Βίντεο που κυκλοφόρησαν από τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ αποτυπώνουν μια εικόνα που δύσκολα μπορεί να αγνοηθεί: έναν πρωθυπουργό απομονωμένο, στον οποίο ουδείς φαίνεται να δίνει σημασία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίζεται αμήχανος, στέκει μόνος, χαμογελά μόνος, κάνει πλάγια βήματα για να πλησιάσει τον Ντόναλντ Τραμπ — ο οποίος επιδεικτικά του γυρίζει την πλάτη — και ακολουθεί κατά πόδας μια συζήτηση στην οποία οι άλλοι ηγέτες δεν δείχνουν καμία πρόθεση να τον εντάξουν.
Η εικόνα αυτή δεν αφορά μόνο τον ίδιο τον πρωθυπουργό· αφορά και την Ελλάδα. Παρά το γεγονός ότι η χώρα έχει δώσει κυριολεκτικά «γη και ύδωρ» στους συμμάχους — παραχωρώντας στρατιωτικές βάσεις, ικανοποιώντας κάθε αίτημα του ΝΑΤΟ, δαπανώντας δισεκατομμύρια ευρώ για την αγορά οπλικών συστημάτων — η στάση απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη παραμένει αποστασιοποιημένη, σχεδόν υποτιμητική. Ακόμη και τα ληστρικά δάνεια που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα αποπληρώνονται πρόωρα από την κυβέρνησή του, επιβαρύνοντας τους Έλληνες φορολογούμενους μέσω υπερπλεονασμάτων, τα οποία δεν βασίζονται σε πραγματική ανάπτυξη.
Και όμως, ο Έλληνας πρωθυπουργός αντιμετωπίζεται με εμφανή αδιαφορία — ή ίσως και απαξίωση — από τους εταίρους. Μια στάση που μοιάζει να είναι αποτέλεσμα της ίδιας της πειθήνιας πολιτικής του. Ο «υπάκουος σύμμαχος» δεν φαίνεται να χαίρει του σεβασμού που υποτίθεται ότι προσδοκά.
Η σκηνή θυμίζει την κλασική κωμωδία Το Πάρτι με τον Πίτερ Σέλερς: ένας καλεσμένος που δεν ανήκει πραγματικά στον χώρο, περιφέρεται αμήχανα, προσπαθεί να ταιριάξει και τελικά γίνεται αντιληπτός μόνο μέσα από τις γκάφες του.
Το ζήτημα όμως δεν είναι προσωπικό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό του — εκπροσωπεί μια ολόκληρη χώρα. Και αυτή η αμήχανη, περιθωριοποιημένη παρουσία στη διεθνή σκηνή αντανακλάται τελικά πάνω στην ίδια την Ελλάδα.