Της Αγγελικής Σπανού
Προεκλογικά διασκεδάσαμε με το δίλημμα «καταγγελία ή επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου». Αντιπαρατεθήκαμε μόνοι μας, τσακωθήκαμε μεταξύ μας, φωνάξαμε και παθιαστήκαμε, ξεχνώντας ότι το αντισυμβαλλόμενο μέρος, οι πιστωτές μας, δεν συμμετείχαν σ’ αυτή τη συζήτηση, αλλά την παρακολουθούσαν με εκνευρισμό και απορία. Μετεκλογικά, αφού φάνηκε στην πράξη ότι το δίλημμα «ακύρωση ή αλλαγή του μνημονίου» είναι εξωπραγματικό, βρήκαμε άλλο παιχνίδι για να περάσουμε την ώρα μας, την επιμήκυνση της προσαρμογής: Να απλωθούν τα μέτρα των 11,5 δισ. ευρώ, σε τέσσερα χρόνια αντί για δύο… και όλα καλά.
Μάλιστα, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευ. Βενιζέλος, έφτασε στο σημείο να κατασκευάζει την εντύπωση ότι είναι θέμα τσαγανού του υπουργού Οικονομικών η εξασφάλιση εδώ και τώρα της διετούς παράτασης. Ότι, δηλαδή, αν πήγαινε ο ίδιος στο Γιούρογκρουπ, θα χτυπούσε το χέρι στο τραπέζι και θα γυρνούσε θριαμβευτής για να ανακοινώσει τα σπουδαία. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που ως υπουργός Οικονομικών ηγήθηκε της διαπραγμάτευσης η οποία οδήγησε στο μνημόνιο του Μαρτίου, από το οποίο απορρέει η υποχρέωση για τη λήψη μέτρων 11,5 δις ευρώ για την περίοδο 2013-14. Παραλογισμός; Ένας ακόμη.
Το μεγάλο οξύμωρο είναι ότι η ελληνική πλευρά έχει εγκλωβιστεί στη διεκδίκηση της επιμήκυνσης, αγνοώντας ότι το μείζον ζήτημα είναι η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Ζητά δύο χρόνια επιπλέον, το οποίο θα σημαίνει και παράταση της ύφεσης, αντί να δίνει τη μάχη για νέα αναδιάρθρωση με συμμετοχή της ΕΚΤ, για ακόμη μικρότερα επιτόκια, για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με απευθείας χρηματοδότηση από τα ευρωπαϊκά ταμεία, χωρίς επίπτωση δηλαδή για τον κρατικό προϋπολογισμό.
Η συζήτηση αυτή γίνεται ήδη, γιατί την προωθεί έντονα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ευρωπαϊκές δυνάμεις που ενδιαφέρονται για τη διατήρηση της ενότητας της ευρωζώνης. Αλλά η συζήτηση αυτή διεξάγεται ερήμην μας, γιατί η ελληνική κυβέρνηση έχει βάλει όλα τα αβγά στο καλάθι της επιμήκυνσης, μόνο και μόνο επειδή αυτό το σύνθημα έχει επικοινωνιακό αντίκτυπο και τηλεοπτική χρησιμότητα.
Το συμπέρασμα είναι ότι αυτοί που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες μας, δεν μπορούν να αρθούν πάνω από τον προηγούμενο εαυτό τους. Δίνουν μάχη για τη διατήρηση όλων των δημοσίων υπαλλήλων στη θέση τους, είτε προσελήφθησαν εκτός ΑΣΕΠ, είτε δεν παράγουν απολύτως τίποτα, και θρηνούν κάθε φορά που αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο περικοπών στα ειδικά μισθολόγια, επειδή πρόκειται για επαγγελματικές ομάδες με ψηφοθηρικό ενδιαφέρον.
Έτσι κι αλλιώς, είναι δύσκολο να εξηγηθεί το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα στα θύματα της κρίσης. Έτσι κι αλλιώς, η ελληνική πολιτική τάξη ποτέ μέχρι τώρα δεν δρούσε με γνώμονα το συλλογικό καλό, πόσο μάλλον με το βλέμμα στην επόμενη γενιά.
Μόνο που τώρα ο χρόνος μας τελειώνει. Και είτε θα πείσουμε ότι μπορούμε να έχουμε θέση στο νέο ευρωπαϊκό χάρτη, που διαμορφώνεται με πολλές ωδίνες και εμπόδια, είτε θα επιβεβαιώσουμε τις προφητείες της καταστροφής, αθωώνοντας τον Νουριέλ Ρουμπινί και άλλες Κασσάνδρες.
* Η Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος
Πηγή: Μεταρρύθμιση