Του Βασίλη Σαμπράκου | Στα 17 μου, την μακρά περίοδο των μαθητικών καταλήψεων στα σχολεία στην εποχή Κοντογιαννόπουλου, βρέθηκα ως πρόεδρος του 15μελούς του λυκείου μου στο ραδιοφωνικό στούντιο του “Flash” στην Πλάκα, για μια συζήτηση στον αέρα με τον μαχητικό δημοσιογράφο της εποχής Γιάννη Δημαρά. “Μακάρι να έρθει η δική σας γενιά το συντομότερο στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής. Είστε η πρώτη δυναμική γενιά που μας δείχνει ότι μπορεί να έχει καλύτερο μέλλον ο τόπος”, μας έλεγε, σε 5-6 “προέδρους” σχολείων στο κατευόδιο ο Δημαράς. Είχαμε βάλει τα γέλια με το “το συντομότερο” της ευχής του. Διότι μεγαλώναμε με παραστάσεις ηλικιωμένων και υπερήλικων αρχηγών κομμάτων και με παγιωμένες αντιλήψεις ότι για να αναλάβεις θέση ευθύνης θα πρέπει να είσαι “από τζάκι”.
Ολη αυτή την ιστορία άρχισα να τη φέρνω στο κεφάλι μου από τον πρώτο καιρό που διάβασα το βιογραφικό του Αλέξη Τσίπρα, περίπου 9 χρόνια πίσω, όταν διαπίστωσα ότι ένας περίπου συνομήλικός μου, πρόεδρος 15μελους στο λυκειο του την εποχή Κοντογιαννόπουλου, έκανε αίσθηση ως υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας. “Σιγά μην τον αφήσουν να ανελιχθεί τόσο σύντομα”, ήταν η πρώτη μου σκέψη τότε. Γι’ αυτό και είχα εκπλαγεί το 2008, όταν εξελέγη πρόεδρος του “Συνασπισμού” στα 34 του. Τον ίδιο καιρό, όντας σε θέση ευθύνης στην διοίκηση μιας επιχείρησης Τύπου, πάλευα να νικήσω τα καχύποπτα βλέμματα των 60αρηδων που έσπευδαν να πουν στον εκδότη μου ότι “δεν έχει ιδέα ο μικρός” για να μου επιβάλουν τη σοφία τους. Για περίπου μια τριετία αυτή ήταν η μεγαλύτερη φθορά της καθημερινότητάς μου. Ολοι αυτοί που αντιλαμβάνονταν τα άσπρα μαλλιά ως ικανή και αναγκαία συνθήκη για να βρεθεί κανείς σε θέση ευθύνης και να αποκτήσει το δικαίωμα να διοικήσει. Κάπως έτσι τον καιρό που ο Τσίπρας αντιμετώπιζε τις συνέπειες των χαμηλών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2009 σκεφτόμουν ότι ήταν ζήτημα χρόνου να τον καταπιούν οι ηλικιωμένοι και οι υπερήλικες.
Η σημερινή είναι μια νέα πραγματικότητα, την οποία ομολογώ ότι ευχόμουν αλλά δεν πίστευα ότι θα ζήσω στην Ελλάδα προτού συμπληρώσω τουλάχιστον τα 50 μου χρόνια στη ζωή. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ζήσω προτού κλείσω τα 42 την εποχή που ο πρωθυπουργός της χώρας θα είναι κατά περίπου έναν χρόνο μικρότερός μου.
