Του Δημήτρη Μηλάκα
Η (θορυβώδης) συζήτηση που προκάλεσε το σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ επανέφερε στην επιφάνεια το «αιώνιο» ερώτημα: Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Στην προκειμένη (δημοσιογραφική) περίπτωση είναι σαφής η απάντηση: Στις μέρες μας οι κότες, κατά κανόνα, δεν γεννούν, αλλά τρέφονται με χρυσά αυγά, τα οποία μοιράζει η εξουσία.
Όσο για την ουσία του ερωτήματος, αν δηλαδή υπάρχει αδέσμευτη από συμφέροντα και συστήματα εξουσίας δημοσιογραφία, και αυτή έχει διευκρινιστεί καθότι τη δημοσιογραφία, από τις «ηρωικές» παλιές εποχές της ακόμη, συνδέουν άρρηκτοι δεσμοί με το πολιτικό (προπατορικό) «αμάρτημα».
Στους σημερινούς ισοπεδωμένους καιρούς τα πράγματα είναι σαφέστερα και ξεκάθαρα: Η δημοσιογραφία είναι αφομοιωμένη στο σύστημα εξουσίας που την τρέφει για να τη χρησιμοποιεί ως εργαλείο χειραγώγησης ή προπαγάνδας θέσεων, απόψεων αντιλήψεων και προώθησης απτών πολιτικών / οικονομικών συμφερόντων.
Μιλώντας δε για συστήματα και μηχανισμούς εξουσίας, δεν θα πρέπει να περιορίσουμε την οπτική μας μόνο στους κρατικούς – κυβερνητικούς μηχανισμούς. Συστήματα εξουσίας είναι και τα κόμματα, τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα και κάθε άλλο σύστημα ή παρασύστημα εξουσίας το οποίο μπορεί να προσφέρει «χρυσά αυγά» σε όποιους από τους δημοσιογράφους επιλέγουν να είναι κότες και κοκόρια στα κοτέτσια της εξουσίας.
Είναι προφανές ότι οι φωνές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ακούστηκαν στο σποτάκι, δεν έχουν να κάνουν με τη διανομή «τροφής» από την κυβέρνηση. Περί αυτού δεν υπάρχει καμία αντίρρηση, καθώς και ο ΣΥΡΙΖΑ μοίραζε ως κυβέρνηση. Το πρόβλημα (μεταξύ των κομμάτων που εναλλάσσονται στην εξουσία) είναι ποιος παίρνει και πόσα…
Όλη αυτή η συζήτηση δικαίως εξόργισε το πολυπληθές δημοσιογραφικό προλεταριάτο, που σε συνθήκες γαλέρας προσπαθεί να βγάλει το μεροκάματο έχοντας ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει και το «αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι» που αδίκως αποδίδει η κοινή γνώμη στο σύνολο του σιναφιού. Αδίκως, επειδή ο κόσμος γνωρίζει και τους αλήτες και τους ρουφιάνους, τους οποίους μάλιστα ενίοτε επιβραβεύει με τηλεθεάσεις ή θέσεις στο Κοινοβούλιο.
Άλλωστε σε έναν κοινωνικό οργανισμό η σαπίλα δεν περιορίζεται σε ένα τμήμα του. Επεκτείνεται και η μπόχα μετατρέπεται σε περιβάλλον μέσα στο οποίο αισθάνονται άνετα να ζουν (σχεδόν) όλοι…
ΥΓ.: Το γεγονός ότι ζουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον χιλιάδες άνθρωποι δεν τους μετατρέπει αυτόματα σε ανήθικες μαριονέτες. Η έλλειψη επίγνωσης της κατάστασης είναι αυτή που οδηγεί τίμιους και αξιοπρεπείς ανθρώπους στην ανυποληψία ή στις υπηρεσίες ψυχολόγων και ψυχιάτρων…
