Υπήρχε βλέπετε το Αιγαίο απ’ την αρχαιότητα. Σαν θαλάσσια λίμνη που στις ακτές του αναπτυσόταν οι Ελληνικές πόλεις-κράτη. Στην Αθήνα βασιλιάς ήταν ο Αιγέας. Κάθε χρόνο διοργάνωναν αγωνίσματα που λάμβαναν μέρος αθλητές απ’ όλες τις πόλεις-κράτη της Ελλάδας. Οι Αθηναίοι αθλητές νικούσαν πάντα. Όμως νικήθηκαν απ’ τους αθλητές της Κνωσσού του Μίνωα όταν πήραν μέρος στα αγωνίσματα. Οι Αθηναίοι ζήλεψαν και –δεν θυμάμαι την ιστορία αν έγινε επίσημα ή ανεπίσημα– δολοφόνησαν από φθόνο τους νικητές. Αυτό ήταν μεγάλη προσβολή και αιτία πολέμου. Για ν’ αποφευχθεί ο πόλεμος ο Μίνωας, βασιλιάς της Κνωσσού και ο Αιγέας βασιλιάς της Αθήνας συμφώνησαν κάθε χρόνο ο Αιγέας να πληρώνει φόρο αίματος στον Μίνωα. Ο φόρος αίματος ήταν να στέλνει τα επτά πιο ξακουστά αρχοντόπουλα των Αθηνών στην Κνωσσό να παλέψουν με τον Μινώταυρο μέσα στον Λαβύρινθο. Αν νικούσαν τον Μινώταυρο θα σταματούσαν οι Αθηναίοι να πληρώνουν τον φόρο αίματος δηλαδή να στέλνουν τα παλληκάρια.
Ο Μινώταυρος είχε κεφάλι ταύρου και σώμα ανθρώπου και γεννήθηκε απ’ την συνεύρεση της Πασιφάης, γυναίκας του Μίνωα, μ’ έναν όμορφο ιερό ταύρο. Είχε φοβερή δύναμη και ήταν ένα πολύ άγριο τέρας. Τον είχαν κλείσει στον Λαβύρινθο. Ένα δαιδαλώδες κτίσμα με ατέλειωτες διακλαδώσεις που ήταν αδύνατον όταν έμπαινες να ξαναβγείς. Είχε φάει όλα τα αρχοντόπουλα των Αθηνών που πήγαιναν να παλέψουν μαζί του. Αλλά και αυτά που κατόρθωναν να ξεφύγουν απ’ τον Μινώταυρο δεν έβρισκαν την έξοδο και έτσι πέθαιναν μέσα στις στοές του Λαβυρίνθου. (Πόσο μοιάζει ο Μινώταυρος και ο Λαβύρινθος μ’ αυτό που βιώνομε τώρα. Με τα μνημόνια!).
Ο Μίνωας αυτή την φορά ζήτησε να στείλει ο Αιγέας τον μοναχογιό του και διάδοχό του, Θησέα, μαζί με τ’ άλλα αρχοντόπουλα. Ο Αιγέας με πόνο καρδιάς ετοίμασε το πλοίο και του ‘βαλε μαύρα πανιά.
– Γυιέ μου, του λέει, περιμένω να γυρίσεις νικητής και γερός. Αλλά δεν θα αντέξω την αγωνία. Αν νικήσεις ν’ αλλάξεις τα πανιά στο καράβι. Να βάλεις λευκά πανιά. Θα είμαι να σε περιμένω στην κορυφή του λόφου. Να δω από μακριά τα λευκά πανιά ν’ ανασάνω! Να ετοιμάσω γιορτές παιδί μου! Για τον γυρισμό σου! Μα αν είναι μαύρα θα ξέρω πως πέθανες και μαζί θα πεθάνω κι εγώ.
Όταν ο Θησέας μαζί με τα άλλα παλληκάρια έφτασαν στην Κνωσσό τους υποδέχθηκαν με βασιλικές τιμές, τραπέζια και γλέντι, όπως τους άξιζε. Μετά απ’ τις τιμές θα πήγαιναν στον Μινώταυρο. Η Αριάδνη, η κόρη του Μίνωα, ερωτεύτηκε τον πανέμορφο Θησέα. Του έδωσε κρυφά ένα κουβάρι με κλωστή, ο «μίτος της Αριάδνης» όπως έμεινε στην ιστορία. Του είπε: – Θα δέσεις την άκρη στην έξοδο και θα μπαίνεις μέσα ξεδιπλώνοντας το κουβάρι. Αν καταφέρεις και νικήσεις το τέρας θα τυλάς το κουβάρι και έτσι θα οδηγηθείς στην έξοδο.
Έτσι κι έγινε. Και ο Θησέας κατάφερε και σκότωσε τον Μινώταυρο. Μάζεψε το κουβάρι και βρήκε την έξοδο. Οι Αθηναίοι είχαν σωθεί. Δεν θα ξαναπλήρωναν φόρο αίματος. Ο Θησέας είχε σωθεί. Πήρε μαζί του την Αριάδνη. Απ’ την χαρά τους όμως ξέχασαν ν’ αλλάξουν τα πανιά. Άφησαν τα μαύρα πανιά. Ο πατέρας του ο Αιγέας στον γυρισμό του πλοίου είδε από μακριά τα μαύρα πανιά. Νόμισε πως ο γυιός του σκοτώθηκε απ’ τον Μινώταυρο. Έπεσε λοιπόν ο Αιγέας ο βασιλιάς της Αθήνας στην θάλασσα και πνίγηκε.
Από τότε η θάλασσα ονομάστηκε απ’ το όνομα του Αιγέα, «Αιγαίον Πέλαγος»!!!
Αλήθεια, αναφέρει η μυθολογία των Τούρκων το Αιγαίον Πέλαγος; Εκεί στα βάθη της Ασίας, γνώριζαν το Αιγαίο; Που τώρα εμποδίζουν και παρενοχλούν από τα σκάφη μας μέχρι αεροπλάνα;
Α.Κ.
