Σάλο και συγκίνηση έχει προκαλέσει τις τελευταίες ώρες μια ανάρτηση πολίτη στην πλατφόρμα «Ξεσπιτόγατος», στην οποία αποτυπώνεται με ωμό ρεαλισμό η απόγνωση που βιώνουν ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι στην Ελλάδα του 2025. Με φόντο τις εξελίξεις γύρω από τη στέγαση, τη νομοθεσία για τα τροχόσπιτα και την αδυναμία χιλιάδων πολιτών να ανταποκριθούν στο κόστος διαβίωσης, η ανάρτηση λειτουργεί ως μια κραυγή αγωνίας αλλά και πολιτικό σχόλιο πάνω στις συνθήκες ζωής που διαμορφώνονται.
Η δημοσίευση, που αναπαράγεται και σχολιάζεται ευρέως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ξεκινά με τη φράση:
«Όπως βλέπουμε, ο κλοιός στενεύει. Όχι μόνο για τη στέγαση, αλλά ψηφίστηκε νόμος για τα τροχόσπιτα, νόμος για τις οικοδομές που πλέον δεν μπορείς να χτίσεις.»
Ο συντάκτης της ανάρτησης αναφέρεται στον πρόσφατο περιορισμό των τροχόσπιτων και τη νομοθεσία για τα αυτοκινούμενα, που πλέον δεν επιτρέπουν σε ιδιώτες να φιλοξενούν πάνω από δύο στον χώρο τους. Παράλληλα, εστιάζει στην αδυναμία ανοικοδόμησης σε πολλές περιοχές, εξαιτίας νέων πολεοδομικών ρυθμίσεων. Όλα αυτά, σύμφωνα με τον ίδιο, συγκροτούν μια στρατηγική πίεσης που οδηγεί χιλιάδες ανθρώπους σε στεγαστική ασφυξία.
«Έχω κουραστεί να παλεύω για να επιβιώσω»
Το πιο συνταρακτικό σημείο της ανάρτησης αφορά την ψυχική φθορά που προκαλεί η διαρκής μάχη για τα στοιχειώδη: το ρεύμα, τα κοινόχρηστα, το τηλέφωνο, το φαγητό.
«Έχω κουραστεί να παλεύω για τα ρεύματα, για τα κοινόχρηστα, το ενοίκιο, το τηλέφωνο, το φαγητό και να μην έχω χρόνο να μάθω ποιο άτομο είμαι, τι μπορώ να κάνω. Γεννήθηκα δηλαδή για να δουλεύω και να πληρώνω την επιβίωσή μου;»
Η αποτύπωση αυτή έρχεται να υπενθυμίσει πως πίσω από τους αριθμούς και τα νομοθετήματα, υπάρχουν άνθρωποι, με όνειρα, με ανάγκες, με αδιέξοδα. Και για έναν από αυτούς, η εναλλακτική ήταν να μείνει σε βαν — ένα βαν που τελικά δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει:
«Πούλησα μέχρι και το ψυγείο μου και τώρα απλά δεν μπορώ να πάω πουθενά.»
Ανθρώπινες σχέσεις σε αποσύνθεση
Η μαρτυρία επεκτείνεται και στην ψυχοκοινωνική διάσταση της κρίσης. Ο πολίτης κάνει λόγο για διάλυση της εμπιστοσύνης, για έναν κόσμο που κινείται «σαν ζόμπι», για σχέσεις που έχουν μετατραπεί σε ανταγωνιστικό πεδίο εξαπάτησης και εκμετάλλευσης:
«Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει πολύ δύσκολες, όλοι κοιτάνε πώς θα σε φάνε, πώς θα σε ρίξουν στο κρεβάτι, πώς θα σου πουν ψέματα. Έχω φτάσει να αναρωτιέμαι τι νόημα έχει όλο αυτό.»
Η ανάρτηση κορυφώνεται με μια εικόνα σχεδόν μεταφορική, αλλά απολύτως περιγραφική:
«Ζω σε δυστοπικό μυθιστόρημα και το τέλος είναι μια γέφυρα στη Λιοσίων όσο άλλοι μας τρώνε τα λεφτά, τα νιάτα και τα όνειρα.»
Ένα ανοιχτό ερώτημα προς όλους μας
Ο επίλογος αυτής της συγκλονιστικής καταγραφής δεν είναι καταγγελία. Είναι ένα ερώτημα:
«Έχετε σκεφτεί εναλλακτικές; Τι θα κάνουμε;»
Ένα ερώτημα που πλανάται σαν σκιά πάνω από μια κοινωνία σε κρίση: Ποια είναι η έξοδος όταν ακόμα και η προσωρινή λύση της ζωής σε βαν καθίσταται πλέον απαγορευμένη;
Η ανάρτηση αυτή, αν και γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο, δεν ανήκει πια μόνο σε έναν άνθρωπο. Αντικατοπτρίζει ένα συλλογικό αδιέξοδο, μια κραυγή που απαιτεί απαντήσεις, πολιτικές και κοινωνικές.
