαν να προσλάβουν μια κοπέλα να τον προσέχει και να τον φροντίζει.Όμως μήτε κι αυτή η λύση απέδωσε καρπούς και έπειτα από ένα χρονικό διάστημα ο ‘’αρραβώνας’’ διαλύθηκε. Δεν πρόσεχε όσο έπρεπε τον αδελφό, έκλεβε από το σπίτι πράγματα… Τέλος πάντων, την έδιωξαν κι άρχισαν πάλι από την αρχή, δηλαδή να τον προσέχει πότε ο ένας και πότε ο άλλος.
Δεν κράτησε πάλι η συμφωνία για διάφορους λόγους. Ένας απ’ αυτούς ήταν η υπεροψία της πλούσιας νύφης. Τέλος πάντων… και φτάνουνε στην έσχατη λύση. Συμφώνησαν να κλείσουν τον άρρωστο σε κάποιο ιδιωτικό ίδρυμα. Επειδή όμως άκουγαν ότι σε πολλά τέτοια ιδρύματα γίνονται σημεία και τέρατα, τι θα έλεγε ο κόσμος αν γινότανε κάτι παρόμοιο και στον αδελφό τους; Και για να αποφύγουν την κατακραυγή του κόσμου αποφάσισαν να τον πάνε σε ένα κοινωφελές ίδρυμα του κράτους.
Το κοινωφελές ίδρυμα ήταν η αιτία να γράψω το σημερινό μου άρθρο. Ήταν το ίδρυμα που έδειξαν όλα τα κανάλια της τηλεόρασης σε τι τραγική κατάσταση ήταν και πως λειτουργούσε. Και τι δεν γινότανε εκεί μέσα! Χορό είχαν στήσει τα ποντίκια, οι κοριοί δεν έβρισκαν αίμα από τους ασθενείς να πιούν γιατί ήταν πια σκελετωμένοι. Με λίγα λόγια, σε κείνο το ίδρυμα επικρατούσαν πολύ χειρότερες συνθήκες κι από τις καταστάσεις στις τριτοκοσμικές χώρες. Άλλωστε, τις απαράδεχτες για τον αιώνα που ζούμε. Νηστικοί, ρακένδυτοι και πιο άρρωστοι από την ημέρα που τους ‘’πάρκαραν’’ οι δικοί τους ‘’άνθρωποι’’.
Κι ερωτώ… ποιον… μήτε κι εγώ ξέρω, γιατί τους αφήνετε αυτούς τους δύστυχους συνανθρώπους μας και καταλήγουν σε αυτή την άθλια κατάσταση που τους είδαμε; Θα μου πείτε, άλλοι τους σκοτώνανε για να καρπωθούν τις περιουσίες τους και θα τους λυπηθούν γιατί τους πίνουν το αίμα οι κοριοί; Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι και σε άλλα παρόμοια ιδρύματα επικρατεί εκείνη η χαώδης κατάσταση που είδα.
Κάνω έκκληση προς όλους τους συνανθρώπους μου. Μην κλειδαμπαρώνετε τους δικούς σας ανθρώπους στα ιδρύματα για να αποφύγετε την φροντίδα τους και αν δεν έχετε άλλη επιλογή μην τους εγκαταλείπετε. Πηγαίνετε συχνά να τους βλέπετε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος ψυχικός πόνος από τον πόνο της εγκατάλειψης. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγωνία από το να κείτεσαι στο κρεβάτι του πόνου και να περιμένεις να ακούσεις το ρυθμικό θόρυβο από τα βήματα κάποιου προσφιλούς σου προσώπου κι αυτός να μην έρχεται ποτέ. Φέρτε τον εαυτό σας στην θέση του εγκαταλειμμένου ασθενή για λίγες μόνο στιγμές και είμαι σίγουρος ότι θα δακρύσετε.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων