Του Ηρακλή Αναγνωστόπουλο, Προέδρου της Ένωσης Συνταξιούχων ΙΚΑ Ν. Χανίων
Η Κοινωνική Ασφάλιση είναι ένα από τα πρωταρχικά ανθρώπινα δικαιώματα. Ο κάθε άνθρωπος από την ημέρα που θα γεννηθεί μέχρι να φύγει από τη ζωή περνάει δύο περιόδους την περίοδο που εξαρτάται από τη βοήθεια των άλλων, δηλαδή είναι ετεροδύναμος στη ζωή του και την περίοδο που είναι αυτοδύναμος.
Ετεροδύναμος είναι στην παιδική ηλικία του και όταν γεράσει ή από αναπηρία και ασθένεια δεν μπορεί να εργαστεί, τότε χρειάζεται τη βοήθεια των άλλων για να επιζήσει.
Αυτοδύναμος είναι όταν ενηλικιωθεί και αποκτήσει τις πνευματικές και σωματικές δυνάμεις, για να εργαστεί και να παράγει αγαθά, τα οποία του χρησιμεύουν για να ζήσει.
Συνακόλουθα, η εργασία του κατά την εποχή που είναι αυτοδύναμος πρέπει να καλύψει τις εποχές της ετεροδυναμίας του, να καλύψει τις ανάγκες του, όταν δεν μπορεί να είναι παραγωγική μονάδα στην κοινωνία.
Γι’ αυτό και όταν εργάζεται είναι υποχρεωμένος αν θέλει να επιζήσει, να μεριμνεί και να σωρεύει αγαθά που θα του είναι αναγκαία όταν δεν θα μπορεί να εργαστεί. Πρωταρχικό του λοιπόν δικαίωμα στη ζωή, είναι να εξασφαλίσει αυτό το περίσσευμα αγαθών για την ώρα της ανάγκης του.
Με το πέρασμα του χρόνου οι άνθρωποι βρήκαν ότι η αλληλοπροσφορά των μέσων επιβίωσης ανάμεσα στις γενιές δίνει το δικαίωμα στον άνθρωπο να επιζήσει απολαμβάνοντας στις μέρες της ανάγκης και προσφέροντας στις μέρες της παραγωγής.
Ο θεσμός της οικογενειακής περιουσίας και αλληλοπροσφοράς είναι αποτέλεσμα που δοκιμάστηκε μέσα στους αιώνες και αποτελεί την οικογενειακή ασφάλεια.
Όπως τα μέλη της οικογένειας προσφέρουν όσα μπορούν και απολαμβάνουν όλοι και εκείνοι που δε μπορούν να προσφέρουν παιδιά και γέροντες, έτσι και τα μέλη μίας κοινωνίας που την αποτελούν το άθροισμα των οικογενειών που περιλαμβάνονται σ’ αυτήν πρέπει να κάνουν το ίδιο. Έχει αποδειχθεί ότι όταν μία οικογένεια δεν προσφέρει κοινωνική ασφάλεια, διαλύεται και τα άτομα σπρωγμένα από το νόμο της ζούγκλας, αλληλοσπαράζονται και χάνονται. Έτσι και οι κοινωνίες όταν δεν προσφέρουν την κοινωνική ασφάλεια διαλύονται και χάνονται και οι διαλυμένες κοινωνίες προσφέρουν στα μέλη τους τη δουλεία, τη διαφθορά, το χάος, την εξουθένωση που φέρνει ο νόμος της ζούγκλας, να κυριαρχεί δηλαδή ο δυνατός στους αδυνάτους.
Πολιτεία που προσφέρει Κοινωνική ασφάλεια στα μέλη της, είναι πολιτεία ευνομούμενη που κυριαρχεί η ειρήνη, η ανθρωπιά και η δικαιοσύνη και όταν διαταραχθεί αυτή η αρμονία των ανθρωπίνων σχέσεων με την κατάργηση του θεσμού της προς όλους ανεξάρτητα κοινωνικής ασφάλειας, τότε πλέον δεν είναι πολιτεία και κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων, αλλά μια αγέλη αλληλομισούμενων θηρίων που προσπαθεί το ένα να καταβροχθίσει το άλλο, καταργείται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ο αλληλοσεβασμός, κυριαρχεί το ζωικό ένστικτο της χωρίς όρια αυτοσυντήρησης.
