Του Γιάννη Αγγελάκη
Την Κατερίνα την Βουτετάκη τη γνώρισα μέσω της δραστηριοποίησής της στο Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών. Θυμάμαι την Κατερίνα, ακόμα και μεταξύ ανθρώπων που είναι ενεργοί στα κοινωνικά κινήματα, να τους ζητά λίγο ακόμα παραπάνω προσπάθεια, λίγη ακόμα ενεργοποίηση υπέρ των αδυνάτων, ζώων και ανθρώπων.
Είναι ένας από τους ανθρώπους της πόλης που με τα ψυχικά τους αποθέματα καλύπτουν μερικώς ένα τεράστιο κενό που έχει αφήσει η πολιτεία στα θέματα κοινωνικής πρόνοιας και αλληλεγγύης. Πλέον, και αυτοί οι άνθρωποι φτάνουν στα όριά τους υπό το βάρος μίας κρίσης που εντείνεται και ενός κράτους εχθρικού, αδιάφορου που στα λόγια εκφράζει ενδιαφέρον αλλά στην ουσία των πραγμάτων και με τις πολιτικές που εφαρμόζονται, την ανυπαρξία δομών και στρατηγικής, εξωθεί όλο και περισσότερους ανθρώπους στο περιθώριο. Ενίοτε, τους ενοχοποιεί κιόλας για την αδυναμία στην οποία βρίσκονται.
Ξέρετε, δεν είναι η δουλειά ανθρώπων σα την Κατερίνα να τρέχουν για αυτά τα ζήτηματα. Εχουν και αυτοί ζωές, ανάγκες, προβλήματα. Την απουσία του κράτους καλύπτουν. Εδώ και χρόνια. Κάνουν υπερβάσεις, παραμελούν την προσωπική τους ζωή, δεν προσέχουν τους εαυτούς τους όπως θα έπρεπε, φθείρονται, κάνουν θυσίες για αυτό που θεωρούν σωστό. Και σήμερα το σωστό είναι αναγκαίο πιο πολύ από ποτέ.
Η Κατερίνα δε ζει σε έναν άλλο κόσμο. Στον δικό μας κόσμο ζει.
Ίσως ζει αυτό τον κόσμο πιο έντονα από πολλούς αλλά αυτό συμβαίνει επειδή επιλέγει να μην κλείνει τα μάτια και τα αυτιά της σε αυτά που γίνονται γύρω της. Η αδυναμία της είναι ότι δε μπορεί να στρέψει το βλέμμα της αλλού και να συνεχίσει τη ζωή της, όπως κάνουμε οι πιο πολλοί. Αυτό είναι και η πιο μεγάλη της δύναμη. Δεν κατηγορεί αυτούς που δε μπορούν να ακολουθήσουν τον δρόμο και το παράδειγμά της, μόνο τους ζητά να μην ξεχνούν αυτούς που βρίσκονται σε αδυναμία. Και είμαι βέβαιος ότι εξ αυτών επέλεξε να αναμειχθεί ενεργά στα πολιτικά πράγματα του τόπου μας και να κατέβει ως υποψήφια με την δημοτική παράταξη «Πρωτοβουλία Πολιτών Πρώτα ο Άνθρωπος». Γιατί, ήθελε να δώσει λύσεις. Πραγματικές λύσεις. Γιατί αναγνώρισε ότι οι πραγματικές λύσεις είναι πάντα πολιτικές. Τέτοιες που όταν δίνονται δε χρειάζονται άνθρωποι με το ψυχικό σθένος της Κατερίνας για να καλύπτουν την απουσία τους. Λύσεις που δε βασίζονται στη φιλανθρωπία οργανισμών ή στη μεγαλοψυχία ανθρώπων. Πολιτικές λύσεις στα πραγματικά προβλήματα, ανθρώπων και ζώων, σε μια κοινωνία που βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κρίση.
Η Κατερίνα Βουτετάκη τις τελευταίες ημέρες θα αισθάνεται πολύ άβολα.
Βλέπετε, δεν είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους που επιζητούν τη δημοσιότητα. Δεν παραιτήθηκε από τη θέση του Γραμματέα του Δημοτικού Συμβουλίου για να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω της. Η παραίτησή της δεν είναι ένα σόου. Παραιτήθηκε ως μία τελευταία πράξη απελπισίας, μια πράξη αντίδρασης, μπας και ξυπνήσει από τον κοινωνικό λήθαργο που έχει πέσει η δημοκρατικά «αριστερή» δημοτική αρχή του κ. Τάσου Βάμβουκα.
Παραιτήθηκε όχι για να φανεί η ίδια αλλά για να έλθουν στο φως, στο προσκήνιο μέσω της πράξης της, τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σημαντικός αριθμός αστέγων της πόλης μας, για να αναδείξει το εντεινόμενο πρόβλημα των αδέσποτων και μια σειρά άλλα ζητήματα που αφορούν την κοινωνία.
Η πολιτεία αλλά και ο δήμος απουσιάζουν. Δίνουν υποσχέσεις, ότι κάποια στιγμή θα δοθούνε κάποιες λύσεις, αλλά στην ουσία λένε ψέμματα. Μιλούν και δίνουν υποσχέσεις για λύσεις, ανάλογα με τη δημοσιότητα. Όταν τα φώτα της δημοσιότητας σβήνουν και οι πολίτες στρέφουν αλλού το βλέμμα, και αυτοί ξεχνούν και συνεχίζουν. Μίλησαν και έδωσαν υποσχέσεις ξανά όταν είχαμε άλλο έναν νεκρό άστεγο. Αλλά πλέον τα λόγια τους και οι υποσχέσεις τους μοιάζουν με νεκρολογίες.
