Είναι αρχιτέκτονας, χορεύτρια και χορογράφος που εξερευνά τα κοινά νήματα μεταξύ της Αρχιτεκτονικής και της Χορογραφίας. Ο λόγος για την Ίριδα Αθανασιάδη που ως χορογράφος έχει αναπτύξει μια μοναδική προσέγγιση στο mindfulness μέσω της κίνησης, ενώ εξερευνεί τις πολλαπλές μορφές τέχνης (χορογραφία, περφόρμανς, αρχιτεκτονική, σχέδιο εγκατάστασης, δημιουργία μουσικής) δουλεύοντας με διάφορους καλλιτέχνες, όπως εικαστικούς, συνθέτες, σχεδιαστές εικονικής πραγματικότητας και υπολογιστών, φωτογράφους και βιντεογράφους.
Η Ίρις Αθανασιάδη από το Λονδίνο όπου και μένει μόνιμα, μίλησε στο NEWS 24/7 με αφορμή τη συμμετοχή της με μια μικρή ομάδα χορευτών στην πολυσυζητημένη performance ‘Our Labyrinth‘ του διεθνούς φήμης καλλιτέχνη Lee Mingwei που παρουσιάζεται στην Tate Modern στο Λονδίνο.
VASIA KATRAMADAKI – IRIS ATHANASIADI
Πώς συνδέεται η αρχιτεκτονική με τη χορογραφία;
Πάντα ασχολούμουν με τον χορό και τα καλλιτεχνικά. Σπούδασα Αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο Κρήτης και κατά τη διάρκεια των σπουδών μου με ενδιέφερε πολύ η εμπειρία του ανθρώπινου σώματος στον χώρο, το πώς βιώνουμε το περιβάλλον μας, τι εικόνες, συναισθήματα και σκέψεις μας προκαλεί, και πώς αλληλεπιδρούμε με αυτό. Θέλοντας να εξερευνήσω αυτές τις πτυχές περαιτέρω, και συνδυάζοντας την αγάπη μου για τον χορό, οδηγήθηκα στο φημισμένο Trinity Laban Conservatoire of Music and Dance στο Λονδίνο για σπουδές στην Χορογραφία.
Για μένα η σύνδεση είναι φανερή: οι χορογράφοι δημιουργούν εφήμερα αρχιτεκτονήματα οργανώνοντας τα σώματα των χορευτών στον χώρο, όπως και η κίνηση των χορευτών δημιουργεί άυλες χωρικές δομές αφήνοντας ίχνη. Αυτή την ερευνητική πορεία και πρακτική παρουσίασα στο TEDx το 2018, και πλέον τη διδάσκω υπό μορφή διαλέξεων και σεμιναρίων σε αρχιτέκτονες, χορευτές αλλά και σχολές αρχιτεκτονικής σε μεγάλα πανεπιστήμια της Αγγλίας.
Our Labyrinth στην Tate Modern
Πρόσφατα είχα την τιμή να αποδεχθώ την πρόταση του διεθνούς φήμης καλλιτέχνη Lee Mingwei και συμμετέχω με μια μικρή ομάδα χορευτών στην πολυσυζητημένη performance ‘Our Labyrinth‘ που παρουσιάζεται στην Tate Modern στο Λονδίνο (μέχρι 15 Ιουνίου). Το έργο αυτό παρουσιάζει δύο χορευτές που δημιουργούν μοτίβα με ρύζι στον χώρο μέσω της αργής κίνησής τους. Τα μοτίβα είναι μια “χαρτογράφηση” του εσωτερικού μας κόσμου, των συναισθημάτων μας, αλλά και των ερεθισμάτων που λαμβάνουμε από το περιβάλλον την στιγμή της performance, γι αυτό και κάθε μέρα είναι διαφορετικά. Το ‘Our Labyrinth’ είναι μια ωδή στον αργό ρυθμό ζωής, την αφοσίωση σε μια διεργασία και την αναπνοή, στοιχεία που παραμελούμε στην καθημερινότητά μας.
Το ‘Our Labyrinth’ είναι μια ωδή στον αργό ρυθμό ζωής, την αφοσίωση σε μια διεργασία και την αναπνοή, στοιχεία που παραμελούμε στην καθημερινότητά μας.
Στη δική μου προετοιμασία για το έργο βοήθησε πολύ το γεγονός ότι διδάσκω Mindful Movement και η πρακτική μου ήδη είχε στραφεί στην ενσυνειδητότητα (Mindfulness) και το πώς μπορούμε να την εξασκήσουμε μέσω της σωματικής κίνησης. Το σώμα μας έχει μια πηγαία γνώση του πώς να υπάρχει και να συνδέεται με το περιβάλλον του, αρκεί να του δώσουμε την απαραίτητη προσοχή και ενέργεια. Η δική μου παρακίνηση με αφορμή αυτό το έργο είναι να αφουγκραστούμε περισσότερο το σώμα μας και τις ανάγκες του, και να έχουμε υπομονή και εμπιστοσύνη στις ικανότητές του.
