Η στενή στρατηγική σχέση που έχει οικοδομήσει η ελληνική κυβέρνηση με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ τοποθετούν εκ των πραγμάτων τη χώρα στο πολεμικό μέτωπο που ήδη διευρύνεται στη Μέση Ανατολή.
Η ελληνοαμερικανική Συμφωνία Στρατηγικής Συνεργασίας που περιγράφει το πλαίσιο λειτουργίας των στρατιωτικών βάσεων που διατηρούν οι ΗΠΑ στη χώρα και τις παρεμφερείς διευκολύνεις που είναι συμβατικά υποχρεωμένη η Αθήνα να προσφέρει στους Αμερικανούς έχουν εξαφανίσει κάθε περιθώριο διαφοροποίησης από τις επιλογές της Ουάσιγκτον η οποία ξεκάθαρα έχει ταχθεί στο πλευρό του Τελ Αβιβ στην εν εξελίξει σύγκρουσή του με το Ιράν και τους αντιπροσώπους του (Χαμάς, Χεζμπολάχ, Χούθι) στην ευρύτερη περιοχή.
Υπό αυτήν την έννοια, η κατακόρυφη αύξηση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή καθιστούν την Κρήτη (βάση Σούδας) κομβικό σημείο για την υποστήριξη και ανεφοδιασμό του Ισραήλ, έργο που έχουν αναλάβει οι ΗΠΑ.
Τα ίδια λίγο πολύ ισχύουν και στην Κύπρο όπου Αμερικανοί και Άγγλοι αξιοποιούν τις βρετανικές βάσεις ώστε να βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από το πεδίο της σύγκρουσης.
Είναι προφανές ότι με δεδομένες τις ανειλημμένες υποχρεώσεις/ δεσμεύσεις έναντι των ΗΠΑ η ελληνική κυβέρνηση απλώς παρακολουθεί το μεγάλο παιχνίδι καταβάλλοντος το κόστος που αυτό συνεπάγεται:
· Προσαρμογή των Ενόπλων Δυνάμεων (με ότι αυτό συνεπάγεται σε οικονομικό και επιχειρησιακό κόστος) στους σχεδιασμούς των αμερικανικών αεροναυτικών δυνάμεων στην περιοχή
· Απόλυτη διάρρηξη των σχέσεων της χώρας με το Ιράν
· Συμπερίληψη της Ελλάδας στη λίστα πιθανών τρομοκρατικών ενεργειών από «στρατιώτες» της τζιχάντ
· Επιπρόσθετο οικονομικό βάρος για την αντιμετώπιση/ διαχείριση προσφυγικών ροών
Η βασικότερη ωστόσο συνέπεια των κυβερνητικών επιλογών που έχουν καταστήσει τη χώρα γρανάζι της λειτουργίας της θηριώδους αμερικανικής πολεμικής μηχανής, είναι η αδυναμία της χώρας να κρατήσει τις δέουσες αποστάσεις από τους αντιμαχόμενους, εξανεμίζοντας το όποιο διπλωματικό βάρος και ρόλο της στην επόμενη μέρα της σύγκρουσης.
Το «μεγάλο» παιχνίδι
Δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή κλιμακώθηκε ακριβώς τη στιγμή που αναζητά την ισορροπία του το αμερικανικό πολιτικό σύστημα , ένα μήνα πριν τις προεδρικές εκλογές.
Αυτό το «κενό» εξουσίας επέτρεψε την επικράτηση των ακραίων απόψεων «περί τελικών λύσεων» τις οποίες ασπάζονται τόσο η κυβέρνηση του Νετανιάχου, όσο και το κατεστημένο των μουλάδων στην Τεχεράνη, αλλά και το «βαθύ» αμερικανικό κράτος που τρέφεται από τους δίχως τέλος πολέμους…