Του Μανώλη Καπετανάκη *
Και ενώ το φρικτό παρόν σαν γεννοβόλημα ενός σκληρού χθες προϋπαντεί ένα πολύ περισσότερο εφιαλτικό μέλλον, κάτι «ενθαρρυντικό» αχνοφαίνεται μέσα στην καταχνιά της κοινωνίας και της χώρας.
Μην είναι τα νικηφόρα και βαρύτιμα σκιρτήματα της εργατικής τάξης μέσω των απεργιών σε e-food και Cosco; Μήπως η μαζικότατη συμμετοχή των εκπαιδευτικών στην δική τους πρώτη (και καθηλωμένη ένεκα εξωνημένης συνδικαλιστικής ηγεσίας) απεργιακή μάχη εκφράζοντας την αποδοκιμασία τους στη διαδικασία αξιολόγησης και μετατροπής των σχολικών μονάδων σε σωφρονιστικά ιδρύματα υποταγής; Μάλλον επειδή η καρδιά της εργατιάς φτερουγεί με αγωνία και συμπάθεια αντικρίζοντας τον σημερινό φάρο αισιοδοξίας με την απεργία των ναυτεργατών και λαχταρώντας ποιο επόμενο κομμάτι της θα αρπάξει τη σκυτάλη της προσπάθειας ενάντια στο καθεστώς της σύγχρονης δουλείας; Γιατί να μην είναι οι ογκώδεις (αναλογικά με τις συνθήκες) τελευταίες κινητοποιήσεις στις 17 Νοέμβρη και 6 Δεκέμβρη, που ράγισαν σε υπολογίσιμο βαθμό τον κλοιό της κρατικής τρομοκρατίας;
Τίποτα όμως από όλα ετούτα τα «παλαιολιθικά, τετριμμένα και ατελέσφορα» δεν ισχύει. Τουλάχιστον με βάση όσα εν χορώ (ακόμη και από το στρατόπεδο κομματικών αντιπάλων του ΚΙΝΑΛ) μας βομβαρδίζουν με τις «αλήθειες» τους όλα τα Μέσα Εξημέρωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Καθότι το «καινοτόμο και ελπιδοφόρο» προέρχεται πλέον από την επιλογή του νεοβάπτιστου τιμονιέρη στο ΚΙΝΑΛ. Τόσο μάλιστα ρηξικέλευθο, ώστε πηγάζει από την νεκρανάσταση του χρεοκοπημένου και καταδικασμένου στη συνείδηση του απλού κόσμου παλιού. Του ΠΑΣΟΚ. Από εκείνα δηλαδή τα συντρίμμια που προήλθαν, όταν το πολιτικό στερέωμα σχεδόν σύσσωμο κατέρρεε με τεκτονικό πάταγο κάτω από το βάρος της επιβολής της βαρβαρότητας των μνημονίων.
Για άλλη μια φορά η αστική κυριαρχία επανέλαβε το θαύμα της. Μη έχοντας στη διάθεση της περίσσεια ανέγγιχτου από τη φθορά, φερέγγυου (εναλλακτική της πετυχημένης ανορθογραφίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν υφίσταται στις μέρες μας) και πειστικού υλικού για να αντλήσει από την αποπνιχτικά δύσοσμη δεξαμενή του υπαλληλικού δυναμικού της, παρουσιάζει την αδέξια κλωνοποίηση των κουρελιασμένων διαχειριστικών σκιάχτρων της σαν παρθενογένεση.
Ο αναλλοίωτος οχετός των ιδεών της εξάρτησης, φτωχοποίησης των εργαζόμενων, φασιστικοποίησης και καταστολής αναδεύεται βιαστικά. Γαρνίρεται με ότι ξεθυμασμένο μυρωδικό και μουχλιασμένο καρύκευμα εφεύρει η φαντασία των δημοσκοπικών αρχιμαγείρων. Μετά σερβίρεται με επιτηδευμένη όψη σαν μία ξαναζεσταμένη, ξινισμένη σούπα. Έστω και με τον ρόλο του αναγκαίου συνοδευτικού πιάτου στο πιθανά λειψό επόμενο κυβερνητικό μενού.