Η Κατερίνα Βουτετάκη δεν παραιτήθηκε για να εισπράξει κάποιο «μπράβο» για την ευαισθησία της, ούτε για να της πουν ότι ναι μεν συμφωνούν μαζί της, αλλά είναι ακόμα νέα στην πολιτική και «δεν γνωρίζει ότι στην τοπική αυτοδιοίκηση, τα πράγματα δεν προχωράνε με τους ρυθμούς που θα θέλαμε», όπως είπε ο κ. Βάμβουκας μετά την ανακοίνωση της παραίτησής της, λες και η ίδια είναι κάποια ιδεαλίστρια που δε μπορεί να καταλάβει την πραγματικότητα και πώς λειτουργούν τα πράγματα. Δεν είναι έτσι! Η Κατερίνα Βουτετάκη, όπως και λίγοι ακόμα άνθρωποι στην πόλη μας που διατηρούν το ψυχικό ανάστημα ξέρουν πολύ καλά ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα της πραγματικότητας. Ξέρει ανθρώπους που έχουν πολύ σημαντικά προβλήματα και δεν έχουν χρόνο. Αυτή είναι η πραγματικότητα που υπερτερεί της πραγματικότητας των πολιτικών συσχετισμών και των αργών ρυθμών της γραφειοκρατίας.
Η Κατερίνα Βουτετάκη ήθελε με τη συμμετοχή της να δώσει λύσεις. Γιατί ήθελε να αλλάξει την πραγματικότητα. Δεν μπόρεσε. Γι’ αυτό παραιτήθηκε. Όχι επειδή ήταν ιδεαλίστρια ή νέα στην πολιτική.
Η παραίτηση της κ. Βουτετάκη δε μπορεί να ξεπεραστεί με μια έκτακτη συνεδρίαση που σκοπό θα έχει να εκλέξει απλά κάποιον άλλο για να πάρει τη θέση της. Αφήνει ένα πολύ βαρύ στίγμα στη θητεία Βάμβουκα.
Πολίτες που ψήφισαν τον κ. Βάμβουκα νοιώθουν διαψευσμένοι, βιώνουν μία ματαίωση. Είχαν ελπίδες ότι η θητεία του θα σηματοδοτούσε κάτι διαφορετικό, όμως οι προσδοκίες τους δεν επαληθεύτηκαν.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα ήταν καλύτερα ποτέ η Αριστερά να μην αναλάμβανε την εξουσία. Γιατί με την ανάληψή της άνθρωποι όπως η Κατερίνα έμειναν πιο μόνοι από ποτέ. Οι πολίτες με τα προβλήματά τους οξυμμένα από την χρόνια κρίση και με τις πολιτικές εξελίξεις όπως ήρθαν, βίωσαν τη ματαίωση, αποστασιοποιήθηκαν απογοητευμένοι και κοιτάζουν πώς θα επιβιώσουν. Και η εξουσία – τώρα με αριστερή διαχείριση – παρέμεινε εξουσία.
Ξέρετε, πολλοί από αυτούς που ανέλαβαν την εξουσία ήταν μέχρι πρόσφατα στους δρόμους. Η συμμετοχή τους στα κινήματα και στις λαϊκές κινητοποιήσεις ήταν ειλικρινής. Τώρα, βρίσκονται απέναντι. Ενίοτε στέλνουν και τα ΜΑΤ για να βαρέσουν. Και ρίχνουν χημικά σε συνταξιούχους.
Μερικές φορές όταν απομακρύνεσαι από το σημείο στο οποίο βρίσκεσαι έχεις την ψευδαίσθηση ότι πηγαίνεις μπροστά. Όμως μπορεί εξίσου εύκολα να κατευθύνεσαι και προς τα πίσω. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η Ελλάδα πηγαίνει πίσω.
Οι πολίτες μπορούν και πρέπει να είναι ευαισθητοποιημένοι σε περιόδους κρίσης όπως αυτές που ζούμε. Όμως δε μπορούν και δεν πρέπει να υποκαταστούν το κράτος. Δε χρειαζόμαστε ένα κράτος δυνάστη που θα λειτουργεί ως διαχειριστής για τη διασφάλιση των συμφερόντων των λίγων. Δε χρειαζόμαστε ένα κράτος που θα θεωρεί περιττό βάρος για την αποτελεσματική “οικονομική” λειτουργία του τις κοινωνικές υποχρεώσεις προς τους πολίτες. Χρειαζόμαστε ένα κράτος που θα σκύβει πάνω στα προβλήματα των πολλών και θα στηρίζει τους πιο αδύναμους. Εν τη απουσία ενός τέτοιου κράτους, άνθρωποι σα την Κατερίνα είναι το τελευταίο προπύργιο πριν την βαρβαρότητα.
Δεν πρέπει να καταρρεύσουν. Αλλά για να μην καταρρεύσουν πρέπει να αρχίσουν να δίνονται λύσεις. Πραγματικές λύσεις σε πραγματικά προβλήματα.