Από τον καιρό της ενηλικίωσής μου πόνταρα πολύ στη δική μου γενιά. Μεγαλώσαμε “φτωχά”, μεγαλώναμε με πραγματική ζωή στους δρόμους και όχι στα σαλόνια με τα βιντεοπαιχνίδια στα χέρια, ήμασταν η πρώτη γενιά που σταμάτησε να παίζει ξύλο στο λύκειο για τα κομματικά, μια γενιά που έκανε τις μεγαλύτερες μαθητικές κινητοποιήσεις που είχαν γίνει μέχρι τότε στην Ελλάδα. Γενιά που είδε, έπαθε, και, θέλω να πιστεύω, έμαθε. Γενιά την οποία η έκρηξη της τεχνολογίας τη βρήκε σε ώριμη ηλικία, για να την συνειδητοποιήσουμε, να την κατανοήσουμε και να την εκμεταλλευτούμε, να την αξιοποιήσουμε. Γενιά που της έσκασε η κρίση πάνω στη στιγμή που ετοιμαζόταν να δρέψει τους πρώτους καρπούς μιας μεγάλης προσπάθειας και ενός μεγάλου πρώτου κύκλου στην επαγγελματική ζωή, πάνω στη στιγμή που ετοιμαζόταν να φτιάξει, ή μόλις είχε αρχίσει να φτιάχνει τη ζωή της. Μια καθόλου τεμπέλικη γενιά.
Ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις και κομματικές προτιμήσεις, ο Τσίπρας είναι το μεγάλο χαρτί που παίζει η δική μας γενιά. Οπως, θέλω να πιστεύω, οι περισσότεροι Ελληνες από το βράδυ της Κυριακής κάνω στον εαυτό και στον τόπο μου την ευχή ο Τσίπρας να μην αποδειχθεί απλώς μια ιστορική στατιστική επίδοση, ο νεότερος πρωθυπουργός της μεταπολιτευτικής Ελλάδας αλλά να γίνει, να είναι ο πιο επιτυχημένος. Και δεν θα το ευχαριστηθώ επειδή θα καμαρώσω ότι είναι της γενιάς μου, αλλά επειδή η δική του επιτυχία θα σπάσει το κατεστημένο, θα διαλύσει την κυρίαρχη παγιωμένη αντίληψη ότι κανείς πρέπει πρώτα να γεράσει και μετά να διοικήσει.
Από το βράδυ της Κυριακής ο ένας πίσω από τον άλλο επικοινωνούν μαζί μου συνάδελφοί μου από την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία. “Τι βλέπεις; Ποια είναι η αίσθηση εκεί; Μπορεί λες να τα καταφέρει;”, είναι η ερώτηση σλόγκαν. Διότι όλοι τους, δεν κρυβόμαστε μεταξύ μας, αντιμετωπίζουν την Ελλάδα σαν πειραματόζωο. Χειροκροτούν και ελπίζουν, αλλά παρακολουθούν με τη ησυχία ότι στην περίπτωση αποτυχίας του πειράματος δεν θα είναι αυτοί που θα υποστούν τις μεγαλύτερες συνέπειες. Ξέρουν ότι αν το πείραμα δεν επιτύχει θα την πληρώσουμε εμείς για να παραδειγματιστούν αυτοί.
Σε όλους αυτούς απαντώ το ίδιο: ότι μέχρι σήμερα στην Ελλάδα η πλειοψηφία των ικανών αποστρεφόταν και απέφευγε την πολιτική και προτιμούσε να διοικήσει στον ιδιωτικό και όχι στον δημόσιο τομέα και ότι διαχρονικά κατά κανόνα η διοίκηση πήγαινε σε γερασμένα, παρωχημένα μυαλά και σε γερασμένες πλάτες. Ο πρώτος που μου μοιάζει κανονικός, δηλαδή άνθρωπος που θα μπορούσε να είναι επιτυχημένος και στον ιδιωτικό τομέα, από αυτούς που πήραν την ευθύνη να κυβερνήσουν στη διάρκεια των τελευταίων ετών είναι από το μεσημέρι της Δευτέρας πρωθυπουργός. Προτού γεράσει. Σταυρώνω τα δάχτυλά μου και εύχομαι να βγει αληθινός στην … προφητεία του ο Γιάννης Δημαράς. Για να γίνουν επιτέλους και στην πολιτική ζωή τα 40 τα νέα 60. Για να μην πρέπει να γεράσει κανείς για να διοικήσει. Για να πάψουν τα φρέσκα μυαλά να καίγονται στο ζέσταμα. Για να φτάνουν στη διοίκηση στα χρόνια της ακμής, για να αρχίζουν να αποφασίζουν προτού συμβιβαστούν. Είναι ευχή για την Ελλάδα, και κυρίως για τους νέους της Ελλάδας να τα καταφέρει ο Τσίπρας.
