Πριν από ακριβώς έξι χρόνια, στις 22 Αυγούστου του 2008, περιγράφοντας την αναχώρηση των δύο ελληνικών καϊκιών από το λιμάνι της Λάρνακας με προορισμό τη Γάζα, που έμελλαν να είναι τα πρώτα πλοία που έσπασαν το θαλάσσιο αποκλεισμό της Γάζας μετά από 41 χρόνια, περιέγραφα τη φιγούρα μιας ηλικιωμένης γυναίκας, η οποία μας αποχαιρετούσε χαμογελαστή και θλιμμένη ταυτόχρονο από το ντόκο του κυπριακού λιμανού. Ηταν η Χέντι Επστάιν, στα 84 χρόνια της τότε, επιζήσασα της ναζιστικής γενοκτονίας κατά των εβραίων, σταθερή φίλη του παλαιστινιακού λαού.
Θα ταξίδευε μαζί μας με τα καΐκια και θα ήταν η γηραιότερη της αποστολής (ελάχιστα νεότερη ήταν η μακαρίτισσα πλέον Αν Μοντγκόμερι), όμως εμφάνισε ένα ξαφνικό πρόβλημα υγείας και οι γιατροί δεν της επέτρεψαν να υποστεί την ταλαιπωρία ενός θαλάσσιου ταξιδιού με τόσο άβολα σκάφη. Αυτή ήταν η αιτία της θλίψης της.
Ηταν όμως κοντά μας μέχρι την ώρα του απόπλου και – όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω τις μέρες που μείναμε στη Λάρνακα – ήταν πάντα μπροστά, με ένα παλαιστινιακό μαντίλι στους κυρτωμένους από τα χρόνια ώμους της. Ιδιαίτερα στις συνεντεύξεις Τύπου, ήταν αυτή που τραβούσε την προσοχή και έδινε τον τόνο. Οχι μόνο λόγω της ηλικίας της, αλλά και επειδή ήταν εβραία, επιζήσασα της ναζιστικής γενοκτονίας.
Με ικανοποίηση διάβασα την υπογραφή της σ’ ένα κείμενο επιζησάντων και απογόνων επιζησάντων της ναζιστικής γενοκτονίας, κατά των εγκλημάτων πολέμου του Ισραήλ, το οποίο κατηγορούν για χρήση ναζιστικών μεθόδων, και υπέρ της ελευθερίας του παλαιστινιακού λαού (δημοσιεύτηκε στο σάιτ της Δικτύωσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση).
Κι ύστερα ήρθε αυτή η φωτογραφία. Η Χέντι, ευθυτενής στα 90 της χρόνια, γαλήνια, με τα χέρια δεμένα στην πλάτη, να βαδίζει ανάμεσα σε μπάτσους, αντιμετωπίζοντας μια ακόμη σύλληψη για πολιτική ανυπακοή.
Οι μπάτσοι είναι μπάτσοι. Σε όλο τον κόσμο. Ακόμα και όταν πρόκειται να δέσουν με «τάι ραπ» τα χέρια μιας 90χρονης, η οποία συμμετείχε στον αποκλεισμό του γραφείου του κυβερνήτη του Μιζούρι Τζέι Νίξον στο Σεντ Λούις, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του 18χρονου Μάικλ Μπράουν στο Φέργκιουσον.
Η Χέντι Επστάιν είναι πάντα η Χέντι. Μια ακούραστη αγωνίστρια για την υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και την καταγγελία του ρατσισμού κάθε είδους.
Δεν χρειάζονται να ταυτίζονται οι κοσμοθεωρητικές και πολιτικές μας απόψεις. Οταν βλέπεις ανθρώπους με τέτοια εντιμότητα και κουράγιο, πάντα μπροστά για την υπεράσπιση δίκαιων σκοπών, τους βγάζεις το καπέλο. Κι όταν πρόκειται για μια κυρία 90 ετών, υποκλίνεσαι.
Χαίρε Χέντι…
Πέτρος Γιώτης