Ανήσυχη παρατηρεί η ελληνική κεφαλαιοκρατία τον Μωυσή της να μεταμορφώνεται σιγά-σιγά στα μάτια των υπηκόων σε ότι γνήσια ανυπόληπτο και αδυσώπητο ήταν από την αρχή. Σε Προκρούστη στοιχειωδών δικαιωμάτων, κατακτήσεων και ελευθεριών. Σε νεκροθάφτη χιλιάδων ανθρώπων, στους οποίους επιτέθηκε ο κορωνοϊός και έδωσε ο ίδιος τη χαριστική βολή με ένα αξιοθρήνητο σύστημα Υγείας και εγκληματικά ανεπαρκή μέτρα προστασίας του πληθυσμού. Σε πειθήνιο υπασπιστή των διεθνών εμπρηστών της ειρήνης στη γειτονιά μας και παγκόσμια.
Οπότε, όντας τυχοδιωκτική στις γεωπολιτικές ορέξεις της, μα αντίθετα προνοητική στην πολυποίκιλη τιθάσευση του μισητού της λαού, έγκαιρα καταστρώνει σχέδια κατοπινής διαχείρισης για παν ενδεχόμενο και εξασφαλίζοντας τοιουτοτρόπως τα νώτα της.
Η ντόπια ολιγαρχία σε αυτή τη τρικυμιώδη και ρευστή εποχή και περιοχή αντιμετωπίζει αμέτρητες εσωτερικές δυσκολίες και εξωτερικά ακανθώδη διλήμματα και προκλήσεις. Όπως λαϊκή οργή, ελληνοτουρκικά, εξοπλιστικά, σπίθες και φωτιές πολέμου στις τρεις -πλην ανατολικής- μεριές του ορίζοντα, προσφυγικό, πανδημία, εξισορρόπηση της ευθυγράμμισης ανάμεσα στα ξένα αφεντικά, χρέος, παραγωγική απίσχναση (με λιγοστές εξαιρέσεις όπως ο χώρος της ενέργειας) και μονομέρεια(τριτογενής τομέας), κλπ. Με ασφυκτικά στενεμένα περιθώρια αυτόνομης παρέμβασης στα εξελισσόμενα εστιάζει το ενδιαφέρον, τις αξιώσεις της κυρίως ως προς την προσήλωση και αποτελεσματικότητα του φέρελπι ηγέτη του ΚΙΝΑΛ και των υπόλοιπων εκφραστών της επάνω στον πιο σταθερό της άξονα. Την αφαίμαξη και συντριβή του λαού.
Έχει πικρή εμπειρία από οικτρά αποτυχημένες απόπειρες μιας πιο θαρραλέας, «αντισυμβατικής» αντιμετώπισης των πραγμάτων. Όπως, επαναδιαπραγμάτευση πλαίσιου εξάρτησης- Παπανδρέου ο 2ος, μεγαλοϊδεατική διείσδυση στα Βαλκάνια και πέριξ- Σημίτης, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική- Καραμανλής ο 2ος, ελαστικοποίηση της θηλιάς (προς όφελος του κεφαλαίου) των μνημονίων-Τσίπρας. Άρα επενδύει με συγκρατημένες προσδοκίες στην κατεύθυνση μιας αποφασιστικότερης τομής στα υπόλοιπα κρίσιμα επίδικα της.
Ιδού λοιπόν, προέκυψε ο νεοφώτιστος νυμφίος της κεντροαριστεράς (η γεωγραφία τραβάει τα μαλλιά της) στην αρένα της εξουσίας.
