Η Νίκη Ζαχαριoυδάκη ήταν γιατρός στο Νοσοκομείο Χανίων και ποιήτρια. Είχε εκδώσει αρκετά βιβλία. Λίγο πριν φύγει στην Αθήνα, ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό, είχε περάσει από το γραφείο μας.
– Νίκο και Άννα, πηγαίνω στην Αθήνα για κάποιες εξετάσεις. Σκεφτείτε, πως δεν έχει βγει ακόμα η σύνταξή μου (είχε συνταξιοδοτηθεί πριν αρκετούς μήνες αλλά η σύνταξή της καθυστερούσε πολύ). Πιστεύω πως δεν είναι τίποτα. Και μόλις γυρίσω θα σας πάω στο Σέλινο, σ’ ένα μέρος που δεν έχετε ξαναδεί! Είναι ένα χωριό, ο Αζωγυρές αλλά πρέπει να πάμε μαζί να σας δείξω το μέρος. Η ομορφιά του δεν περιγράφεται. Πλατάνια, αιωνόβια πλατάνια, πράσινο, νερά, το ποτάμι, σχηματίζει κολυμπήθρες, σχηματίζονται καταρράκτες. Αν γυρίσω νωρίς, θα προλάβομε να κολυμπήσομε.
Έτσι μας είπε γεμάτη ενθουσιασμό η ενθουσιώδης και ευαίσθητη Νίκη.
Δυστυχώς δεν ξαναγύρισε. Έφυγε για ταξίδι χωρίς γυρισμό και η υπόσχεση για μπάνιο στις κολυμπήθρες έμεινε.
Για να μας τις θυμήσει ένας εργολάβος που κατάστρεψε την θεϊκή ομορφιά για να «οικειοποιηθεί» την πέτρα του βουνού. Αλήθεια, τόσους τόνους πέτρα τι θα την κάνει ο εργολάβος; Μετά την πέτρα του φαραγγιού της Καντάνου – άλλο πρόσωπο τώρα αλλά παρόμοιας ιδιότητας – πήγαμε στην πέτρα του Αζωγυρέ;
Α.Κ.