Γράφει ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής*
Από καταβολής κόσμου ο άνθρωπος έχει διαπιστώσει ότι το πιο αποτελεσματικό όπλο για την επικράτηση του ισχυρότερου είναι η ολοκληρωτική καταστροφή του αδυνάτου. Το εφάρμοσε δε όχι μόνο στα πεδία των μαχών, σκορπώντας το θάνατο και τον όλεθρο χρησιμοποιώντας όπλα ισχυρότερα του αντιπάλου του, αλλά και εν καιρώ ειρήνης με άλλα όπλα όπως είναι η οικονομική εξάρτηση των φτωχών από τους πλούσιους.
Ο Μέγας Ναπολέων πριν τη μάχη έλεγε στους στρατιώτες του να μην δείχνουν κανένα έλεος στους ηττημένους αντιπάλους τους και οι στρατιώτες του αυτό έκαναν. Έσφαζαν, βίαζαν, λεηλατούσαν δίχως έλεος, μικρά παιδιά, ανάπηρους, γυναίκες, στρατιώτες, όλοι είχαν την ίδια τύχη όταν έπεφταν στα χέρια τους. Και δεν ήταν μόνο ο Μέγας Ναπολέοντας που εφάρμοζε την τεχνική αυτή για την επικράτηση του αλλά και πριν απ’ αυτόν πάρα πολλοί άλλοι, αλλά και μετά απ’ αυτόν. Μέθοδος βάρβαρη αλλά πολύ αποτελεσματική. Το ίδιο ακριβώς βιώνουμε και σήμερα αγαπητοί μου. Σε όλο σχεδόν τον πολύπαθο πλανήτη μας, αυτό προσπαθούν να πετύχουν οι δυνατοί της γης ή με την υπεροχή των σύγχρονων όπλων που διαθέτουν ή με την οικονομική εξάρτιση των φτωχών απ’ αυτούς. Δεν τους ενδιαφέρει αν με την τακτική τους αυτή αναγκάζουν τον λαό της όποιας χώρας να εγκαταλείψει την πατρίδα του ώστε να επιβιώσει σε κάποια άλλη χώρα. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να πετύχουν το σκοπό τους. Αυτό το βιώνουμε καθημερινά και το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά. Χιλιάδες πρόσφυγες από διάφορες χώρες προσπαθούν με κάθε τρόπο να φθάσουν σε κάποιο ασφαλές μέρος μακριά από την κόλαση που επικρατεί στην πατρίδα τους ώστε να αρχίσουν εκεί μια καινούρια, από την αρχή, ζωή. Γιόμισαν οι παραλίες με άψυχα κορμάκια παιδικά, τρυφερά σαν τον αφρό της θάλασσας κι όχι μόνο. Χιλιάδες απ’ αυτούς τους άτυχους συνανθρώπους μας πνίγηκαν στα κρύα νερά της Μεσογείου κλείνοντας την πόρτα της ελπίδας και της ελευθερίας.
Τώρα, από καταβολής κόσμου οι διανοούμενοι, οι ποιητές, οι συγγραφείς και πολλοί άλλοι φωνάζουν, με την όποια φωνή τους να σταματήσει κάποια στιγμή η αιματοχυσία, να σταματήσουν οι πόλεμοι ώστε να επικρατήσει η πολυπόθητη ειρήνη στην πολύπαθη γη μας. Υπάρχει χώρος λένε για όλους τους λαούς στον πλανήτη μας. Με τη φωνή λοιπόν αυτών προσπαθώ κι εγώ σήμερα να σμίξω την μικρή κι αδύναμη φωνή μου αγαπητοί μου, φωνάζοντας “έλεος πια, όχι άλλο αίμα”. Δεν αρκούν όμως πιστεύω οι φωνές των παραπάνω για να συγκινήσουν τους βάρβαρους αιμοχαρείς και φιλοπόλεμους. Χρειάζεται και η φωνή όλων μας και η φωνή όλων των καταπιεσμένων λαών. Τι πράττουμε όμως εμείς οι δήθεν “πολιτισμένοι” Ευρωπαίοι για τους άμοιρους πρόσφυγες; Όχι όλοι βέβαια, γιατί υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αντί να τους περιθάλψουμε, να τους αγκαλιάσουμε, να τους βοηθήσουμε, τους ανοίγουμε πάλι την πόρτα της εξόδου προς την κόλαση που ζούσαν και τους αναγκάζουμε να επιστρέψουν πάλι σ’ αυτήν, προσπαθώντας να δραπετεύσουν από την πύρινη κόλαση που ζούσαν. Δεν μας ενδιαφέρει αν επιστρέφοντας στην χιλιοπληγωμένη πατρίδα τους, τους καρτερεί ο θάνατος που από κείνον μόλις γλύτωσαν. Τους ενδιαφέρει μόνο ορισμένους να μην εγκατασταθούν στην όποια πατρίδα τους, ίσως να μην τους μολύνουν τα εδάφη τους, να μην τους ταράξουν την ησυχία τους. Και για το πετύχουν αυτό υψώνουν φράχτες δίχως οίκτο και έλεος.
Γνωρίζω αγαπητοί μου φίλοι ότι στο σημερινό μου άρθρο δεν γράφω τίποτα το καινούριο και συναρπαστικό. Άλλοι πολλοί πριν από μένα έχουν γράψει περισσότερα και πιο πολλά παραδείγματα γύρω από το τρελό μεθύσι της εξουσίας. Ήθελα όμως, όπως προαναφέρω, να σμίξω και εγώ τη φωνή μου με τη φωνή των άλλων, ευελπιστώντας και πιστεύοντας ότι οι πολλές φωνές μπορεί κάποτε να φέρουν κάποιο καλό αποτέλεσμα. Κι ερωτώ αυτή είναι η ενωμένη πολιτισμένη Ευρώπη που θέλουμε να ζούμε; Κλείνοντας δε το ταπεινό τούτο άρθρο μου σήμερα, έχω να πω τα πιο κάτω απευθυνόμενος σε κείνους που πυροβολούν την ελπίδα. Μην πυροβολείτε την ελπίδα “κύριοι” γιατί την ελπίδα, μήτε να την τραυματίσετε μπορείτε και πολύ περισσότερο δεν μπορείτε να την σκοτώσετε. Η ελπίδα είναι η ίδια η ζωή, είναι άυλη. Στρεχιάζει δε στα μύχια της ψυχής του ανθρώπου, εκεί που δεν μπορούν να φθάσουν τα φονικά σας σύνεργα. Δεν την εμποδίζουν μήτε οι φράχτες που υψώνετε, μήτε οι όποιες κακουχίες την πτοούν. Εκείνη αιώνια θα πλάθει όνειρα και θα τα μοιράζει στους κατατρεγμένους σε όλη τη γη. Μη την καταδιώκετε γιατί σίγουρα θα χάσετε όπως έχασαν τη μάχη για την εξόντωση της οι πριν από σας διώκτες της. Το μόνο που θα πετύχετε θα είναι να ζείτε εσείς κάτω από την σκιά του φόβου και της εκδίκησης.
*συγγραφέας – ποιητής
Μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως
Ελλήνων λογοτεχνών
και μέλος της λογοτεχνικής παρέας Χανίων