«Τρέμετε» ιμπεριαλιστές Αμερικής και Ευρώπης (και όχι Ευρώπης και Αμερικής). Μπορεί τα παλιά συνθήματα του εθνάρχη Ανδρέα «ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΟΚ» και «ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ» επί των διαδοχικών κυβερνήσεων του να έγιναν πράσινος καπνός, αλλά τώρα μιλάμε για μια ριζοσπαστική αλλαγή. Τότε διακηρύσσονταν προεκλογικά (πριν το «σωτήριο» `81) τα πολύβουα περί εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας, αλλά ουδόλως εφαρμόστηκαν στην πράξη. Και ναι μεν θάφτηκαν (εδώ μέχρι και η «αριστερά» τα λησμόνησε) αυτοί οι «εξτρεμισμοί» του παρελθόντος από τους μνηστήρες του θώκου στο ΚΙΝΑΛ, αλλά –προς ανατρεπτική έκπληξη μας- για να υλοποιηθούν στην εύθετη στιγμή. Ίσως αφού δεν ειπώθηκαν να γίνουν αυτή τη φορά και σε αντιδιαστολή με την εθιμική πεπατημένη της σταθερής αθέτησης όσων βροντερών προαναγγέλλονται.
Επομένως θα «πάψει» επιτέλους ο τόπος μας να αποτελεί λεία των πολυεθνικών, επικίνδυνο μετερίζι των αμερικανονατοϊκών γκάνγκστερς και πρόθυμη διμοιρία μπλεγμένη στους γεμάτους μπαρούτι, αίμα και … πυρηνικά ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
"google ad"
«Ήγγικεν η ώρα, ω Έλληνες», όπου τα βάσανα της εξαθλίωσης θα «τερματιστούν». Άσχετα από το γεγονός ότι κανείς από τους υποψήφιους διεκδικητές του χρίσματος δεν δεσμεύτηκε, μήτε καν αναφέρθηκε έστω και υποκριτικά σε αυτό το πυρακτωμένο ζήτημα της ανέχειας της πλειοψηφίας, προδιαγράφοντας την ακύρωση των μέτρων, που την προξενούν.
Όμως ο φύλακας άγγελος των λαϊκών συμφερόντων, ο Ανδρουλάκης, με μαγεία θα «αναποδογυρίσει» το σκηνικό. Σε πείσμα των καιρών σαν τρίτος ρυθμιστικός πόλος θα «συγκρουστεί» με τις επάρατες δυνάμεις της συντήρησης αναβιώνοντας τα αντιδεξιά σύνδρομα και «απορρίπτοντας» τον Αλέξη που δεν «έσκισε» τις αντιμνημονιακές υποσχέσεις του. Είναι μάλιστα διατεθειμένος να «στραφεί» και κατά του εαυτού του, εφόσον το λίκνο που τον εξέθρεψε, πρωτοεφάρμοσε τα μνημόνια.
Κάπως έτσι και παρά τα προηγούμενα, για το καλό του τόπου και προς άρση των όποιων αδιέξοδων, όταν το πλήρωμα του χρόνου επιτακτικά το καλέσει, θα συγκυβερνήσει με έναν μεταφυσικά ευεργετικό ρόλο ή με τη ΝΔ ή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και όχι όπως κατάπτυστα και με ολέθριες (για τον λαό) συνέπειες έγινε το `89 επί Ζολώτα και τη τριανδρία του αίσχους με εταίρους τον πατέρα Μητσοτάκη, το δικό το κόμμα (το βουτηγμένο στα σκάνδαλα ΠΑΣΟΚ) και τον ενταγμένο μέσα στον Συνασπισμό (άλλη πάλι ασήκωτη «αμαρτία» της «αριστεράς») πρόγονο του ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε η ιστορία πάλι θα επαναληφθεί με επιμέρους διαφοροποιήσεις αποδεικνύοντας τη φάρσα της γελοιοποιημένης δημοκρατίας τους και σαν μια επιπρόσθετη τραγωδία για τους από κάτω.
