“Το δίλημμα της δραχμής είναι προπαγανδιστική εκστρατεία φόβου”. Δεν το λέω εγώ. Το είπε ο Αντώνης Σαμαράς πέρυσι το καλοκαίρι στη Βουλή, στη συζήτηση για το Μεσοπρόθεσμο. 
Ήταν τότε που οι ίδιοι μηχανισμοί, με τον ίδιο τρόπο, δημιουργούσαν τα ίδια διλήμματα για να οδηγήσουν στην ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Το διακύβευμα σήμερα είναι μεγαλύτερο. Αν ο Αντώνης Σαμαράς δεν καταφέρει να πάρει την εξουσία, οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ στην Ευρώπη δεν θα μπορέσουν να αντέξουν την κοινωνική πίεση. Η Ελλάδα δεν θα είναι πια ένα μαύρο πρόβατο, αλλά ένα “κακό” παράδειγμα για την Ισπανία και την υπόλοιπη Ευρώπη.
Υπήρχε το δίλημμα δραχμή ή ευρώ πριν το μνημόνιο; Προφανώς και όχι. Οι επιλογές του μνημονίου, η κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας ανοίγει μπροστά στη χώρα την άβυσσσο της κατάρρευσης. Άρα, και την αποχώρηση από την Ευρώπη και προφανώς τη δραχμή.
Ακόμη και έτσι όμως, το θέμα του ευρώ είναι ένα ευρωπαϊκό θέμα. Αν παραμείνει ένα νόμισμα που δεν εκφράζει τίποτα άλλο από μια ψεύτικη ενοποίηση, θα καταρρεύσει. Και δεν θα καταρρεύσει από την Ελλάδα, αλλά μπορεί και με πρωτοβουλία της ίδιας της Γερμανίας. Άρα η ευρωπαϊκή προοπτική γενικότερα, δεν είναι αυτό που εκφράζει με τις φοβικές του ανησυχίες ο κύριος Σαμαράς και η συνιστώσα Ντόρα. Είναι κάτι πιο ουσιαστικό.
Το μέλλον της Ευρώπης είναι αβέβαιο, όσο κι αν επιμένει πως το εγγυάται ο Μάκης Γιακουμάτος με την Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, συνεπικουρούμενοι ίσως από τον Χρυσοχοΐδη που όσο και αν διάβασε, διατηρεί εκείνες τις περίεργες εξάρσεις που συζητιούνται ποικιλοτρόπως.
Στις αυθαίρετες παραδοχές που κάνουν οι “ευρωπαϊστές”, που επί χρόνια δημιουργούσαν μια Ελλάδα υπανάπτυκτη επαρχία της Ευρώπης με αναξιοκρατία και κουτοπονηριές, εμφανίζουν τη χώρα να κινδυνεύει. Η αλήθεια είναι πως κινδυνεύει η Ευρώπη.
Χωρίς στοιχεία κοινής οικονομικής πολιτικής (η Γερμανία πλουτίζει όσο ο Νότος πεθαίνει), χωρίς καμιά ενιαία πολιτική (Γαλλία και Γερμανία παίρνουν τις αποφάσεις), η Ε.Ε. μετατρέπεται σε ένα κουφάρι ιδιοκτησίας Μέρκελ. Αν δεν την συμφέρει, απλώς θα το πετάξει από πάνω της.
Η Ε.Ε. κινδυνεύει επίσης από τις πολιτικές που επεξεργάζεται μια οικονομική και πολιτική ελίτ και τις οποίες εμφανίζει ως πολιτικές σωτηρίας. Ως τώρα έχουν ρίξει χώρες όπως η Ισπανία και η Ιρλανδία -οι οποίες καμία σχέση δεν έχουν με την “άτακτη” Ελλάδα- στη φτώχεια. Από τις πολιτικές αυτές, οι ελίτ θα βγουν διπλά κερδισμένες. Θα πλουτίσουν και θα μπορούν να διοικούν πλέον “αφρικανικές” δημοκρατίες της Ευρώπης. Για αυτό και ο Τσίπρας εμφανίζεται ως το φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη.
Η γερμανική έκδοση των Financial Times προχώρησε σε μια πρωτοφανή κίνηση. Απευθύνθηκε στους Έλληνες γράφοντας, «Μην ακούτε τον δημαγωγό», αναφερόμενη στον Τσίπρα. Οι κανόνες της δημοσιογραφίας μαζί με αυτούς που σέβονται την ανεξαρτησία της κάθε χώρας, όλο το σαβουάρ βιβρ του πολιτικού προτεσταντισμού πήγε περίπατο. Οι Γερμανοί μας λένε τι θα ψηφίσουμε. Είναι προφανές πως ούτε τον Σαμαρά ξέρουν,ούτε τον Τσίπρα. Ξέρουν όμως τα συμφέροντά τους.
Το κοριτσάκι στο σποτ της ΝΔ που ρωτάει «γιατί, κύριε», σε μια πραγματική και όχι σκηνοθετημένη έκδοση, ίσως ρωτούσε «γιατί, κύριε, δεν έχω ούτε ένα ευρώ;». Αλλά δεν θα αφήσουν την πραγματικότητα να τους χαλάσει ένα τόσο καλό σποτ. Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα και όχι το «δραχμή ή ευρώ». Είναι δηλαδή το «γιατί δεν έχω ευρώ». Και εκεί έχει απάντηση ο καθένας. Αυτός που έφερε την Ελλάδα ως εδώ, δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε ευρώ, ούτε λίρες ούτε δραχμές. Δώστε στο Σαμαρά γιεν ή στο Βενιζέλο ρούβλια. Θα τα δώσουν σε αυτούς που τους κρατάνε στην εξουσία χρόνια. Ρωτήστε και τον Άκη.