Πρωταρχικό λοιπόν βάθρο μιας δίκαιης και ευνομούμενης πολιτείας είναι η κοινωνική ασφάλεια και η δημοκρατική πολιτεία που επαγγέλλεται τα αγαθά της ισότητας, της αδελφοσύνης και της ελευθερίας, για να είναι δημοκρατία, πρέπει να παρέχει στους πολίτες της κοινωνική ασφάλεια. ΔΗΟΚΡΑΤΙΑ έχουμε όταν κάθε πολίτης σε μια κοινωνία προσφέρει σύμφωνα με τις δυνατότητές του και καθένας απολαμβάνει ανάλογα με τις ανάγκες του.
Τέτοια δημοκρατία θέλουμε για την πατρίδα μας. Δυστυχώς σήμερα η κοινωνική ασφάλιση είναι υπό διάλυση. Η πολιτική που εφάρμοσαν οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις, στην ουσία είναι η εφαρμογή του ασφαλιστικού θεσμού της κεφαλαιοποίησης.
Έτσι, αντί η κάθε κυβέρνηση να προσφέρει τα μέσα και χρήματα για την παροχή κοινωνικής ασφάλειας στους πολίτες της, έχει γίνει ένας ανεξέλεγκτος διαχειριστής και διαθέτης της συλλογικής περιουσίας των εργαζομένων, που είναι το σύνολο των εισφορών των εργαζομένων. Και αντί, όπως έχει υποχρέωση να χρηματοδοτεί τους ασφαλιστικούς οργανισμούς, αφαιρεί μα διάφορους τρόπους μειώσεις, απαλλαγές, επιστροφές, κεφάλαια απ’ αυτούς και τα αποδίδει σαν κίνητρα σε άλλες ομάδες πολιτών, τους εργοδότες.
Γι’ αυτό, και οι μεγάλες ομάδες των απομάχων της δουλειάς, παίρνουν συντάξεις πείνας και ντροπής και προσπαθούν με επιδόματα πρόμοιας και ζητιανιάς να τους ρίξουν στάχτη στα μάτια.
Οι συνταξιούχοι λιμοκτονούν και προσπαθούν όσοι μπορούν για να επιβιώσουν να εργάζονται για να τα βγάλουν πέρα. Η ανεργία έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, οι νέοι δεν έχουν δουλειά και όσοι εργάζονται παίρνουν εξευτελιστικά μεροκάματα και καθόλου ασφάλιση. Η θέση μας πάνω σ’ αυτό το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα είναι ξεκάθαρη. Πρέπει να εφαρμοστεί πλήρης κοινωνική ασφάλιση σε όλους τους εργαζόμενους με την εφαρμογή του θεσμού της τριμερούς χρηματοδότησης. Εργαζόμενοι – εργοδότες – πολιτεία – κράτος. Πιστεύουμε ότι η κοινωνική ασφάλεια είναι η μεγαλύτερη παραγωγική επένδυση κάθε πολιτείας και αυτό το έχουν δεχθεί σαν θεσμό τα Ενωμένα Έθνη και περιλαμβάνεται ο θεσμός αυτός στις διακηρύξεις και τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ και θεωρείται η Κοινωνική Ασφάλεια σαν ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ανθρώπινο δικαίωμα. Και δυστυχώς σήμερα, προσπαθούν με κάθε τρόπο να την καταργήσουν και να ισοπεδώσουν όλα τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας τόσων χρόνων.
Όμως, δεν θ’ αφήσουμε με κανένα τρόπο να περάσουν τα αντιλαϊκά σχέδιά τους. Η Κοινωνική ασφάλιση χτίστηκε με αίμα και ιδρώτα τόσων χρόνων για να έχουμε ένα αποκούμπι στα γηρατειά και στην αρρώστια μας. Θεμελιώθηκε με τους αγώνες τους δικούς μας και των πατεράδων μας και θα την διασφαλίσουμε με κάθε τρόπο, παρακαταθήκη για τα παιδιά και τα εγγόνια μας.