Του Μανώλη Καπετανάκη
Στο κατακαλόκαιρο μια <<ασήμαντη>> είδηση πέρασε στα ψιλά της ειδησεογραφίας. Κάποια πρωτοπόρα επιχείρηση στη μητρόπολη του καπιταλισμού και του πρωτοπυγμάχου της ανά τον πλανήτη ιμπεριαλιστικής θηριωδίας επέβαλλε την οργουελικής έμπνευσης μόνιμη ενδοδερμική τοποθέτηση μικροτσίπ στους υπαλλήλους της. Με σκοπό φυσικά την ασφυκτική κατασκόπευση κάθε κίνησης τους στον εργασιακό τους περιβάλλον. Ορισμένοι λοιπόν το αποδέχτηκαν , αλλά ένα υπολογίσιμο όμως ποσοστό εναντιώθηκε πεισματικά για αυτονόητους λόγους σε αυτή τη ταπείνωση με επιτυχή έκβαση.
Αλήθεια πόσο μακριά απέχει αυτή η αντάρτικη άρνηση τους μέσα στο γνωστό πλαίσιο όπου λειτουργεί μια χώρα αμείλικτη, άτεγκτη και κανιβαλική όχι μονάχα απέναντι σε αλαργινούς λαούς, αλλά και στον δικό της ακόμη, από ένα κοσμογονικό που έλαβε χώρα μια εκατονταετία πρωτύτερα και πολύ βαθύτερα στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού; Τηρουμένων των σοβαρότατων αναλογιών επίσης δεν υπάρχει μια ανατριχιαστική ομοιότητα αυτής της ναι μεν εκλεπτυσμένης και σύγχρονης χροιάς (αλλά οπωσδήποτε εξωφρενικής) αξίωσης του αμερικανού εργοδότη, με τις αλυσίδες που κάποτε έβαζαν στους σκλάβους; Δεν παραπέμπουν από κοινού στην καταπιεστική βαρβαρότητα των άνισων κοινωνιών;
Πως τόλμησαν να ορθώσουν ανάστημα οι υποψήφιοι λήπτες του εμβολιαζόμενου μικροεπεξεργαστή σε μια εποχή αντιξοότατη και στην πρώτη διδάξασα του άγριου νεοφιλελευθερισμού χώρα; Προφανώς καθότι υπάρχουν κατάλοιπα διεκδικητικής νοοτροπίας από τη φάση κατά την οποία οι όπου γης εργατολαϊκές μάζες μάχονταν , μάτωναν και κατακτούσαν μια θέση κάπως πιο υποφερτή κάτω από τον καυτό ήλιο της εκμετάλλευσης. Άλλωστε το εκεί προλεταριάτο πρωτοπόρησε και προίκισε-έμπνευσε τις απανταχού εργατικές τάξεις με το εμβληματικό επίτευγμα του οκτάωρου στο Σικάγο.
Αδιαμφισβήτητα και ανεξάρτητα από τη μορφή και ένταση τους η αντιπαράθεση και σύγκρουση των κολασμένων και αποκλειστικών παραγωγών κάθε αγαθού με το κηφηναριό των δυναστών τους αποτελεί νομοτελειακή απόρροια του ταξικού διαχωρισμού. Είναι αυτονόητος συνάμα ο διαποτισμός της συνείδησης των εργαζόμενων από τη μεταδοτική <<νόσο>> των εμπειριών και διδαχών της πολυκύμαντης αλλά πλην όμως και ακατάπαυστης ανά τις χιλιετηρίδες ενστικτώδους τάσης και θυσίας της ανθρωπότητας να ανασαίνει έναν αγέρα ελευθερίας, δικαιοσύνης και ευημερίας. Αλήθεια πόσο γοητεύουν μέχρι σήμερα η ηρωική περιπέτεια του Σπάρτακου ίσαμε τις εξεγέρσεις του πολυτάραχου αιώνα της παρισινής κομούνας;
Αρκούσαν όμως μονάχα αυτές οι διάφορες καμπές, ώστε να έχουν τροφοδοτήσει σε τέτοια ποσότητα και ποιότητα τις κοινωνίες με την αντίληψη της αντίστασης και αγωνιστικής διάθεσης για βελτίωση της μοίρας τους; Η ταξική πάλη όπως προαναφέρθηκε συνέβαινε ανέκαθεν, ισχύει και τώρα από ανατολή σε δύση και θα εξακολουθεί να υφίσταται έως ότου εξαφανιστεί από προσώπου γης και το ύστατο γραμμάριο του φαινόμενου να πίνουν οι κεφαλαιοκρατικές βδέλλες το αίμα του εργάτη μαστιγώνοντας αλύπητα με το κατασταλτικό κνούτο τη ράχη του.
