Του Αλέξανδρου Ζερβού
Μόλις εννιά μήνες έχουν περάσει από την επικοινωνία που είχε ο Αλέξης Τσίπρας με τον Δημήτρη Κουτσούμπα, αμέσως μετά την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης του Γενάρη. Τότε ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός, σύμφωνα με πληροφορίες, είχε δηλώσει με έμφαση πως θα ενημέρωνε τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ για όλα τα φλέγοντα θέμα. Ο πολιτικός χρόνος που μεσολάβησε υπήρξε, βέβαια, τόσο πυκνός κι οι εξελίξεις τόσο καταιγιστικές, που οι περισσότεροι πιθανότατα δε θα θυμούνται το επίμαχο γεγονός.
Ίσως μάλιστα τα όσα μεσολάβησαν, μετά δηλαδή τη μνημονιακή συνθηκολόγηση εκ μέρους της κυβέρνησης Τσίπρα, να δικαιώνουν σε ένα βαθμό την παραδοσιακή καχυποψία της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος απέναντι στο εν λόγω εγχείρημα. Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, κάποιοι εκτιμούν πως ο Δημήτρης Κουτσούμπας μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένος ακόμη και για την επιλογή του Περισσού να μην συνταχθεί με το μέτωπο του «Όχι» στο δημοψήφισμα του Ιουλίου, προκρίνοντας ουσιαστικά την επιλογή του άκυρου.
Κατά τους πρόσφατους «ταραγμένους» μήνες, ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η αρνητική στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος απέναντι στο ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, με τον Δημήτρη Κουτσούμπα ναι μεν να δηλώνει κάθετα αντίθετος στα νέα βάρβαρα, όπως τα αποκάλεσε, μνημόνια, χαρακτήρισε δε πολύ χειρότερες τις ενδεχόμενες συνέπειες επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Παράλληλα, ανέπτυξε ιδιαίτερη πολεμική κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου απέναντι στη Λαϊκή Ενότητα, με αιχμή τη θέση της για ρήξη με την Eυρωζώνη, με το επιχείρημα πως αυτή θα οδηγούσε σε χειρότερα δεινά, από τη στιγμή που δεν αμφισβητούσε τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Από την άλλη, καλό είναι να έχουμε υπόψη πως, ιδιαίτερα στη σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα στη χώρα, δεν αρκεί να διαβλέπεις τα όποια αρνητικά έρχονται, αλλά κυρίως προέχει το να παράγεις πολιτική. Κάπου εδώ χωλαίνει, συνειδητά ή μη, το ΚΚΕ. Μπορεί να κάνει πολλές φορές ορθή ανάγνωση της συγκυρίας, αλλά αρνείται πεισματικά να δώσει πειστικές πολιτικές απαντήσεις στα ζητήματα που τίθενται εκ των πραγμάτων επί τάπητος. Γιατί η επίκληση του «σοσιαλιστικού οράματος», πιστέψτε με σύντροφοι, από μόνη της μόνο πειστική δεν δείχνει.
Αυτό άλλωστε έδειξαν να το αντιλήφθηκαν τα στελέχη τού (μέχρι πρόσφατα στενότερου συμμάχου του ΚΚΕ στην Ευρώπη) Κομμουνιστικού Κόμματος Πορτογαλίας, παίρνοντας την πρωτοβουλία να προτείνουν τη δημιουργία προοδευτικής κυβέρνησης από κοινού με τους Σοσιαλιστές και το Μπλόκο της Αριστεράς, θέτοντας ως βασική προϋπόθεση τον οριστικό τερματισμό των πολιτικών λιτότητας. Δήλωσαν παράλληλα (όπως άλλωστε και το Μπλόκο) πως αν κριθεί απαραίτητη η έξοδος από το ευρώ, δε θα διστάσουν να προχωρήσουν σε μια τέτοια ενέργεια. Δεν είχαν υπόψιν τους τον κίνδυνο να έχουν την «τύχη» του ΣΥΡΙΖΑ; Προφανώς και τον είχαν. Πιθανότατα όμως αντιλήφθηκαν, πως η πολιτική ακινησία αποτελεί πιο θανάσιμο κίνδυνο.
H πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα είναι τόσο πρωτόγνωρη πάντως, που απαιτεί πολλών ειδών υπερβάσεις. Μπροστά μας έχουμε ένα λαό που μετά από πέντεμιση χρόνια ακραίας μνημονιακής αφαίμαξης, βρίσκεται πλέον αντιμέτωπος με ακόμη χειρότερη μείωση μισθών κι εισοδημάτων, ενώ αρκετοί ίσως να βρεθούν ενώπιος ενωπίω και με τον κίνδυνο των πλειστηριασμών. Οι έκτακτες καταστάσεις λοιπόν απαιτούν κι έκτακτη αντιμετώπιση, καθώς όλοι θα βρεθούν προ των ευθυνών τους. Κάτι τέτοιο θα συμβεί αναπόφευκτα και με την ηγεσία του ΚΚΕ, το οποίο αποδεδειγμένα έχει απήχηση και μπορεί να κινητοποιήσει ένα δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Θα δείξει, έστω και τώρα, στοιχειώδη διάθεση να συνεννοηθεί με τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς (όσο σημαντικές διαφορές κι αν εντοπίζει στις πολιτικές προσεγγίσεις) αλλά κι ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, προκειμένου να οργανώσουν από κοινού αποτελεσματικές αντιστάσεις απέναντι σε ό,τι καταστροφικό βρίσκεται προ των πυλών; Ή θα αποδείξει πως η δημιουργική πολιτική ακινησία μετά από τόσα χρόνια, από επιλογή μετατρέπεται σε δεύτερη φύση;
Υγ: Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πάντως πως, εντός της Βουλή τουλάχιστον, το ΚΚΕ σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος της πολιτικής αντιπαράθεσης με το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής.