«Η ιστορία όλων των επαναστάσεων που έγιναν στα περασμένα μας δείχνει ότι τα μεγάλα λαϊκά κινήματα δεν είναι καθόλου ένα αυθαίρετο και ενσυνείδητο δημιούργημα των λεγόμενων “αρχηγών” ή των “κομμάτων”, καθώς φαντάζονται οι αστυνομικοί και οι επίσημοι αστοί ιστοριογράφοι, αλλά είναι αυθόρμητα κοινωνικά φαινόμενα, γεννημένα από μια δύναμη φυσική που πηγάζουν από τον ταξικό χαρακτήρα της σύγχρονης κοινωνίας. Η ανάπτυξη της σοσιαλδημοκρατίας σε τίποτε δεν άλλαξε τα πράγματα, και ο δικός της ρόλος δεν είναι να χαράζει νόμους στην ιστορική εξέλιξη της πάλης των τάξεων, αλλά αντίθετα να μπαίνει στην υπηρεσία αυτών των νόμων, χρησιμοποιώντας τους για σοσιαλιστικούς σκοπούς. Αν η σοσιαλδημοκρατία αντιστεκόταν στις επαναστάσεις, που παρουσιάζονται σαν ιστορική ανάγκη, το μόνο αποτέλεσμα θα ήταν να μετατραπεί από εμπροσθοφυλακή σε οπισθοφυλακή, εμπόδιο ανίσχυρο στην πάλη των τάξεων. Μα η πάλη των τάξεων στο τέλος θα θριάμβευε είτε έτσι είτε αλλιώς, χωρίς τη σοσιαλδημοκρατία και, αν χρειάζονταν, ενάντια της».
Ρόζα Λούξεμπουργκ (Βία και νομιμότητα, 14 Μαΐου 1902)
Η κοινωνία σε ασφυξία. Οι εργασιακές σχέσεις στο στόχαστρο. Τα δημοκρατικά δικαιώματα στο απόσπασμα. Το τρίτο και χειρότερο Μνημόνιο ψηφισμένο από ένα μειοψηφικό κοινοβούλιο, σκια του παλιού εαυτού του και μια ναζιστική οργάνωση στα έδρανα του, ενώ ένα νέο αναθεωρημένο Μνημόνιο μεταξύ Ελλάδας – Κομισιόν θα μας φέρει καινούργια (χριστουγεννιάτικα) δώρα λιτότητας στις αρχές Δεκεμβρίου. Συνέπεια όλων αυτών, η μισή κοινωνία φοβισμένη, απελπισμένη, ευνουχισμένη να αυτοκτονεί πέφτοντας από υποθηκευμένες πολυκατοικίες ενώ η άλλη μισή να είναι μακροχρόνια άνεργη. Τα στοιχεία είναι συντριπτικά.
Συγκεκριμένα, το φαινόμενο των αυτοκτονιών έχει προσλάβει δραματικές διαστάσεις στην Ψωροκώσταινα της κρίσης όπως αποδεικνύουν τα επικαιροποιημένα στοιχεία (που έχουν τελεστεί ή και απόπειρες) την περίοδο από το 2009 εώς το τέλος του Αυγούστου του 2012 που διαβιβάστηκαν στη Βουλή από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης & Προστασίας του Πολίτη – ναι, εκείνο τον δημόσιο φορέα που βρίσκεται στην κορωνίδα των ρατσιστικών πολιτικών. Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι τελεσθείσες αυτοκτονίες ή απόπειρες ανήλθαν το διάστημα της κρίσης, δηλαδή, από 1/1/2009 έως 23/08/2012 σε 3.124 πανελλαδικά.
Όπως προκύπτει από τα στοιχεία που έχει συλλέξει το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας – ναι, εκείνη τη δύναμη καταστολής που εξαπολύει πογκρόμ μεταναστών και συγκρούεται με απεργούς – τα περιστατικά αυτοκτονιών ανήλθαν σε 677 το 2009, σε 830 το 2010, σε 927 το 2011 και σε 690 έως την 23η Αυγούστου του 2012. Δηλαδή, από το 2009 έως το 2011 τα περιστατικά σημείωραν αύξηση της τάξης του 37%. Παράλληλα, στα 777.768 άτομα ανήλθαν οι εγγεγραμμένοι άνεργοι στα μητρώα του ΟΑΕΔ τον Οκτώβριο, αυξημένοι κατά 5.189 άτομα (+0,67%) σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα και κατά 84.351 άτομα (+12,16%) σε σχέση με τον Οκτώβριο του 2011.
Απ’ αυτά, 338.055 (ποσοστό 43,46%) είναι εγγεγραμένα στο μητρώο του ΟΑΕΔ για χρονικό διάστημα ίσο ή και μεγαλύτερο των 12 μηνών ενώ όπως προκύπτει μέσα από διάφορες ροές της μισθωτής απασχόλησης (απολύσεις, λήξεις συμβάσεων ορισμένου χρόνου, οικειοθελείς αποχωρήσεις κ.λ.π.), προκύπτει μείωση της μισθωτής απασχόλησης κατά 50.473 θέσεις εργασίας, έναντι 2.384 τον Σεπτέμβριο και 55.360 τον Οκτώβριο του 2011.
Την ίδια στιγμή, το επίσημο κράτος, σε μια ανευ ιστορικού προηγουμένου καταλστατική διαδικασία, προχωρά σε τρομοκρατικές συλλήψεις εργαζομένων, όπως των τριων συναδέλφων – του Θανάση Αγαπητού, καθηγητή (μέσα στο σχολείο του!)και των Αρβανίτη Σαράντη και Κυρατζόπουλο Θωμά, υπαλλήλων στην τοπική αυτοδιοίκηση – στην πρόσφατη κινητοποίηση των εργαζομένων στο χώρο της ΔΕΘ, όπου βρισκόνταν και ο Γερμανός πρόξενος, την Πέμπτη 15 Νοεμβρίου.
Και εδώ τίθεται δύο μεγάλα ερωτήματα. Πρώτον, πως ο απλός άνθρωπος και ένα σεβαστό τμήμα της κοινωνίας, που αγωνίζονται στον στίβο της επιβίωσης για το απλό μεροκάματο και δεν έχουν ούτε τα κατάλληλα εφόδια, ούτε το απαραίτητο σθένος μπορούν να “ανταπεξέλθουν” σε αυτή τη βαρβαρότητα αν όχι με τη βία ενάντια στον εαυτό τους ή με τη βία ενάντια στους υπεύθυνους της κρίσης; Και, δεύτερο, τι κάνει η Αριστερά για να βρει αυτό τον κόσμο, να του δώσει προοπτική και μαζί να παλέψουν για την ανατροπή αυτής της κατάστασης;
Όσον αφορά το πρώτο ερώτημα νομίζω ότι ήδη έχει δωθεί μια συνοπτική απάντηση. Αλλά και για το δεύτερο μπορεί κανείς να έχει ήδη καταλήξει σε μια απάντηση. «Τίποτα!» Είναι έτσι άραγε; Η απάντηση είναι κάπου στη μέση. Τα σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και συγκεκριμένα το αντικαπιταλιστικό κομμάτι της, πράγματι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να οργανώσουν τις μάχες σε νικηφόρο κατεύθυνση, προβάλλοντας τα κατάλληλα αιτήματα για να περάσει ο κόσμος της δουλειάς από την αντίσταση στη λαίλαπα της μνημονιακής και καπιταλιστικής εξαθλίωσης στη νικηφόρα αντεπίθεση και στο ξεθεμέλιωμα κάθε αντιδραστικού θεσμού και πολιτικής.
Στον αγώνα αυτό δεν είναι μόνα, αν και κάποια τμήματα του χώρου λειτουργούν ελιτίστικα και με επικίνδυνα λαθεμένη ανάγνωση της συγκυρίας την ίδια στιγμή που ο κόσμος της δουλειάς ζητάει άμεσες απαντήσεις στα προβληματά του, μαζί με αγωνιστές από τα κινήματα πόλης, τις εργοστασιακές επιτροπές και τις αντιφασιστικές πρωτοβουλίες.
Σε αυτή την προσπάθεια ο κόσμος και τα μέλη των ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αμέτοχος. Η πίεση που ασκεί αυτό το (μεγάλο σε αριθμό) αποφασισμένο τμήμα της βάσης των δυο μεγάλων, μεταρρυθμιστικών κομμάτων της Αριστεράς, για κοινή δράση με τον κόσμο της δουλειάς σε κάθε αγώνα που ανοίγει και για συμπόρευση με την υπόλοιπη Αριστερά είναι ορατή, φέρνοντας ακόμα πιο κοντά την ελπίδα για ένα πραγματικό ενιαίο μέτωπο εργατικής και αμετάκλητα ταξικής πάλης.
Βέβαια, αυτό δεν αναιρεί τα αμαρτήματα των ηγεσιών των δύο κομμάτων που μονολιθικά χτίζουν μια ως τα ακρότατα όρια ουτοπική πολιτική, “άλωσης” του συστήματος από τα μέσα, χωρίς ανατροπή των θεσμών και της οικονομικής ολιγαρχίας, χωρίς την οικοδόμηση ενός επαναστατικού κόμματος που θα συγκεντρώνει τους πιο συνειδητούς εργάτες στην προοπτική της αντικαπιταλιστικής εξέργεσης, αρνούμενο το δικαίωμα στη “βία” των εξαθλιωμένων και απελπισμένων, αρνούμενο το δικαίωμα στην κατάληψη των μέσων παραγωγής από αυτούς που παράγουν για αυτούς που παράγουν, αρνούμενο το δικαίωμα στην πραγματική δημοκρατία. Οι δηλώσεις της Ρένας Δούρου, η οποία βρίσκεται δίπλα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζουν αυτή την άποψη.
Ερχόμενη μάλιστα σε πλήρη αντίθεση με τον Δημήτρη Στρατούλη, ο οποίος ανήκει στη συνιστώσα Αριστερή Πρωτοβουλία του κόμματος και αρνήθηκε να καταδικάσει τα βίαια επεισόδια της Θεσσαλονίκης εναντίον του Γερμανού διπλωμάτη.
Ας θυμηθούμε τις δηλώσεις Δούρου: «Ο ΣΥΡΙΖΑ και εγώ προσωπικά καταδικάζουμε ανεπιφύλακτα κάθε είδους βία, γιατί η βία δεν είναι μέσα στην κουλτούρα της Αριστεράς και δεν οφείλει να είναι μέσα στην κουλτούρα καμιάς ευρωπαϊκής χώρας». Και ρωτώ, θα επιτρέψουμε σε τέτοιες λογικές, “τέκνα” διαλεκτικών αναλύσεων επιστημονικά και ιστορικά λανθασμένων να έχουν καθοριστική επιρροή στο κίνημα ή θα τις τσακίσουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να βγούμε ιδεολογικά και ταξικά οπλισμένοι απέναντι στον μεγάλο εχθρό, τους καπιταλιστές και το ναζιστικό δεκανίκι τους; Αυτό είναι ένα ερώτημα που μένει να απαντηθεί. Κι από αυτό θα εξαρτηθεί αν η κοινωνίας μας με το όπλο παρά πόδα σπάσει τα δεσμά της ανελευθερίας ή αν θα συνεχίσει να γεμίζει τα φύλλα των εφημερίδων με νεκρολογίες αυτόχειρων και αγγελίες “ζητούν εργασία”…
«Φτάνει να καταλάβουμε τα απλά αυτά πράγματα για να δούμε ότι το ζήτημα: επανάσταση ή νόμιμο πέρασμα στο σοσιαλισμό είναι καθαρά και κατά κύριο λόγο ζήτημα όχι σοσιαλδημοκρατικής τακτικής, αλλά ιστορικής εξέλιξης. Μ’ άλλα λόγια, βγάζοντας την επανάσταση έξω απ’ την ταξική πάλη του προλεταριάτου, οι οπορτουνιστές μας ισχυρίζονται, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ότι η βία έπαψε να είναι ένας συντελεστής της νεώτερης ιστορίας. Αυτό είναι το θεωρητικό βάθος του ζητήματος.
Φτάνει να διατυπώσουμε μόνο την ιδέα αυτή, για να γίνει ολοφάνερος ο παραλογισμός της. Η βία, από τότε που εμφανίστηκε η «αστική νομιμότητα», ο κοινοβουλευτισμός, όχι μονάχα δεν έπαψε να παίζει έναν ιστορικό ρόλο, αλλά είναι και σήμερα επίσης, όπως και σε όλες τις προηγούμενες εποχές, η βάση της κυρίαρχης πολιτικής τάξης. Το καπιταλιστικό κράτος στο σύνολο του βασίζεται στη βία. Η στρατιωτική του οργάνωση είναι αυτή καθεαυτή μια χειροπιαστή απόδειξη. Ο οπορτουνιστικός δογματισμός πρέπει πραγματικά να έχει θαυματουργά χαρίσματα για να μην το βλέπει αυτό. Μα είναι οι ίδιες ακόμη οι εκδηλώσεις της «νομιμότητας» που δίνουν αρκετές αποδείξεις γι’αυτό. Ή καλύτερα: τι άλλο παρά βία είναι στην ουσία της η αστική νομιμότητα;»
Ρόζα Λούξεμπουργκ (Βία και νομιμότητα, 14 Μαΐου 1902)
«Όταν βλέπω σοσιαλδημοκράτες να δηλώνουν με υπεροψία και αυτοϊκανοποίηση: εμείς δεν είμαστε αναρχικοί, δεν είμαστε κλέφτες, δεν είμαστε ληστές, εμείς είμαστε ανώτεροι απ’ αυτά, εμείς αποδοκιμάζουμε τον παρτιζάνικο πόλεμο, τότε αναρωτιέμαι: καταλαβαίνουν μήπως οι άνθρωποι αυτοί τι λένε; Σ’ ολόκληρη τη χώρα γίνονται ένοπλες συγκρούσεις και συμπλοκές της μαυροεκατονταρχίτικης κυβέρνησης με τον πληθυσμό. Το φαινόμενο αυτό είναι εντελώς αναπόφευκτο σε τούτη τη βαθμίδα εξέλιξης της επανάστασης. Ο πληθυσμός αυθόρμητα, ανοργάνωτα -και γι’ αυτό ακριβώς συχνά με αποτυχημένες και άσχημες μορφές- αντιδρά στο φαινόμενο αυτό επίσης με ένοπλες συγκρούσεις και επιθέσεις.
Καταλαβαίνω ότι, επειδή η οργάνωσή μας είναι αδύνατη και απροετοίμαστη, εμείς μπορούμε ν’ αρνηθούμε σε μια ορισμένη περιφέρεια και σε μια ορισμένη στιγμή ν’ αναλάβουμε την κομματική καθοδήγηση της αυθόρμητης αυτής πάλης. Καταλαβαίνω ότι το ζήτημα αυτό οφείλουν να το λύσουν τα τοπικά στελέχη, ότι δεν είναι εύκολο πράγμα η αναδιοργάνωση των αδύνατων και απροετοίμαστων οργανώσεων. Όταν όμως βλέπω ένα θεωρητικό ή ένα δημοσιολόγο της σοσιαλδημοκρατίας να μην αισθάνεται λύπη γι’ αυτή την έλλειψη προετοιμασίας, αλλά να αυτοϊκανοποίεται υπεροπτικά και να επαναλαμβάνει με ναρκισσισμό και θαυμασμό φράσεις, για αναρχισμό, μπλανκισμό και τρομοκρατία, που τις έχει αποστηθίσει από τα μικρά του χρόνια, τότε νοιώθω τον εαυτό μου προσβεβλημένο για τον εξευτελισμό που υφίσταται η πιο επαναστατική στον κόσμο θεωρία.»
Λένιν, (Ο παρτιζάνικος πόλεμος, 1906)
