Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος, ερευνητής, αναλυτής AEJ/IFJ
Είναι στιγμές που το να παρακολουθεί κανείς την επικαιρότητα και τις εξελίξεις που τρέχουν με ρυθμούς χιονοστιβάδας καταντά αφόρητο. Όχι φυσικά επειδή είναι οι έντονοι ρυθμοί που ενοχλούν, αλλά επειδή το περιεχόμενο των εξελίξεων, και οι μορφές που αυτές παίρνουν – βγάζει απίστευτη σήψη και μαυρίλα. Ζούμε τις μέρες όπου η ανοιχτή, ωμή δικτατορία των μονοπωλίων με την κοινοβουλευτική της μορφή, της κρατικής και παρακρατικής καταστολής και προβοκάτσιας, συνδυάζεται με τον πιο απτό και ηχηρό τρόπο με τις πιο κραυγαλέες εκδηλώσεις των σχέσεων εξάρτησης που είναι κύριο χαρακτηριστικό του ελληνικού καπιταλισμού σε όλη του την ιστορική διαδρομή. Αυτό το δίπολο του αυταρχισμού απέναντι στην εργατική τάξη και τον λαό και συγχρόνως της πλήρους ευθυγράμμισης των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όταν μάλιστα ενδύεται το μανδύα της «ιστορικής ευθύνης» που ανεμίζει από τον αέρα της «αλλαγής του πολιτικού συστήματος» προκαλεί οργή σε κάθε συνειδητό εργαζόμενο, σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.
Το ζήτημα βέβαια είναι η οργή καυτή να στρέφεται εκεί που πρέπει και ο στόχος να είναι πραγματικά η ρήξη και η ανατροπή, και όχι μια ακόμα μορφή ενσωμάτωσης σε αυτήν, όπως τόσες και τόσες φορές έχουμε δει να συμβαίνει στο παρελθόν.
…σε μια κοινωνία που βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία, στην υποδούλωση των εκατομμυρίων φτωχών και εργαζομένων από μια χούφτα πλουσίων, η κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να είναι ο πιο πιστός φίλος και σύμμαχος των εκμεταλλεύσεων, ο πιο πιστός φρουρός της εξουσίας τους… ΛΕΝΙΝ «ΑΠΑΝΤΑ» τόμος 5 σελ. 75.
Στις μέρες που έρχονται, είναι φανερό ότι τα επιτελεία της αστικής τάξης βρίσκονται αντιμέτωπα, να διαχειριστούν την λαϊκή οργή και αγανάκτηση στην κατεύθυνση της διαμόρφωσης μιας σταθερής και βιώσιμης «επόμενης μέρας» μέσω των εκλογών για την ύπαρξη της αστικής τάξης και την εξουσία της. ο στόχος αυτός, με την συμπαράσταση του οικονομικού κατεστημένου και των συστηματικών ΜΜΕ, περνά από την ένταση της ιδεολογικής, εργοδοτικής και κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής του εργατικού – λαϊκού παράγοντα.
Αξίζει κανείς να θυμηθεί και να σημειώσει κρίσιμες εξελίξεις των τελευταίων 7 ετών.
• Το κουρέλιασμα για ακόμα μια φορά των διατάξεων του «δημοκρατικού» μας συντάγματος μέσα από τις ρυθμίσεις του νέου μνημονίου για την ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την εκχώρηση και νέων τομέων της εθνικής κυριαρχίας σε διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
• Την απροκάλυπτη, ωμή και τρομοκρατική παρέμβαση του ξένου παράγοντα, τόσο του γαλλο-γερμανικού όσο και του αγγλο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού η οποία, με πρόσχημα το νέο «πακέτο διάσωσης», διαμορφώνει όρους για μια ελεγχόμενη μετάβαση σε ένα νέο πολιτικό τοπίο, μέσα απ’τη δημιουργία ενός νέου αστικού συνασπισμού εξουσίας, στα χαρακτηριστικά του οποίου θα αποτυπώνονται οι νέοι συσχετισμοί ανάμεσα στις επιμέρους μερίδες της αστικής τάξης και των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που βρίσκονται πίσω τους.
• Την ωμή κρατική και παρακρατική βία με την οποία αντιμετωπίζονται οι δεκάδες χιλιάδες των διαδηλώσεων, σε συνδυασμό με το όργιο πληρωμένης «δημοσιογραφίας» που επακολούθησε, τόσο για να συσκοτίσει η κυβερνητική προβοκάτσια, όσο και για να προπαγανδιστούν τα νέα μέτρα περιστολής των διαδηλώσεων.
Γίνεται φανερό, από όλα αυτά, ότι συντελείται μια «επικαιροποίηση» στα δυο παραδοσιακά «πρόσωπα» της αστικής τάξης. Από τη μια, στο επίπεδο της σχέσης της με τους ιμπεριαλιστές «συμμάχους» και «εταίρους», η αστική τάξη επιχειρεί να (ανα)διατάξει τις δυνάμεις της στην κατεύθυνση ενός «νέου διπολισμού». Φαινομενικά, ο διπολισμός αυτός επιχειρείται να συγκροτηθεί με αναφορά στο δίλημμα «ναι ή όχι στο μνημόνιο;» και, συνακόλουθα, στο ερώτημα «έμφαση στην ανάπτυξη ή στη δημοσιονομική εξυγίανση;». Βέβαια, το δίλημμα αυτό είναι υπαρκτό και αντανακλά βαθύτερες αντιθέσεις ανάμεσα στα τμήματα της αστικής τάξης. Ουσιαστικά, όμως, οι αντιθέσεις αυτές ανάγονται, τελικά, στις επιλογές των τμημάτων αυτών να συνδέσουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα με εκείνα της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης.
…για να είσαι σίγουρος φρουρός, δεν αρκούν στον καιρό μας τα κανόνια, οι ξιφολόγχες και ο βούρδουλας. Πρέπει να φροντίσεις να υποβάλλεις στα θύματα της εκμετάλλευσης, την ιδέα ότι η κυβέρνηση στέκεται πάνω από τις τάξεις, ότι δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ευγενών και της αστικής τάξης…