Και οι υπάλληλοι με το μικροτσίπ διαφώνησαν. Και η μαύρη πλειοψηφία στις ΗΠΑ συχνά διαδηλώνει με πρωτοφανή μαζικότητα και οργή. Και οι εργάτες στη Γαλλία βραχυκυκλώνουν με τις κινητοποιήσεις τους σχεδιασμούς υποβάθμισης της ζωής τους. Και στα πρώτα μνημονιακά χρόνια στην πατρίδα μας πλημμύρισαν οι πλατείες. Οι καθαρίστριες στη Αθήνα συγκίνησαν με την απεργία τους. Στη Χαλκιδική επιμένουν οι κάτοικοι στο δικαίωμα να έχουν ένα τόπο αδηλητηρίαστο. Οι Χανιώτες καταγγέλλουν τους επιδρομείς του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού οι οποίοι χρησιμοποιούν το νησί τους σαν εξέδρα από την οποία εξαπολύεται τριγύρω ο όλεθρος.
Ποιο είναι όμως εκείνο το βαθύτερο αίτιο όπου αυτές οι αντιστάσεις είναι αποσπασματικές και ως επί το πλείστον μη νικηφόρες; Τι λείπει και τι έχει αλλάξει; Ποιο ήταν το κομβικό γεγονός που στιγμάτισε με τον πιο θετικό τρόπο και στον πιο αισιόδοξο βαθμό, ώστε παρά του ότι λυσσομανά η παγκόσμια αντίδραση και απλώνει τη φτώχεια και δυστυχία σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου, να υπάρχουν κατάλοιπα ελπιδοφόρας απειθαρχίας; Τι συνταρακτικό μεσολάβησε περικλείοντας απίστευτη ορμή ανθεκτική στη διαβρωτική ροή του χρόνου και των αλλαγών; Ποιο άστρο της Βηθλεέμ πέρασε και φώτισε τα σκοτάδια με αποτέλεσμα ενώ τα τρωκτικά κεφαλαιούχοι που τρώνε αδηφάγα το ψωμί της εργατιάς και οι ιμπεριαλιστικές ύαινες που κατασπαράσσουν σάρκες λαών απειλώντας έως και με πυρηνικό ολοκαύτωμα, να τρέμουν τον ολοφάνερα γονατισμένο αντίπαλο; Τι για κάποιες δεκαετίες επηρέασε τους μεγαλοαστούς υποχρεώνοντας τους σε απανωτές υποχωρήσεις για να μην χάσουν το αποκρουστικό άπαν τους; Τότε που οι λαοί ακύρωναν πολεμικά σφαγεία, κατακτούσαν αξιοπρεπή βιοτικά επίπεδα, έπνεαν εθνικοί απελευθερωτικοί άνεμοι, αμφισβητούνταν και έτριζαν τα θεμέλια του συστήματος.
Κάτι υπήρχε και οι λαοί είχαν αναθαρρέψει και ενατένιζαν μια προοπτική χειραφέτησης τους. Το ίδιο που ακριβώς στις μέρες μας απελπιστικά λείπει η` έχει ξεθωριάσει και ένεκα τούτου η φρίκη παντού καλπάζει ξέφρενα. Αντί οι δυνάμεις λοιπόν του μόχθου να συνεχίζουν κερδίζοντας ολοένα και περισσότερο έδαφος, να οπισθοχωρούν διαρκώς μετρώντας βαριές απώλειες.
Ήταν λοιπόν η κομουνιστική ιδεολογία. Η επιστημονική τεκμηρίωση και η συγκροτημένη μεθοδολογία αποτελεσματικής συντριβής επιτέλους της πολυχιλιόχρονης κυριαρχίας του άδικου. Για να πάψει η ανθρωπότητα να στενάζει καταϊδρωμένη στη δουλειά και πεινασμένη. Να μην πορεύεται σε πολεμικά μονοπάτια αίματος και δακρύων.
Υπήρξε η Οκτωβριανή επανάσταση. Η τρανταχτή επιβεβαίωση πως τα οράματα δεν είναι ουτοπικά, αλλά εφικτά. Η χειροπιαστή απόδειξη μιας κοινωνίας που σαν απαλλαχτεί από το καπιταλιστικό καρκίνωμα αποδίδει θεαματικά απαλλαγμένη από κρισιακά και άλλα αναχώματα παρέχοντας στέγη, τροφή, εργασία, μόρφωση, περίθαλψη, σύνταξη σε όλα της τα μέλη της. Αμούστακη σχεδόν ακόμη η σοβιετική δημοκρατία επωμίστηκε παράλληλα όλο σχεδόν το βάρος τσακίσματος του φασιστικού θεριού που πάσχισε να την εξοντώσει αγκαλιάζοντας συνάμα ολάκερη την υδρόγειο.
Όμως το τέρας της ταξικής ανισότητας με γερά πλοκάμια ριζωμένα μέσα στην ανθρώπινη σκέψη και το φέρεσθαι κατά τις προγενέστερες χιλιετίες παραμόνευε μέσα ακόμη και στα σπλάχνα του μεταβατικού σοσιαλιστικού κράτους. Έκανε μια ύπουλη αντεπίθεση και κέρδισε. Ο Στάλιν τίμια επιχείρησε με διοικητικά μέσα να το αφανίσει. Ο Μάο επιχείρησε ξανά ανολοκλήρωτα και αυτός να αποκρούσει την αντεπανάσταση, αλλά με πιο ιστορικά ώριμο τρόπο αυτή τη φορά μέσω της ΜΠΠΕ στηριγμένος στη συμμετοχή των μαζών και αφήνοντας πολύτιμες παρακαταθήκες στο παγκόσμιο κομουνιστικό κίνημα.
Όντως τα σκαλοπάτια της εφόδου στο ουρανό είναι τραχιά και γλιστερά. Καραδοκεί ο κίνδυνος κατρακυλίσματος πίσω στον καπιταλιστικό βούρκο. Υπάρχει όμως ένας αντικειμενικός παράγοντας που διαρκώς θα ωθεί την εργατική τάξη να ανασηκώνεται όρθια και να αρχίζει πάλι να σκαρφαλώνει ψηλά. Λέγεται αναπόφευγη ροπή του καπιταλισμού να μην αφήνει σε μακαριότητα και αδράνεια τους λαούς. Τους αφυπνίζει είτε με την αβάστακτη πια εξαθλίωση, είτε με τα κανόνια που κομματιάζουν και δυστυχώς με τον εφιάλτη των πυρηνικών βόμβων που εξαϋλώνουν τα πάντα. Άλλωστε κανένα κοινωνικοοικονομικό σχήμα με μια προσπάθεια δεν επικράτησε στην ιστορική σκηνή, πόσο δε μάλλον το υπερβατικό αταξικό εγχείρημα. Γιατί ο πιο ευγενικός και τιτάνιος άθλος του ανθρώπου, η εγκαθίδρυση δηλαδή της κοινωνικής ισότητας και αέναης προκοπής οφείλει να το πράξει άπαξ;
Έτσι εξηγείται το αντικομουνιστικό μένος τους. Μόνοι τους και με τον πιο αδιάψευστο τρόπο βουτηγμένοι πράγματι σε μία επιπλέον από τις μυριάδες λοιπές αντιφάσεις τους, μαρτυρούν ότι φοβούνται κάτι αδιόρατο προς ώρας, αλλά ολότελα βάσιμο στην εξελικτική πορεία. Δεν είναι τόσο ανόητοι ώστε έμμεσα να αποδέχονται την αναστάσιμη πιθανότητα. Διαφορετικά γιατί να βυσσοδομούν και χλευάζουν νεκρά ιδανικά ξεγυμνώνοντας επιπρόσθετα τους πιο ζοφερούς τους φόβους; Αντίθετα μεπεριφρόνηση και με το αγέρωχο ύφος και σιγουριά του νικητή θα το προσπερνούσαν απαξιωτικά. Απεναντίας αδυνατούν να κομπάζουν για το πετυχημένο σύστημα τους, το οποίο αντί χαρίζει προκοπή και γαλήνη στην ανθρωπότητα, καθημερινά αποκαλύπτει πως συνιστά μια ιστορική κατάρα, μια γάγγραινα και χρεωκοπία.
