Γράφει η Ροδάνθη Κουμή
Με τον Επίκουρο δόθηκε η ευκαιρία στην ανθρωπότητα να προστατέψει τον άνθρωπο και το μέλλον του από έναν ατλαντικό άχρηστα πράγματα, αθλιότητες, ψεύδη, πλάνες, απάτες, συναξάρια, ιερές συνόδους, βίους αγίων, σκούφους του παπά και του πάπα, εγκλήματα και μάταιη σπατάλη του πνεύματος.
Και η ευκαιρία χάθηκε.»
Δημήτρης Λιαντίνης – “Πολυχρόνιο”.
Από τότε που μετατράπηκαν οι άναρθρες κραυγές του ανθρώπου σε λέξεις και από τότε που οι σκέψεις του πήραν σχήμα και σχημάτισαν την λογική, ένα πράγμα γεννήθηκε έντονα να μάθει, αν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο.
Έντονη ανησυχία, ίσως και λίγος εγωισμός οδήγησε το ανθρώπινο είδος να επινοήσει ένα σωρό πράγματα για να δικαιολογήσει την ασημαντότητα του στο σύμπαν.
Καταρχήν δημιούργησε την μαντική τέχνη ή μαγεία όπως αρέσκονται να την λένε πολλοί.
Επινόησε θρησκείες για να καλύψει τον φόβο του άγνωστου, τον φόβο του:
“Δεν θα υπάρχω στους αιώνες”…
Δημιούργησε αστρολογίες που μελετούν άστρα και ορίζουν τον κύκλο της ζωής του ανθρώπου.
Επένδυσε περιουσίες σε δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις για να ξορκίσει τον “έξω από εδώ” αλλά ματαίως γιατί δεν θα τον εξορκίσει ποτέ!
Η μοίρα του ανθρώπου είναι συνδεδεμένη με την μοίρα της φύσης, των ζώων, των άστρων, του σύμπαντος ολάκερου.
Έρχεται η αυγή σαν θαύμα, το μεσημέρι σαν νιάτο και το βράδυ ο θάνατος!
Ένας άνθρωπος που βαδίζει την ζωή του με γνώση και σοφία κατέχει πως ζωή μετά το θάνατο δεν υπάρχει.
Ζωή μέσα στην ζωή υπάρχει!
Αυτός ο άνθρωπος που βαδίζει σιωπηλός και το ξέρει έχει διαβάσει.
Έχει δεχτεί την φυσική επιστήμη που είναι από τις πιο σημαντικές επιστήμες στον κόσμο!
Έχει δεχτεί ότι υπάρχει η γνώση πάνω από την φαντασία και η λογική πάνω από τον φόβο.
Ο Καζαντζάκης, ο Νίτσε, οΝτοστογιέφσκσι, ο Σωκράτης, ο Σολωμός, ο Καβάφης, ο Μάρκος Αυρήλιος και ένα σωρό άλλοι σπουδαίοι άνθρωποι είχαν βρει την μοίρα του ανθρώπου, την δέχτηκαν και δεν αποκαρτέρησαν ποτέ στον θάνατο.
Δεν θα μακρηγορήσω το θέμα γιατί είμαι σίγουρη πως το άρθρο αυτό θα βρει αρκετούς που θα διαφωνήσουν και θα υποστηρίξουν δόγματα και φαρφαροιδεολογίες.
Θα κλείσω μόνο όπως άρχισα και εφόσον κατάγομαι από την Ελλάδα την χώρα της αλήθειας δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερο τρόπο.
-«Αν αναρωτηθεί κανείς τι είναι τώρα που ζει, τι θα ‘ναι όταν πεθάνει, και τι ήταν προτού να γεννηθεί, αν βουλιάξει στον υδράργυρο αυτής της απορίας με τη γνώση ή με τη μνήμη πως το αύριο έφτασε κιόλας, και πως το χθες το πήρε πια μαζί του ο ποταμός της Λήθης με τα άσπρα κυπαρίσσια στις όχθες του, αν ακούσει ν’ ανεβαίνει στον ύπνο του από το ουρανοκρέμαστο πηγάδι της αβύσσου κάποια απόκριση στο ερώτημα, σαν ηχώ αμετάδοτη και προσωπική, τότε καλώς ερωτά, και καλώς αποκρίνεται. Διαφορετικά να μην ερωτά για το μηδέν και το είναι. Όπως δεν ερωτούν τα οικόσιτα κυνάρια και τα μανιτάρια.»
Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ – “HOMO EDUCANDUS” σελ. 71