Του δικηγόρου Ανδρέα Αναγνωστάκη
Η πατρική αποξένωση είναι ένα φαινόμενο που ευρίσκεται σε αιχμή, την εποχή μας.
Χωρισμένες μητέρες και μητέρες χωρίς γάμο, εκπαιδεύουν τα κοινά παιδιά, να μισούν θανάσιμα, τον πατέρα.
Με ψεύτικες κατηγορίες κατά του πατέρα και της οικογένειάς του, εμφυσούν στα παιδιά, κατ’ αρχήν, φοβίες για το περιβάλλον τους. Π.χ. πως, δεν τ’ αγαπούν. Πως δεν τα θέλουν. Πως θα τα κακοποιήσουν. Πως, θα τα δηλητηριάσουν κ.λ.π.
Στη συνέχεια με υποβολές και επιβολές, κάνουν εγγραφές στον εγκέφαλο των παιδιών, πως ο πατέρας, είχε και έχει ερωμένες. Είναι σπάταλος, αδιάφορος, κακός και επικίνδυνος για τα ίδια. Ετσι, δημιουργούν μία απέχθεια προς αυτόν. Αλλά και μία ανασφάλεια στα παιδιά, να μείνουν και να συναναστραφούν μαζί του.
Και βέβαια τα υποβάλλουν και τα αναγκάζουν, να μην έχουν καμμία επικοινωνία μαζί του.
Από την άλλη πλευρά, οι μητέρες, ζητούν από τα δικαστήρια, υπερβολικές διατροφές. Τέτοιες, που ν’ ακυρώνεται η πατρική επιβίωση.
Δηλαδή ο πατέρας, είναι εξαναγκασμένος να περιέρχεται ο ίδιος σε στερήσεις, για να δίδει χρήματα σε μία μητέρα, που εκπαιδεύει τα παιδιά να μην τον συναντούν ποτέ και να του επιτίθενται όσες φορές, επιχειρεί να τα πλησιάσει.
Εδώ έχει εφαρμογή η περίπτωση, των αδέσποτων σκυλιών. Που πολλές φορές, (όχι πάντα) γαυγίζουν και δαγκώνουν, αυτόν, που τους δίνει τροφή για να χορτάσουν.
Δυστυχώς η Πολιτεία, δεν έχει την επαρκή νομική υποδομή και τους προσήκοντες πραγματικούς μηχανισμούς, για ν’ αντιμετωπίσει το φαινόμενο και τις υπόγειες φάσεις και διαδρομές του, που οδηγούν με βεβαιότητα, στην καταστροφή των παιδιών.
Γιατί, η πατρική ορφάνεια, είναι εξολοθρευτική για την ψυχική υγεία και την κοινωνική διαμόρφωση του παιδιού.
Είναι γνωστό, πως, από την προσωπικότητα και την καρδιά του πατέρα, εκπέμπεται και θεμελιώνεται στο παιδί, μεταξύ των άλλων και η αυτοπεποίθηση, η κοινωνικότητα και ο αυτοσεβασμός.
Δυστυχώς και οι Δικαστικές αποφάσεις σήμερα, δεν εισφέρουν στις περιπτώσεις αυτές, λύση του προβλήματος. Και δεν απονέμουν την ΓΟΝΕΪΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ.
Συγκεκριμένα, ο πατέρας, αντιμετωπίζεται ως χαμηλότερης κατηγορίας, γονιός. Που κατ’ ανάγκη υπάρχει, εκ της γενετήσιας διαδικασίας προέλευσης του παιδιού.
Τον περιορίζουν σε μία επικοινωνία ολίγων ωρών, τις καθημερινές και περισσότερες εναλλάξ τα Σαββατοκύριακα.
Δυστυχώς και στις περιπτώσεις αυτές, όταν η επικοινωνία των δικαστικών αποφάσεων παραβιάζεται και η μητέρα ακυρώνει τις “συναντήσεις” δεν υπάρχουν άμεσοι και αποτελεσματικοί μηχανισμοί, να υποχρεωθεί σε συμμόρφωση.
Ετσι το παιδί απομονώνεται από τον πατέρα και αυτός αναγκαστικά αποξενώνεται απ’ αυτό.
Και βέβαια δεν μπορεί να συμβάλει στην ανατροφή του στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς του, στην σταδιοδρομία του. Και γενικά, στην εξέλιξή του.
To πρόβλημα είναι εκρηκτικό.
Πρώτα απ’ όλα, χρειάζεται ο υπολογισμός του πατέρα ως ΓΟΝΕΑ, ίσης αξίας και αντιμετώπισης.
Και βέβαια απαιτούνται Ειδικές Κοινωνικές Υπηρεσίες. Και Ειδικό Οικογενειακό Δικαστήριο, με ειδικές γνώσεις, διαθέσεις και εμπειρίες.
Ετσι και μόνο θ’ αντιμετωπιστεί αυτή η σύγχρονη κοινωνική μάστιγα. Η οποία αν δεν αντιμετωπιστεί πάραυτα, θα είναι στο μέλλον, σε βάρος της ποιότητας, της ψυχικής υγείας και της αντοχής των Ελλήνων. Στην Ελλάδα της υπογεννητικότητας!
Πιστεύω πως και το πρόσφατο γεγονός των Χανίων, κατά το οποίο πατέρας, -κατά τα Μ.Μ.Ε.- φέρεται να κτύπησε Δασκάλα, γιατί τον εμπόδιζε να δεί και να πάρει τα παιδιά του από το Σχολείο, οφείλεται μεταξύ των άλλων -υποκειμενικές ιδιαιτερότητες – και σε ανάλογα ελλείμματα των Κοινωνικών Υπηρεσιών και των Δικαστικών Αποφάσεων.
Γιατί αλλιώς η Δασκάλα, δεν είχε λόγο παρέμβασης στην ενδεχόμενη ύπαρξη Απόφασης για επικοινωνία. Και στην εκτέλεσή της. Και γενικά στην Οικογενειακή ζωή, των Γονέων.
Τα Σχολεία πρέπει να μείνουν έξω, κυρίως, από υποχρεώσεις και ευθύνες παράδοσης και παραλαβής από τους συζύγους, των παιδιών, σ’ εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων.
Και να μένουν απερίσπαστα να κινούνται, μόνο, στα επίπεδα των Εκπαιδευτικών τους καθηκόντων, στα πλαίσια ίσης γονεϊκής ακρόασης, ενημέρωσης, αντιμετώπισης και μεταχείρισης.