Κύριε Διευθυντά,
Στο φύλλο σας της 7ης τρέχοντος μηνός, διάβασα ένα δημοσίευμα με τον τίτλο: «200 κλήσεις κάθε μέρα: Ο ένας έλληνας ρουφιανεύει τον άλλο, για λόγους εκδίκησης». Τι άλλο να πω, παρά να μας… συγχαρώ γι’ αυτό το … εθνικό σπορ; Είμαι αρκετά μεγάλος στην ηλικία και δεν με εξέπληξαν τα όσα διάβασα σ’ αυτό το δημοσίευμα! Επειδή ακριβώς τα ‘ζησα! Πράγματι η ρουφιανιά, είναι ένα στίγμα που αμαυρώνει τις «αρετές της φυλής», όπως αρέσκονται να παπαγαλίζουν κάποιοι… ελληναράδες! Όμως εμάς μερικούς , που ντρεπόμαστε γι’ αυτό το έλλειμμα εθνικής αξιοπρέπειας, μας πονάει έως βάθους καρδίας!!!
Πρόκειται για φαινόμενα που τα παρακολουθούμε δυστυχώς σε όλες τις εκφάνσεις της εθνικής και κοινωνικής μας ζωής: Στην πολιτική μας ζωή, στον επιχειρηματικό μας κόσμο, στον εργασιακό κόσμο και χώρο, στις διαπροσωπικές αντιζηλίες και γενικά… Σαφώς η ρουφιανιά δεν κοστίζει αίμα, όπως επί Γερμανικής κατοχής, όμως κοστίζει σε εργασιακά θέματα και δεδομένου πως διερχόμαστε μια κρίση, που κάθε απώλεια εργασίας και θέσης είναι άκρως οδυνηρή! Και το ότι η ρουφιανιά πάει γόνατο δια λόγους εκδίκησης, είναι ακόμα πιο απαίσιο, οδυνηρό και κυριολεκτικά για φτύσιμο! Δηλώνει βέβαια και ανανδρία, κάτι πιο απαίσιο ακόμα, παρά το εκκλησιαστικό «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών»! Ύστερα το παίζουμε …καλοί χριστιανοί!!! Τι να πει κανείς, παρά να κάνει την δέουσα αυτοκριτική του και να φρικιάσει γι’ αυτήν την εθνική ξεφτίλα!
Όμως το ερώτημα είναι: Όσοι «καρφώνουν» τους συμπατριώτες τους – που δεν έχει μεγάλη σημασία πώς ευνοήθηκαν εργασιακά – ενώ αυτοί «μείνανε στον άσο», αγωνίζονται έστω στο ελάχιστο; Δηλαδή συνδικαλίζονται; Δηλαδή πολιτεύονται με τρόπο που να υπάρχουν ίσες ευκαιρίες αποκατάστασης εργασιακής για όλους και όλες μας; Δεν υπήρχε χειρότερο είδος μίσους και φθόνου, απ’ αυτό που οδηγεί στη ρουφιανιά για όποιους – όποιες είναι τακτοποιημένοι εργασιακά… Πέραν τούτου, αυτά τα χαμερπή υποκείμενα, συνέτειναν ή όχι για την δημιουργία της κρίσης που δεν έχει δικαιώματα για όλους; Δεν λέω περισσότερα, μπας και… μετανιώσουν αυτά τα υποκείμενα. Που εξ άλλου, η ρουφιανιά είναι στο DNA τους και λυπάμαι σφόδρα που το γράφω… Αποδείχνεται αιώνες…
Φιλικά
Αντώνης Χαρχαλάκης