LEO LEIZHU – IRIS ATHANASIADI
Η πανδημία αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για σένα;
Η πανδημία έχει αφήσει πίσω πολλά τραύματα, αλλά και συνειδητοποιήσεις. Ο καλλιτεχνικός χώρος ευτελίστηκε, ακούγοντας ότι κατηγοριοποιήθηκε ως “μη αναγκαίο” επάγγελμα ‘ δεν ξέρω πόσοι άλλοι κλάδοι μπορούν να συμπάσχουν με αυτό το γεγονός. Αυτά τα δύο τελευταία χρόνια ήταν γεμάτα ανατροπές και αλλαγές, και εκτός του πόνου και του άγχους που έφεραν, πιστεύω ότι μας έκαναν πιο προσαρμοστικούς, μας έμαθαν να εκτιμάμε αυτά που έχουμε περισσότερο και να έχουμε υπομονή με τους άλλους – και τον εαυτό μας.
Εγώ, ως χορογράφος, είχα την ευκαιρία να εξερευνήσω τρόπους με τους οποίους μπορεί να παρουσιαστεί ένα χορογραφικό έργο από απόσταση και όχι απαραίτητα διαδικτυακά ‘ αυτή η συνθήκη με έκανε να διευρύνω την πρακτική μου προς νέες κατευθύνσεις που δεν είχα φανταστεί προηγουμένως.
Αθήνα – Λονδίνο
Μένω “μόνιμα” Λονδίνο, αλλά ταξιδεύω Αθήνα συχνά όταν έχω projects και συνεργασίες. Βάζω το μόνιμα σε εισαγωγικά γιατί για εμένα, όλα κυλάνε. Ειδικά τα τελευταία χρόνια αν άφησαν κάτι είναι η διαπίστωση του ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο ή δεδομένο. Για την ώρα μένω στο εξωτερικό γιατί μπορώ να συνεργάζομαι με καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο, συμμετέχω σε μεγάλες παραγωγές και έχω την ευκαιρία να ανταλλάσσω ιδέες και εικόνες με μια πολύ μεγαλύτερη κοινότητα. Ωστόσο, το βλέμμα των περισσότερων που είμαστε κάτοικοι εξωτερικού είναι πάντα στραμμένο και στην Ελλάδα, παρακολουθώντας τις εξελίξεις εκεί και προσπαθώντας να πιάνουμε τον παλμό της κοινωνίας. Όσο φανταστική εμπειρία είναι, άλλο τόσο δύσκολο είναι να μένεις στο εξωτερικό γιατί αναζητάς καλύτερες συνθήκες για το επάγγελμά σου: καταλήγεις να μένεις παντού και πουθενά.
Στην Ελλάδα οι λιγοστές ευκαιρίες είναι δυσανάλογες με τον αριθμό των καλλιτεχνών που προσπαθούν για αυτές, οπότε διαιωνίζεται το φαινόμενο του καλλιτέχνη που κάνει δυο και τρεις άλλες δουλειές για να επιβιώσει.
Το τοπίο του χορού στην Ελλάδα πώς το βλέπεις;
Είναι αλήθεια ότι ενώ γίνονται πολύ αξιόλογες προσπάθειες, και βλέπουμε εξαιρετικές δουλειές από συναδέλφους, ο χορός στην Ελλάδα είναι παραμελημένος. Οι λιγοστές ευκαιρίες είναι δυσανάλογες με τον αριθμό των καλλιτεχνών που προσπαθούν για αυτές, οπότε διαιωνίζεται το φαινόμενο του καλλιτέχνη που κάνει δυο και τρεις άλλες δουλειές για να επιβιώσει. Στην Ελλάδα αυτό το έχουμε αποδεχτεί ως κλασική πρακτική, όμως ελπίζω ότι μέσω διαλόγου, διεκδικήσεων και πιο ουσιαστικής στήριξης από τους θεσμούς θα αρχίσει κάτι να αλλάζει προς το καλύτερο.
Υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ για εναν νέο που ασχολείται με τον χορό;
Στις νέες γενιές θέλω να πω ότι υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Ζούμε σε μια εποχή πολύπλοκη, και έχουμε να ισορροπίσουμε πολλούς διαφορετικούς εξωτερικούς παράγοντες ‘ ο μόνος τρόπος για να βρίσκουμε τον προσανατολισμό μας είναι να στρέφουμε την προσοχή μας προς τα “μέσα”. Αφουγκραστείτε τι πραγματικά σας γεμίζει, συνεχίστε να παλεύετε για αυτά που πιστεύετε και μην φοβάστε να χαράξετε το δικό σας μονοπάτι. Ύστερα συνδεθείτε με τους ανθρώπους που θα συναντήσετε στην πορεία σας – η δύναμή μας είναι η κοινότητα και όσα μπορούμε να καταφέρουμε ως σύνολο. Πάνω και πρώτα απ’ όλα, να είστε ευγενικοί με τους άλλους και τον εαυτό σας.
Ο “Αγώνας της Κρήτης” εκδόθηκε στις 8 Ιουλίου του 1981. Είναι η έκφραση μιας πολύχρονης αγωνιστικότητας. Έμεινε όλα αυτά τα χρόνια σταθερός στη διακήρυξή του για έγκυρη – έγκαιρη ενημέρωση χωρίς παρωπίδες. Υπηρετεί και προβάλλει, με ευρύτητα αντίληψης, αξίες και οράματα για μία καλύτερη κοινωνία.
Η βασική αρχή είναι η κριτική στην εξουσία όποια κι αν είναι αυτή, ιδιαίτερα στα σημεία που παρεκτρέπεται από τα υποσχημένα, που μπερδεύεται με τη διαφθορά, που διαφθείρεται και διαφθείρει. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που η εφημερίδα έμεινε μακριά από συσχετισμούς και διαπλοκές, μακριά από μεθοδεύσεις και ίντριγκες.