Δυστυχώς ο γιορτασμός της εκατοντάχρονης Οκτωβριανής επετείου συντελείται σε ένα πλαίσιο συνθηκών που απάδει από το κεντρικό νόημα της, αφού συμπίπτει με μια δικαιολογήσιμη καταλλαγή πανταχόθεν της ταξικής αναμέτρησης παρά την ολομέτωπη επίθεση του συστήματος. Τέτοιου μεγέθους δε αντιλαϊκή εκστρατεία, που κάτω από αλλιώτικους όρους θα προξενούσε τεκτονικές δονήσεις.
Ο πιστά προσηλωμένος στη μαρξιστικολενινιστική θεωρία είναι υποχρεωμένος σαν απευθύνεται στον λαό, ο οποίος σημειωτέον αναζητά απαντήσεις μονάχα αν συμμετέχει και δραστηριοποιείται στον κινηματικό στίβο, να απολογείται και ερμηνεύει στο ει δυνατόν τους λόγους εκτροχιασμού της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και της αναστήλωσης του παλιού σάπιου. Αλλά αυστηρά μέχρι εκεί. Από αυτό το σημείο και πέρα επιβάλλεται να μετατρέπεται σε δριμύτατο κατήγορο και πολέμιο της ρεφορμιστικής άποψης, η οποία με θρασύτητα εξακολουθεί να παριστάνει τον τιμητή και υπέρμαχο αυτών των ιδεωδών.
Μα ποιοί; Εκείνοι που επευφημούσαν τη Χρουτσοφική στροφή της παλινόρθωσης; Την κυριότερη βεβαίως πηγή διασυρμού όσων αξιών πρεσβεύει ο Οκτώβρης. Που όχι δεν εντρύφησαν στα αίτια παλιννόστησης του καπιταλισμού, μα ούτε καν κατοπινά τα ψηλαφούν με σκόπιμη εθελοτυφλία. Χειροκρότησαν μέχρι εσχάτων την οριστική γκομπαρτσοφική τυπική μετάβαση αγνοώντας επιδεικτικά τη σπουδαία συνεισφορά Στάλιν και Μάο. Καταλήγοντας από την άλλη στη σχιζοειδή λογική και αμίμητη απάτη και υποκρισία (αν και είναι η ενσάρκωση του ειρηνικού δρόμου και της προδοτικής συνδιαχείρισης) να προσποιούνται τους αυθεντικούς συνεχιστές των παραδόσεων της υπέρτατης επαναστατικός πράξης των μισθωτών σκλάβων. Οι αντεπαναστάτες να δοξάζουν την κορύφωση της επανάστασης; Παράκρουση μήπως; Ο μη επαναστατικός <<κομουνισμός>> τους καταλήγει χυδαίος αντικομουνισμός. Δεν ανάγνωσαν τον καπιταλισμό που οργίαζε στον περίφημο κατ` αυτούς <<σοσιαλισμό>> του Μπρέζνιεφ, προτείνοντας σταθερά την προσεδάφιση του κάλπικου <<σοσιαλισμού>> της λαϊκής εξουσίας τους (αντάμα με τους συντρόφους των μεταβατικών προγραμμάτων) στην καπιταλιστική ξέρα.
Αλληλένδετη της φυσιογνωμίας τους είναι και η τροχοπέδηση των διαθέσεων των εργαζόμενων και η υπονομευτική καλλιέργεια κλίματος ηττοπάθειας και αυταπατών επιτρέποντας τοιουτοτρόπως στο εχθρικό στρατόπεδο να θερίζει ανεμπόδιστα στοιχειώδη δικαιώματα.
Οπωσδήποτε κάποτε η επανάσταση του 2017 όντας φάρος πελώριος ακτινοβολούσε σε κάθε γωνιά της γης παραδειγματίζοντας και εμψυχώνοντας τους κατατρεγμένους. Σήμερα το θάμβος της δείχνει ξεθωριασμένο πιότερο από τις πισώπλατες ρεφορμιστικές μαχαιριές και όχι από τόσο από την καθεαυτή αντικομουνιστική υστερία της ολιγαρχίας. Οι λαοί τρεκλίζουν από τα απανωτά κτυπήματα του αφηνιασμένου αντιπάλου μη έχοντας πια που να πιστέψουν και ελπίσουν.
Το ΚΚΕ (μ-λ) διοργανώνει στα πλαίσια ενός ανάλογου γύρου και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας πολιτική εκδήλωση τη Δευτέρα 9-10, 7μμ στο εργατικό κέντρο με αφορμή τα εκατοντάχρονα. Τα βασικά συνθήματα της μπολσεβίκικης επέλασης στα χειμερινά ανάκτορα ήταν ψωμί και ειρήνη. Σήμερα είναι εξίσου επίκαιρα και επιτακτικά. Ο στόχος είναι αποδειγμένα εφικτός. Ο δρόμος γνωστός και διορθωμένος κιόλας από παλιότερες κακοτοπιές. Οι ιμπεριαλιστικοί δήμιοι και οι ντόπιοι τύραννοι μας φοβίζουν και απαγορεύουν να βαδίσουμε και τα ρεφορμιστικά δεκανίκια τους συσκοτίζουν και μας εξοκείλουν. Εμείς επιμένουμε και δεν θυμιάζουμε τα ιερά λείψανα της Οκτωβριανής ωσάν τη κάρα κάποιου αγίου. Προσπαθούμε να συνδράμουμε, ώστε να ζωντανέψουν και εμπνεύσουν ξανά οι αξίες και τα έργα της. Καλλίτερο <<σύμμαχο>> έχουμε το ίδιο το σύστημα, που όλο και πιο βροντερά φωνάζει ότι το μέλλον του <<μονόδρομου>> του λέγεται ΚΟΛΑΣΗ.
Ο καπιταλισμός στηρίζει την επιβίωση και κυριαρχία του όχι με την αίγλη αυτού που πλέον μονάχα μπορεί να προσφέρει, δηλαδή την <<κόλαση>>, αλλά με τον ισχυρό κλονισμό της εμπιστοσύνης των μαζών στην αυτενέργεια τους, την εναλλακτική διέξοδο και τα οράματα του Οκτώβρη. Εκεί εστιάζεται το αίσθημα <<ασφάλειας>> του. Ο συνεπής κομουνιστής έχει καθήκον να εμφυσήσει την αριστερή πεποίθηση και να τονώσει την αγωνιστική αυτοπεποίθηση των από κάτω όχι μόνο με ρητορική πειθώ, μα πρώτιστα με τη κινηματική ανάφλεξη.
Έτσι θα βρεθούν στην κόλαση τα συμφέροντα της απανθρωπιάς και όχι να παραμένει εγκλωβισμένη η ανθρωπότητα στο κολαστήριο της πλουτοκρατίας.
ΖΗΤΩ Η ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΠΟΜΠΟ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΦΕΡΟΥΝ ΟΙ ΝΕΕΣ ΕΦΟΔΟΙ