Μολαταύτα η επινίκια σαχλομυθία του Ανδρουλάκη, τα αφορολόγητα, αοριστολόγα διαγγέλματα του, οι «αξιοπερίεργα» (όχι προς χάριν μιας αβρότητας) ομόθυμοι διθύραμβοι για το πρόσωπο του και τα παιανίσματα για την επιτυχία του από τους τύποις πολιτικούς του αντίπαλους και ουσιαστικά συνοδοιπόρους στη διακονία του συστήματος της εκμετάλλευσης και νεοραγιαδισμού εδράζονται σε μια εύθραυστη έπαρση. Εκείνη, όπου προϋποθέτει ότι ο λαός διαθέτει μνήμη χρυσόψαρου ή τον διακρίνει μια λοβοτομημένη αντίληψη.
Ευελπιστεί πως ο πανδαμάτορας χρόνος λειτουργεί σαν συγχωροχάρτι του προγενέστερου μαύρου βίου και πολιτείας του κόμματος του. Η προίκα του συγκεκριμένου ανερχόμενου αστέρα (σε λίγο θα τον στέψουν και με φωτοστέφανο) είναι γνωστή και απεχθής. Το ΠΑΣΟΚ πρωτοανάλαβε τα ηνία σε μια πολύ ιδιαίτερη περίοδο. Απογοήτευσε (όπως ήταν αναμενόμενο φυσικά) αποκαρδιωτικά τις μάζες και συνέβαλλε τα μάλα στη διαμόρφωση ενός τοπίου εξαιρετικά δυσμενών ταξικών συσχετισμών. Δίκαια ως εκ τούτου είσπραξε αρκετό καιρό αργότερα τον καταποντισμό του.
Ενώ επανακάμπτει «εξιλεωμένο και δριμύτερο» στον ενεστώτα χρόνο με σκοπό να κτίσει το σύγχρονο χρησιμοποιώντας -ωιμέ- τα πιο σκουριασμένα υλικά.
Η ζωή κυλά και κατρακυλά σε μια αμείλικτη πια για τους καταφρονεμένους τροχιά. Σε τίποτα δεν μοιάζει με ένα παραμύθι, όπου ειδυλλιακά θα ευδοκιμήσουν τα μακάρια ταξίματα του κάθε Ανδρουλάκη. Μιας και ο «εξαγνισμένος» λύκος έχει τους γνωστούς κακούς γονείς του και δρα μέσα στην αιμοβόρα καπιταλιστική αγέλη του. Το ταξικό ένστικτο τον ωθεί στο κατασπάραγμα των αθώων προβάτων, από τα οποία με αναίδεια επιζητά την εμπιστοσύνη και εναπόθεση των τυχών τους στα δόντια του.
Άλλωστε το πρόσφατο διάστημα εμφανίζονται σημάδια μικρά μα και ευοίωνα συνειδητοποίησης και αγωνιστικής αφύπνισης στο απέραντο, όλο απογοήτευση και θυμό σκόρπιο λαϊκό κοπάδι. Αντιλαμβάνεται ότι όλα κρίνονται τελικά όχι στην παθητικοποιημένη θέαση και εγκλωβισμό στο πολιτικό αλισβερίσι των εχθρών του, μα στο πως θα οργανώσει, πολιτικοποιήσει, μαζικοποιήσει τη δική του αντίσταση.
Σε μια τέτοια θετική, ευκταία εκδοχή κινηματικής ανάτασης, αμφισβήτησης και σύγκρουσης των καταπιεσμένων με τους δυνάστες τους, οι σαπουνόφουσκες εξύμνησης και παραπλάνησης για τον χαρακτήρα γνήσιων τέκνων αντίδρασης και συστήματος σκάνε στη στιγμή ξεγυμνώνοντας τα ολότελα. Αποδεικνύοντας συνάμα ότι ο μόνος σωτήρας του λαού εντέλει είναι η πάλη του.
* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης